Soms smalend, soms instemmend knikkend becommentarieert spits Björn Vleminckx van KV Mechelen de stellingen die trainer Peter Maes over hem poneert.

Met twintig goals ontpopte Björn Vleminckx (22) zich vorig seizoen voor KV Mechelen tot een beslissend goudhaantje in de promotie naar de eerste klasse. Daar aangekomen keken velen bij Malinwa naar hem; hij was de enige met ervaring in de hoogste afdeling. Maar ook Vleminckx moest even zoeken naar zijn draai. Met enkele uitspraken van trainer Peter Maes maken we een korte wandeling door de carrière en het hoofd van de blonde aanvaller.

“Vleminckx kwam snel op een heel hoog niveau. Te vroeg op een schavotje gezet, even over het paard getild. Hij was daar mentaal niet klaar voor. Björn heeft die tussenstappen nodig, tijd om zichzelf te plaatsen.”

Björn Vleminckx: “Na mijn jeugdopleiding bij Beveren begon het daar ook echt voor mij, vanaf mijn zeventiende. Gescoord in de beker, finale meegemaakt, op mijn achttiende al Europees aan de slag. Tegen Zagreb scoorde ik, we verloren er wel met 6-1 …

“Als je nog zo jong bent, komt dat toch wat drukkend op je over. Toen ik in de beker de 1-2 maakte in de heenmatch tegen Germinal Beerschot, stonden we met een half been in de halve finale. Alle supporters hemelen je op. Plezant.

“Gelukkig was en is mijn vader er altijd. Na een invalbeurt die ik toen redelijk vond, zei ik: ‘Het was toch niet slecht, papa? De fans scandeerden mijn naam.’ Daar moest ik niet mee afkomen. ‘Dit, dat en dat moet nog beter.’

“Ook vorig jaar was ik nog vrij vlug content. Dit seizoen moet ik toegeven dat ik al veel slechte matchen speelde. Daarom belandde ik ook naast de basiself na drie wedstrijden. Ik ben dan harder beginnen te werken. Goed dat de coach op mijn kap zit. Ik heb het nodig dat iemand achter mij zit. Mijn beste jaren kende ik bij trainers die voortdurend riepen dat het niet goed was.”

“Toen hij naar KV Mechelen kwam, draaide hij zijn eerste knop om en viel hij in korte tijd zeven à acht kilo af.”

“Op de Freethiel had ik op het einde niet het gevoel dat ik het daar zou maken, met al die Ivorianen. Dus trok ik mij van weinig nog iets aan. ‘Wat ik drink? Neem maar een cola. Wat ik eet? Wat de pot schaft.’ De kilo’s kwamen er rap bij. Toen ik aan Oostende werd uitgeleend, moest ik van 87 à 88 naar 80 kilo. Dat lukte maar gedeeltelijk.

“Toen Peter Maes zei dat hij me bij Mechelen wilde, voegde hij er ook aan toe dat ik naar 80 kilo moest. Uiteindelijk wees de teller 79 aan. Ik wou er alles aan doen om mijn carrière weer te lanceren. Bij Mechelen zou ik met vier kilo te veel geen kans maken op een basisplaats, wist ik. Ik vroeg mijn ma geregeld kip met pasta te maken. Nu nog.

“Aan 79 à 80 kilo voelde ik mij echter plat in de duels. Momenteel zit ik aan 81 à 82 kilo. Wandel ik in Beveren een supporterscafé van toen binnen, dan zeggen ze: ‘Amai, gij staat scherp.’ Ik vind niet dat je dat ziet, tot je er een foto van indertijd bijneemt.”

“Björn werkt heel gemotiveerd vanuit zijn gevoel, denkt dikwijls niet na over bepaalde dingen, volgt gewoon zijn hart.”

“Zo kan ik achter een verloren bal lopen, dan flitst door mijn hoofd: ‘Ik móét die halen!’ Of een tackle terwijl je toch al weet dat de bal buiten is. ‘Verspilde krachten’, zegt de coach. Klopt, maar het is ergens mijn spel. Zonder zou ik me niet goed voelen, al zou ik dan misschien tien procent meer rendement halen.

“Het is er al een beetje uit, maar toch. Ik heb dat van klein af, ook omdat ik niet echt een technische speler ben. Ik ben een werkende spits. Nong heeft nu meer goals dan ik. Wel, ik hoop dat hij er nog tien bij kan doen op mijn kap. Ik ga niet voor eigen succes. Moet ik linksback spelen, dan doe ik dat.

“Vorig seizoen pakte ik negen gele kaarten, veel te veel voor een spits. Mijn mond niet kunnen houden, dwaze tackles … Ook twee van de vier kaarten die ik nu al kreeg, waren stom. Als ik het opnieuw zie, dan ben ik kwaad: ‘Vleminckx, wat doe je toch?!’ Tackelen op het middenveld, met nog tien ploegmaats achter de bal … Je laat je ploeg in de steek en slaat je eigen ruiten in. Daar moet ik nog aan werken.”

“Björn is écht nog maar 22, niet het hoofd van een 25-jarige op het lijf van een 22-jarige.”

“Dat geldt, vind ik, enkel op voetbalgebied. Sinds mijn zeventiende ben ik prof en heb ik een loon, ik moet daar dus wel ergens mee om kunnen. Als ik maten van mijn leeftijd bezig zie, vind ik dat zij op dat gebied minder volwassen zijn. Ik heb sinds een halfjaar een vriendin, zij is 25, ( smalend) ik moet dus even oud proberen te lijken.

“Maar voor een grapje ga ik nooit uit de weg. Vorige week zette ik de auto van Maxime Biset op drie wielen. Van zulke dingen geniet ik, dan voel ik me soms zestien. Je moet plezier maken, maar ook serieus kunnen zijn. Dat lukt.”

“Heel positief voor zichzelf, maar ook snel twijfelend. Iemand die heel veel vertrouwen nodig heeft. Soms moet hij ingetoomd worden als hij ontgoocheld is. Dan moet je hem helpen. Maar hij kan ook heel snel het knopje weer omdraaien.”

“Als de trainer op mijn kap zit, is mijn eerste reflex: ‘Doe ik nu echt alles verkeerd?’ Ik moet geregeld op mijn tanden bijten, mezelf voorhouden: ‘Komaan Björn, het is voor je eigen bestwil.’ En even later zegt hij: ‘Schitterend’, en ben ik weer vertrokken. Hij weet hoe hij mij moet aanpakken. Hij kan maandag, dinsdag en donderdag tegen mij tekeergaan dat het niet schoon meer is. Vertrouwen: nul. En op vrijdag zegt hij vier woorden en ik straal weer. Ook toen ik op de bank zat, zei hij net voor ik inviel: ‘Ik weet dat je het kan, bewijs het nu.’ Dan ga je veel beter sjotten.”

“Het enthousiasme van de club, de supporters vormen voor Björn een ideale stimulans om heel hard te werken. Hij heeft appreciatie nodig, die kick, dat volume.”

“De fans maken of kraken je. Je moet er alles aan doen om in hun gratie te vallen.

“Deze supporters zijn zo enthousiast dat ze je echt vooruit stuwen. Ook al ben je kapot, je blijft lopen.

“Als je weg wilt uit Mechelen en je doet het niet voor het sportieve of het geld, enkel voor de fans, dan kan je in België alleen nog naar Standard. Spelen voor deze mensen geeft mij een boost waar ik 90 minuten op kan lopen.” S

door kristof de ryck