De NBA-finale tussen de San Antonio Spurs en de Detroit Pistons werd een in vele opzichten historisch duel. In zeven beklijvende wedstrijden wurmden de Spurs zich voorbij de titelverdediger.

Het was al van de legendarische clash tussen de LA Lakers en de Boston Celtics in 1987 geleden dat de kampioenen van de laatste twee jaar tegen over elkaar stonden in een NBA-finale. Alleen al daarom verdiende deze finale het predikaat ‘historisch’. Bovendien hadden we sinds 1994, toen de Houston Rockets de New York Knicks met 4-3 versloegen, geen zeven wedstrijden meer gekregen in de finales.

Dat het ditmaal wel een ware thriller werd naar een best of seven, lag in de lijn der verwachtingen. Want meer nog dan de statistieken spreken de prestaties op het veld. In Sport/Voetbal Magazine van 18 mei blikten Rik Samaey en Tony Van den Bosch vooruit naar de play-offs. Van den Bosch zei toen al : “Realistisch gezien denk ik dat we naar een finale San Antonio û Detroit gaan. Twee slimme en uitgebalanceerde teams, die met Gregg Popovich en Larry Brown allebei een gereputeerde coach in huis hebben.” “San Antonio û Detroit… Jongens, jongens. Voor elke centimeter gaat daar geknokt worden !” voegde Samaey eraan toe. Tweemaal raak voor de analisten van Canal +.

Offence wins games, defence wins championships. Het is een oud gezegde in de basketwereld, maar het blijft van toepassing. De Spurs en de Pistons zijn in verdedigend opzicht de beste twee teams van de NBA. Ga je naar het SBC Center in San Antonio, dan krijg je al van minuut één 18.000 Texanen op je dak die irritant luid ‘ defence’ scanderen en die treiterig juichen bij elk balverlies van de tegenstander. In de Palace of Auburn Hills in Detroit is dat niet anders. Waar er elders geapplaudisseerd wordt voor een machtige dunk of een mooie offensieve actie, zijn de fans in Detroit en San Antonio dol op keihard verdedigend labeur. Met Ben Wallace heeft Detroit momenteel de beste verdediger van de NBA in zijn rangen – hij werd dit seizoen al voor de derde keer in vier jaar verkozen tot Defensive Player of the Year. Daarnaast heb je nog de notoire bad boy Rasheed Wallace lopen en de albatrosman Tayshaun Prince (met slungelarmen waar geen einde aan komt).

Maar San Antonio kan net zo’n Atlantic Wall opstellen : Bruce Bowen (tweede in het referendum van beste verdediger in de NBA), Tim Duncan (vierde in datzelfde referendum), Manu Ginobili, Nazr Mohammed : stuk voor stuk mannen die meer eer zien in zich wegcijferen voor de ploeg dan in persoonlijk succes. Vooral Bowen mag daarbij niet onderschat worden. Iemand die zich op een veld niet laat opmerken met acrobatische shots, maar met beenharde man-to-man-verdediging. Zijn taak bestond erin RichardHamilton, de topschutter van de Pistons, uit de wedstrijden te houden. Een opdracht die hij meermaals met verve uitvoerde.

Overigens waren er nog meer persoonlijke duels om vingers en duimen van af te likken. De jonge, kwikzilveren Tony Parker tegen Chauncey Billups, de MVP van de vorige Finals. De rustige, geciviliseerde Tim Duncan tegen de vuilbekkende, agressieve Rasheed Wallace. Of de supersubs van beide teams tegen elkaar : Robert Horry tegen Antonio McDyess. Allemaal pittige duels, die ondanks de belangen in grote sportiviteit uitgevochten werden.

Zowel bij San Antonio als bij Detroit wijken individuele ambities voor het teambelang. Dat heeft alles te maken met de coaches, respectievelijk Gregg Popovich en Larry Brown. De leerling en de leermeester, bovendien boezemvrienden. Spursspeler Brent Barry verwoordde het vooraf als volgt : “Er bestaan geen geheimen tussen hen. Ze maakten samen al zoveel mee, niet alleen in hun basketballevens, maar ook in hun privé-levens.”

Larry Brown haalde Popovich in 1988 uit de NCAA weg om hem meteen tot assistent-coach bij de Spurs te bombarderen. Toen Brown San Antonio verliet, nam Popovich over en leidde hij de Spurs naar de titel in 1999 en 2003. In 2004 stonden ze samen aan het hoofd van het Dream Team op de Olympische Spelen in Athene. De vriendschap ging zelfs zo ver dat Popovich getuige was op het huwelijk van Brown.

Waar lag dan het verschil tussen beide teams ? De vorm van de dag ? Geluk ? Het thuisvoordeel ? Dat laatste was zeker een bepalende rol. Daar San Antonio in de reguliere competitie een beter win-lossrecord had, hadden zij in de finales het thuisvoordeel. De eerste twee wedstrijden in San Antonio werden vlot gewonnen door de Texanen. De twee daaropvolgende partijen in Detroit waren al even logisch voor de Pistons. De cruciale uitslag was die in wedstrijd vijf, op het veld van Detroit gewonnen door San Antonio, 95-96 na verlengingen.

Uitblinker in die partij was de onvermijdelijke Robert Horry, die eerst in het vierde kwart de verlengingen forceerde en daarna in de slotseconden met een driepunter de o zo belangrijke zege op verplaatsing bewerkstelligde. Mr. June was daarbij niet aan zijn proefstukje toe, de 2,08 m grote power forward heeft een rijke geschiedenis als het op belangrijke shots aankomt. In 1994 en 1995 won hij twee titels met de Houston Rockets. In 2000, 2001 en 2002 maakte hij deel uit van de succesvolle Lakersdynastie. Met de Spurs won hij nu zijn zesde titel, Horry is daarmee nog maar de dertiende speler in de NBA-geschiedenis die zes kampioensringen aan zijn vingers mag dragen.

Na die beslissende wedstrijd vijf stond de stand 3-2 in het voordeel van Horry en co. Met de laatste twee duels op het veld van San Antonio was dat voor Detroit een nagenoeg verloren zaak. San Antonio had al sinds februari niet meer verloren in eigen huis en de Pistons konden zelfs al tien jaar niet meer winnen in het SBC Center. Op wilskracht ging de titelverdediger toch tegen de statistieken in en forceerde een zevende wedstrijd. Chauncey Billups, die ook nu weer fantastische play-offs speelde, typeerde na afloop de instelling van zijn ploeg : ” If it ain’t tough, it ain’t right. Dat is de ethiek van de Pistons !” Anders gezegd : truitje natmaken of opkrassen.

Door hun mentaliteit, hun coaches en hun complete samenstelling waren Detroit en San Antonio bijzonder aan elkaar gewaagd. Maar Detroit had geen Tim Duncan in huis. De degelijkheid zelve – nooit spectaculair, altijd efficiënt – werd bekroond tot MVP van de Finals (zie kader). Dat gebeurde tweemaal eerder, in 1999 en 2003, tweemaal won San Antonio toen de NBA-titel. Soms spreken statistieken wel de waarheid.

door Matthias Stockmans

‘If it ain’t tough, it ain’t right.’ (Chauncey Billups)