Belg, geboren op 23 augustus 1986 in Bari. 1,93 meter – 73 kilo. Profiel: de échte Italiaan.

Profiel: de échte Italiaan.

G iuseppe Rossini: “Spaghetti bolognese, dat is mijn favoriete gerecht. De échte bolognese dan wel. ( lacht) De smaak van die van hier kan je niet vergelijken met die van in Italië. Mijn moeder maakt dat, want ik woon nog bij mijn ouders. Ik ben 22, ik voel me er nog altijd goed. We zullen het nog een jaar of twee aankijken en dan zien we wel. Ik heb een vriendin, een Italiaanse. Ik wóú ook dat mijn vriendin Italiaanse was. Ze loopt nog school. Maar ze kan koken. Mijn broer woont ook nog thuis. Hij is negentien. Hij werkt in een pizzeria. ’s Zaterdags kijkt hij daar meteen na de wedstrijden naar Studio 1.

“Ik woon nog altijd in La Louvière. Ik ben er opgegroeid. Ik vind er alles wat ik zoek. Er wonen ook veel Italianen. Het is, laat ons zeggen, bijna een Italiaanse stad. Ik was, pfff, drie jaar misschien, toen ik naar België kwam. Ik ben geboren in Bari. Ik voel me nog altijd Italiaan. Bien sûr! In mijn familie is iedereen Italiaans. Ik heb nu mijn Belgisch paspoort, maar mijn bloed blijft Italiaans. Ik ben al geselecteerd voor een Belgische nationale ploeg, maar daar gaan we niet over praten.

“Thuis spreken we af en toe Italiaans en als ik naar mijn familie bel, doe ik het ook. Vorig jaar ben ik er een week geweest. Maar het gebeurt door een gebrek aan tijd weinig dat ik er nog kom. Toen ik in Bari was, ben ik naar het stadion gaan kijken. Heel mooi, heel groot, 60.000 plaatsen. Verder heb ik geen grote herinneringen aan Bari.

“Mijn familie is tevreden met de resultaten die ik hier haal. Hun droom is dat ik ooit eens bij Bari in de ploeg zal staan. Míjn droom is altijd geweest om in het voetbal te slagen. Idolen had ik niet. Nu hou ik wel van Luca Toni. Hij heeft wat dezelfde manier van spelen. Maar ik ben nog geen Luca Toni, hé. ( lacht) Ik heb nog wat weg af te leggen.

“Ik heb een emotioneel karakter en Peter Maes heeft een grote rol gespeeld in mijn mentale ontwikkeling. Hij is heel fanatiek en in het begin vond ik dat niet makkelijk. Hij riep tegen mij en dan had ik de neiging daarop te reageren. Een beetje uit frustratie. Nu ben ik mentaal sterker geworden. Je aanvaardt dat hij gelijk heeft. Dat heeft mij karakterieel vooruit geholpen.

“Mechelen – en daarna Standard – is de warmste club van België. De supporters, dat is echt een familie, thuis en op verplaatsing. Dat hebben ze, denk ik, niet in Wallonië. Ze hebben ook een lied over mij. Dat doet mij veel plezier. Nergens in Europa heeft een club die speelt om zich te redden zulke supporters als Mechelen.

“Of ik al eens kippenvel heb gekregen op het veld? Eerlijk: toen we tegen Standard het veld opkwamen om op te warmen en alle supporters van Standard applaudisseerden omdat we ons voor de bekerfinale geplaatst hadden, tóén kreeg ik kippenvel. In Standard is het heel warm qua sfeer. Een club voor mij? Tja, waarom niet?” S

door raoul de groote – fotografie: Jelle Vermeersch