Guy Marchoul (4 november 1965) voetbalde, op een korte onderbreking bij Lierse na, twintig jaar bij Anderlecht. Daarna volgde een korte passage bij Eendracht Aalst, waar hij in het seizoen 1994/95 zijn profcarrière afsloot. Hij daalde af naar tweede en derde provinciale, eerst als speler, dan als speler-trainer en jeugdcoördinator. “Ik was nog maar goed dertig jaar, maar had daar geen moeite mee. Ik heb me nooit gedragen als een profvoetballer met allures. Elke zondag als het kon, ging ik naar het provinciale voetbal kijken. Ik heb altijd op dat niveau geleefd.”
In de zomer van 2003 werd hij trainer van de min 16 jaar bij AA Gent. Zijn zoon Nick voetbalde er. “Ik was speler-trainer bij Negenmanneke. Een van mijn spelers was jeugdtrainer in Gent en nam mijn zoon een paar keer mee. Hij was nog maar vijf jaar. Dat is ook de reden dat ik vorige zomer niet als jeugdtrainer naar Anderlecht ben gegaan. Ik was gevraagd voor de min 17 jaar.” Twee maanden geleden is hij ermee gestopt bij Gent. Marchoul, ook nog vader van twee dochters, knoopte een nieuwe relatie aan en verhuisde van Sint-Pieters-Leeuw naar Ertvelde. Nick bleef bij zijn moeder. Wegens de lange verplaatsingen naar Gent sloot ze hem ondertussen aan bij Anderlecht. “Ik ga geregeld kijken. Hij is negen nu, dan kun je nog niet zeggen of iemand talent heeft.”
Zijn eigen hoogtepunt was de EC2-finale in 1990, die onder Aad de Mos met 2-0 werd verloren van Sampdoria Genua. “Ik was nooit international. Dan is dat toch het hoogste wat je kunt bereiken met een club, hoewel de vijf landstitels en drie bekers er ook mogen zijn. Het kan altijd beter, maar ik mag niet klagen. Ik ben altijd een beetje een losbol geweest. Ik amuseerde me graag, heb het niet altijd even serieus genomen. Dat heeft me waarschijnlijk een paar seizoenen gekost. Maar al bij al ben ik tevreden. Ik was geen topper, maar heb toch mijn plan getrokken bij de groten. Ik was een soort twaalfde man, iemand die er altijd stond. Die heb je ook nodig. Vooral onder Arie Haan, helemaal in mijn beginperiode, heb ik graag gewerkt. En ook met Jean Dockx, die mij ontdekt heeft en omvormde tot laatste man.”
Marchoul is vertegenwoordiger van beroep. Hij verkoopt foto-ontwikkelingen aan krantenwinkels. Voetballen doet hij nog in zaal, met het Belgian Star Team ook en met de veteranen van Anderlecht. En het trainerschap ? “Ik ga liever voor een eerste ploeg. Dat ligt mij beter. Ik werk makkelijker met volwassenen dan met kinderen. Maar ik ken mijn limieten : ik ambieer niets op het niveau van eerste klasse, tenzij als hulptrainer.” (JH)
door Jan Hauspie
