Club Brugge, Standard en Beveren in de Uefacup en Anderlecht in de Champions League : je zou denken dat het goed gaat met het Belgische voetbal. Alle ploegen die Europees spelen, zijn er nog bij en dat is een balans die alleen Spanje (acht op acht) en Nederland (zes op zes) kunnen voorleggen. Als we dat kunnen aanhouden, gaan we daar in de toekomst de vruchten van plukken. In het seizoen 2005/06 plaatst de kampioen zich dan recht- streeks voor de Champions League, zonder dus de voorrondes te moeten spelen. Maar daarvoor valt er nog een lange weg te gaan en gaat het er onder meer om zeker Turkije achter ons te houden.

Ik vind dat vooral Beveren voor een stunt heeft gezorgd. Levski Sofia is een topploeg en Bulgarije speelde uiteindelijk het EK. Voor Standard moet die kwalificatie een opsteker zijn om eindelijk ook in de Belgische competitie weer omhoog te klimmen. Het valt anderzijds af te wachten welke weerbots de komende Europese wedstrijden voor die ploegen zal hebben. Bij Anderlecht merk je dat er langzamerhand sprake is van een vergiftigd geschenk. Na de 0-3-nederlaag tegen Inter Milaan wordt de ploeg nog maar eens op een harde manier met zichzelf geconfronteerd. Vanaf het moment dat je tegen Italiaanse, Spaanse of Duitse ploegen moet aantreden, weeg je gewoon te licht. Tot prestaties zoals bijvoorbeeld het Noorse Rosenborg die leverde – het speelde 1-1 tegen Chelsea -, zijn we hier niet meer bij machte.

Roger Vanden Stock zei onlangs dat de wedstrijden in de Belgische competitie voor Anderlecht te gemakkelijk zijn. Ik wil dat toch betwijfelen. Anderlecht verloor in Moeskroen en Charleroi, het won met moeite tegen Sint-Truiden en in Oostende, zaterdag had het lang weer geen overschot tegen Cercle Brugge. Ik moet nog zien of Anderlecht het zou gehaald hebben als Cercle niet met tien man was gevallen. Stuk voor stuk gaat het hier om ploegen die voor het begin van het seizoen bij de degradatiekandidaten werden gerekend. Anderlecht zou best wat zelfkritischer mogen zijn. Het beschikt duidelijk niet over zo’n goed elftal als sommigen denken. Verschil-lende spelers dachten dat ze het niveau van de Champions League aankunnen, maar tegen Valencia en Inter Milaan zag ik niet één speler die dat bewees. Ook Aruna Dindane niet.

Sinds die hele affaire is opgelost, valt het me op dat Aruna met een wel heel erg brede smile rondloopt. Het lijkt er op de een of andere manier op dat de dissident beloond is. Maar op het veld trekt hij dat voorlopig niet door. Aruna probeert het te forceren, hij geeft nauwelijks nog een bal af. Ook bij Vincent Kompany, die nog veel meer klasse heeft dan Aruna, merk je op dit moment een steeds grotere nonchalance. Hij staat echt hautain te voetballen, net zoals vroeger bij de jeugd. In interviews merk je daar weinig van, maar op het veld des te meer. Kompany zal nog een paar keer met zijn gezicht tegen de muur lopen.

Intussen blijft Hugo Broos naar een type-elftal zoeken. Zaterdag greep hij tegen Cercle Brugge zelfs terug naar een aantal spelers met wie hij in Moeskroen aan de competitie begon en die vervolgens hun plaats verloren. Dat zegt toch iets.

‘Abonneer nu op Canal + en kijk gratis tot 30 november’

door Wim De Coninck, co-commentator Canal +

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content