Ondanks het grijze seizoen van Fulham voelt Tomasz Radzinski zich kiplekker in zijn eerste seizoen bij de kleine Londense club. ‘Het leven is hier tien keer beter dan in Liverpool. ‘
Het is donderdagmiddag en New Malden, een kleine levendige voorstad van Londen wordt verwend door de eerste lenteprikjes. Net buiten het centrum liggen de oefenvelden van Fulham FC er heerlijk kort gemaaid en uitnodigend bij. Maar pottenkijkers zijn hier duidelijk niet gewenst. Please note all training is closed to members of the public, maakt een opschrift duidelijk. En ook de verzamelde pers moet aan de tot onthaalruimte omgebouwde container wachten tot de perschef hen naar de spelers leidt.
Dat de training wat langer duurt dan voorzien, is voor de schaarse dagbladvertegenwoordigers bij dit weer geen probleem. Het geduld van ondergetekende wordt het langst op de proef gesteld. “Maar”, verontschuldigt TomaszRadzinski zich als hij ons persoonlijk komt ophalen, “ik dacht dat het om een televisie-interview ging en dus wilde ik er piekfijn uitzien.” De meeste spelers zijn al vertrokken als de voormalige spits van Germinal Ekeren, Anderlecht en Everton ons meetroont naar het terrasje van het spelershome. Aan guitigheid, scherpte en praatvaardigheid heeft de Poolse Canadees niks ingeboet.
Radzinski herleeft in Londen en is blij dat hij Liverpool, waar hij met Everton wisselende successen haalde, achter zich heeft gelaten. “Ik wilde vooral om privé-redenen Everton verlaten. Ik was er echt op uitgekeken ook al is Liverpool een geweldige voetbalstad. Maar dat is het nu net. Er was gewoon niks anders, al is het culturele aanbod de jongste tijd wat uitgebreid. In België rij je probleemloos van de ene stad naar de andere. Als het je in Brussel niet bevalt, sta je een goed half uur later in Antwerpen. Hier ligt dat moeilijker. Liverpool, dat was ook iets te extreem blauw of rood. Everton of FC Liverpool. In de stad werd je door je eigen fans soms iets te fel aangeklampt en door die van Liverpool dan weer iets te veel geïntimideerd.
“Hier in Londen word je minder lastig gevallen. Van zodra je de underground neemt, verdwijn je mee in de anonimiteit. Op straat is het respect groter, je wordt soms nog wel aangesproken maar iets afstandelijker. Helaas geldt dat ook een beetje voor onze fans. Ons stadionnetje Craven Cottage, dat intussen voor driekwart is vernieuwd, is door zijn ligging aan de oevers van de Thames dan wel een van de meest idyllische van het land, de sfeer is er iets te vaak gelaten. Onze aanhang manifesteert zich te zelden als echte twaalfde man. Ze staan wel achter de ploeg maar laten dat soms onvoldoende merken. Zeker als de ploeg wat minder draait, kan je die steun wel gebruiken en dat missen we te vaak. Onze supporters zijn beschaafde en bescheiden fans. Dat heeft ook te maken met het feit dat ons stadion een in zeer dure wijk van Londen ligt.”
Spijt heeft hij nog niet gehad van zijn overstap. “Nog geen seconde. Het leven is hier tien keer beter dan in Liverpool. Dat merk ik aan het aantal vrienden dat we hier op bezoek krijgen. In Liverpool zagen we haast niemand. We wonen hier ook niet zover van het echte centrum van Londen. Ons appartement ligt aan de Hammersmith Bridge. Vanuit mijn raam zie ik ons stadion liggen.
“Mijn contract bij Everton, waar ik al drie jaar was, liep nog een jaar door. Maar over een contractverlenging werd niet gesproken, waardoor mijn sportieve toekomst onzeker werd. Ik was niet de enige. Maar liefst dertien andere spelers verkeerden in dezelfde situatie. Intussen had Fulham ook al een bod gedaan en zat ik met mijn hoofd al meer in Londen dan in Liverpool. Ik had bij Everton ook bíjna alles meegemaakt. Bíjna Champions League gespeeld en bíjna gedegradeerd. Bovendien zaten er met Mark Pembridge en Brian McBride al twee ex-ploegmaats van Everton bij Fulham. Hun enthousiasme over het leven in Londen en over de trainingen bij Fulham hebben mijn beslissing mee beïnvloed.”
Het regime aan de boorden van Mersey, waar David Moyes zijn groep aan een ijzeren discipline wil onderwerpen, was ook merkelijk strenger dan aan de oevers van de Thames. “Moyes duldde niet de minste concentratieverslapping. Bovendien had ik het gevoel dat we onder zijn regime geen privé-leven meer hadden. Hij wilde iedereen altijd en overal controleren. En dat had een vrij versmachtend effect. Het leek er ook op alsof hij, zonder het rechtsreeks te vragen, altijd wilde weten wat je na de training nog van zin was die dag te doen. Vooral bij de oudere spelers lag dat nogal moeilijk. Die leggen zich die discipline zelf wel op.”
Met Fulham-coach Chris Coleman klikt het duidelijk beter. Toen hij eind vorig jaar na enkele tegenvallende resultaten onder zware druk kwam te staan, namen de spelers het voor hem op. “Zijn ontslag,” zegt Radzinski “is in feite nooit echt aan de orde geweest. Al zou hij misschien zelf zijn opgestapt bij blijvend tegenvallende resultaten. Maar de spelers wilden dat niet. Cookie, zoals we hem noemen, mocht niet vertrekken. Ons seizoen is als een echte jojo. Na een paar goede wedstrijden volgen er steevast enkele slechte.
“Een goeie start is hier heel belangrijk voor de mentaliteit. Je zag zo het vertrouwen uit de groep de Thames invloeien en voor we het goed en wel beseften, zaten we vastgeroest in de rechterkolom van het klassement. En dan is er nog weinig om naar uit te kijken. Je staat te laag om nog voor de Europese plaatsen te spelen maar te hoog om in aanmerking te komen voor de degradatie. De mentale voorbereiding op de matchen is daardoor ook anders. Er ontstaat een ander soort druk. We spelen momenteel een beetje zonder doel, tenzij om toch nog zo hoog mogelijk te eindigen, want wie binnen de eerste tien eindigt, krijgt van de PremierLeague een financiële bonus.”
Bescheiden ambities voor een club die dixit haar voorzitter Mohammed El Fayed toch het Manchester United van het Zuiden wil worden. “Daarvoor” zucht Radzinski, “is onze kern momenteel veel te klein. We hebben maar twintig profspelers, dat is een pak minder dan Man United of Chelsea. Het budget moet fors de hoogte in. Of de voorzitter daartoe bereid is ? Ik zou het hem graag vragen, maar het is ook niet makkelijk voor hem. Fulham is zijn hobby, zijn passie. Hij wil er geld insteken en plezier aan beleven maar aan de andere kant wil hij ook geen te grote risico’s lopen. Ook voor hem zijn er grenzen.
“Als we de ploeg op één of twee plaatsen kunnen versterken, moeten we zeker mee kunnen strijden voor Europees voetbal. Bovendien hebben zowel doelman Edwin van der Sar als Boa Morte bijgetekend, wat toch een hele geruststelling is en een teken dat de ambities zeker niet worden teruggeschroefd. Als we dit seizoen nog op een behoorlijke plaats eindigen, kunnen we volgend seizoen ontspannen aan de voorbereiding beginnen.”
Over de geruchten dat Al Fayed de club wil verkopen, weet Radzinski niets. Die vraag hebben ze hun voorzitter nog niet gesteld al zien ze hem wel geregeld, zij het telkens zeer kortstondig. “Dan landt hij met zijn helikopter hier op het oefenveld”, wijst Radzinski naar een rood kruis op één van de velden. “Eén keer per maand komt hij hier eens goedendag zeggen en vijf minuten later vliegt hij alweer weg. Hij is wel op bijna elke thuismatch aanwezig en als we aan het stretchen zijn, komt hij een praatje slaan. Ook in de kleedkamer toont hij zich nu en dan eens. Ondanks het dodelijke verkeersongeval van zijn zoon met Prinses Diana lijkt Mohammed Al Fayed mij een levenslustige man.”
Over zijn persoonlijke prestaties is Radzinski vrij tevreden ook al speelt Coleman hem niet als diepe spits uit. Die rol, in een 4-5-1, is weggelegd voor Andy Cole. Radzinski bekleedt de positie rechts op het middenveld en af en toe ook links alternerend met de Portugees Boa Morte. “Ik kan ermee leven,” zegt hij. “Bovendien krijg ik ook voldoende speelkansen. Tot nog toe stond ik een keer of vijfentwintig aan de aftrap. In beker en competitie samen was ik goed voor tien goals. Dat valt dus nogal mee. Ik haal niet meer de cijfers van bij Anderlecht of Germinal Ekeren maar we spreken hier wel over een andere competitie.
“Wat ik wel mis sinds mijn vertrek bij Anderlecht, is de Champions League. Everton had wel Champions Leagueambities maar we hebben ze niet kunnen waarmaken. En ook al wordt gezegd de Premier League gelijkstaat met het niveau van de Champions League, is er toch een wezenlijk verschil. Mijn droom is om opnieuw Europees voetbal te spelen.”
Na het interview wacht Radzinski nog een vrije middag. “Tijd voor een terrasje met enkele ploegmaats, een watertje of een koffie” knipoogt hij. “En binnenkort ga ik ook beginnen met golfen. Edwin Vander Sar woont vlakbij een golfbaan, maar hij heeft niemand om tegen te spelen, dus ga ik vanaf volgend seizoen met hem de baan op. Ik heb ook bewust tot na mijn dertigste gewacht om met golf te beginnen omdat ik gewoon veel te impulsief ben.” door Stefan Van Loock
Stefan Van Loock
‘Eén keer per maand landt voorzitter El Fayed hier met zijn helikopter, om vijf minuten later weer weg te vliegen.’
‘Ik haal niet meer de cijfers van bij Anderlecht, maar we spreken hier wel over een andere competitie.’
