Of we een goedbedoelde vraag, met veel respect voor zijn leeftijd (de man is 62) mochten stellen? Luciano D’Onofrio, begin vorige week de gesprekspartner, glimlachte en knikte bemoedigend. Waarom hij het nog deed, op zijn leeftijd?
Hij dacht even na en gaf toen een ontwapenend eerlijk antwoord. ‘Alle mensen hebben een beetje ego. Bedraagt dat maar een klein percentage, dan is dat een kwaliteit. Is dat percentage te groot, dan wordt dat een tekortkoming.’ (*)
D’Onofrio’s leven is voetbal, ging hij verder, en als je gedurende iets meer dan een decennium ‘iets’ hebt bereikt bij Standard en je wordt daar vervolgens aan de kant geschoven, dan grijp je een nieuwe kans. Zestiger of niet, hij had er nog eens zin in. Nu het allemaal lijkt te werken, is het toch een beetje glunderen. Dat deeltje ego, weet u wel.
Een klein beetje ego drijft ons allemaal, u, ik. Een gezonde portie zelfvertrouwen is ook nodig om je staande te houden in de wilde wereld van vandaag. Nicolás Frutos uitte het zijne de voorbije week. Het werd hem zwaar aangerekend, zeker toen zijn aanpak tegen Celtic niet werkte en hij Anderlecht in Beveren en thuis tegen Standard maar in de slotfase aan winst hielp. Ambities uitspreken in een land waar iedere grasspriet snel weer wordt neergemaaid, blijft not done. Jammer. Anderlecht kon enig zelfvertrouwen wel gebruiken. Een avondje in het Constant Vanden Stockstadion is al een paar jaar vaak maar een fletse bedoeling. Frutos probeerde daar met veel peptalk verandering in te brengen, maar helaas volgden de soldaten op het veld niet. Op dat vlak is het trouwens vreemd dat Sofiane Hanni, in principe een van de artiesten die passen bij het DNA van de club, door het publiek zo hard op de korrel wordt genomen. Offensief werd er de voorbije maanden geschoven dat het niet mooi meer was, allicht snakt ook Hanni naar enige duidelijkheid.
Binnen dat wereldje van Brusselse voetbalkenners moet Hein Vanhaezebrouck zich nu een plaatsje zoeken. We kijken er reikhalzend naar uit. De manier waarop hij eerst KV Kortrijk en vervolgens AA Gent een identiteit bezorgde: klasse. Zelfbewust en vernieuwend, naar het beeld van wat bedrijfspsycholoog Ivan De Witte graag aanstelt. Trond Sollied was dat ook, Patrick Remy eveneens.
Sollied raakte Gent al na één seizoen aan Club Brugge kwijt, nu verliest het Vanhaezebrouck aan Anderlecht. Hoe veel sterker de Gantoise de voorbije jaren ook werd binnen het Belgische voetballandschap, als de groten zich melden, is het lastig weerstaan. Zelfs voor een principiële trainer als Hein Vanhaezebrouck. Zeker als dat klein deeltje ego in de mens na jaren samenwerking al eens op de zenuwen werkte. In Gent hoorde je de voorbije week dat Hein het er allemaal wat om deed, bewust de boel opblies, om naar Anderlecht te kunnen. We geloven er niks van. Maar zeker is dat er bij sommigen wat wrong.
Een sabbatical, zoals Michel Preud’homme, gunde Hein zichzelf niet. Hein is (nog) niet moe, al gingen alle partijen niet zover om hem zondag al in de dug-out te zetten. Zijn uitdaging in Brussel is minder groot dan in Gent, het trainingscentrum en de structuur staan er al. Ze is puur sportief: wars van alle invloeden, intern doen ze er ook wel graag hun zeg over de ploegsamenstelling, de club opnieuw een eigen smoel geven en van Anderlecht een herkenbaar geheel maken dat goed voetbal brengt. Dat Hein daarbij als assistent liever Yves Vanderhaeghe meekreeg dan Nicolás Frutos lijkt logisch. Liever werken met iemand van wie je al weet wat je eraan hebt – ze stonden samen aan het roer bij KV Kortrijk – dan met iemand die je nog moet ontdekken. Met ego of ambitie heeft dat niks te maken. Of dacht u dat een gedreven Yves Vanderhaeghe er zelf ook niet van droomt om op termijn T1 van Anderlecht te worden? Alleen zal hij dat minder duidelijk roepen dan Frutos.
(*) Het volledige interview met Luciano D’Onofrio vindt u in de special Antwerp, die vanaf morgen in de winkel ligt.
DOOR Peter T’Kint
De uitdaging is voor Vanhaezebrouck minder groot in Anderlecht dan in Gent.
