De Australische sportliefhebbers hoopten dat de Socceroos hun prestatie van het WK 2006 zouden kunnen evenaren, maar de analisten zijn sceptisch: ‘Dit wordt de zwanenzang van een generatie.’

E di Krncevic, Frank Farina, Aurelio Vidmar, Paul Okon, Josip Skoko, John Aloisi, Archie Thompson, Clayton Zane, Alex Brosque en laatst nog Nikita Rukavytsya bij SV Roeselare. Allemaal Australiërs die hun voetbalgeluk zochten in België. Ze móésten, om te ontsnappen aan het semiprofessionele voetballersbestaan in eigen land. Down-under is Australian rules football, de Australische versie van rugby, al sinds jaar en dag sport nummer één. Soccer krijgt in de kranten ondanks de oprichting van de relatief succesvolle Hyundai A-League in 2005 (zie kader) maximaal één pagina per dag. Aussie Football krijgt er gemiddeld vijf per uitgave. Zelfs cricket, rugby en paardensport krijgen meer belangstelling dan voetbal.

Desondanks gooiden de Socceroos hoge ogen op het WK 2006 in Duitsland. Onder leiding van Guus Hiddink werd toen in de achtste finales nipt verloren (1-0, een penalty van Francesco Totti in de 95e minuut) van Italië, de latere wereldkampioen.

Verschillende Australische journalisten zijn de mening toegedaan dat het WK 2006 wel eens een hoogtepunt geweest zou kunnen zijn. Een van hen is Grantley Bernard, al 23 jaar sportjournalist bij The Herald Sun, de meest gelezen krant van Australië. “De selectie is sinds 2006 amper gewijzigd, wat betekent dat we nu met ongeveer dezelfde ploeg aan het WK deelnemen … maar dan vier jaar ouder en trager. Dit wordt sowieso de zwanenzang van een generatie: Craig Moore, Lucas Neill, Tim Cahill, Harry Kewell, Mark Bresciano, Mark Schwarzer – in feite de hele ruggengraat van het team – zijn allemaal dertigers. Helaas zie ik niet meteen opvolging klaar staan”, stelt Bernard pessimistisch. “Op het WK 2006 waren wij de sympathieke underdog die iedereen verbaasde. De realiteit is echter dat we daar veel geluk hebben gekend, zowel tijdens de kwalificatie als in de poulefase. De openingswedstrijd tegen Japan wonnen we op een diefje. Tegen Brazilië verloren we en tegen Kroatië speelden we ternauwernood gelijk. In de tweede ronde werden we eruit geknikkerd door Italië. Oké, misschien onterecht, maar iedereen vergeet dat we daar bijna een hele helft tegen tien man speelden. Dus analyseer je het objectief: zo grandioos was het niet! Eigenlijk moeten wij Australiërs gewoon blij zijn dat we überhaupt op een WK aanwezig zijn.

“Wellicht sta ik alleen met mijn analyse, want hier spreekt men van Saint Guus, terwijl ik het aandeel van Hiddink schromelijk overschat vind. Voor mij was niet híj, maar Mark Viduka de grote man van het toernooi. Die hield op zijn eentje een hele verdediging aan de praat en deed de anderen beter spelen. Vooral hém zal de nationale ploeg missen.”

Kloof tussen Australië en België

De analyse van Grantley Bernard wordt niet gedeeld door iedereen. Zoals Archie Thompson, 32-voudig Australisch international maar mede door een spierblessure niet in de WK-selectie van bondscoach Pim Verbeek. In België is Thompson nog gekend van zijn periode bij SK Lierse, waar hij tussen 2001 en 2005 speelde. Thompson werd toen binnengehaald als dé scoremachine. Een reputatie die de spits verwierf omdat hij eens dertien keer scoorde in een interland tegen Amerikaans Samoa (31-0 winst). De toen 22-jarige Archie haalde er zelfs het Guinness Book of Records mee.

Dat voetballen in Europa anders is dan in Australië mocht Thompson snel ondervinden. In zijn eerste seizoen vocht Lierse tegen de degradatie en worstelde hijzelf met de torenhoge verwachtingen. Pas in zijn laatste twee seizoenen ging de bal wat aan het rollen voor de Australiër, in zijn laatste seizoen kwam Thompson zo nog veertien keer tot scoren. Het belette niet dat hij en zijn gezin naar Australië terugkeerden. Met een onvoldaan gevoel.

“En daar zit ik nu nog altijd mee”, bekent Archie Thompson (31) wanneer we hem in Melbourne spreken. Hij speelt nu voor Melbourne Victory en geldt als een van de smaakmakers van de competitie. “Achteraf bekeken was de stap naar Europa te vroeg en te groot”, zegt hij nu. “Vooral het fysieke aspect had ik onderschat. Ik was een kleine wendbare spits die te makkelijk van de bal te zetten was. Alex Brosque ( ex-Westerlo en tegenwoordig ook een vedette in de A-League,nvdr) maakte hetzelfde mee. Ook tactisch stonden wij achter, terwijl in België juist erg georganiseerd gespeeld wordt.”

Na Lierse probeerde Archie Thompson het nog even bij PSV Eindhoven, waar Guus Hiddink hem in 2006 nog enkele maanden Europese ervaring liet opdoen in de aanloop naar het WK in Duitsland. Ook dat werd geen onverdeeld succes, maar toch nam Hiddink Thompson mee naar Duitsland.

Met dank aan de Nederlanders

Ditmaal hoort hij niet bij de WK-selectie, maar daar piekert de aanvalsleider van Melbourne Victory niet over: “Pim Verbeek heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij spelers verkiest die overseas aan de bak komen. De spelers uit de eigen Australische competitie acht hij niet voldoende.”

Deel je Verbeeks mening dat de Australische competitie niet voldoet als internationale waardemeter?

“We komen van ver en elk jaar stijgt het niveau. De oprichting van de Hyundai A-League is een grote stap vooruit geweest. Er werd meer geld vrij gemaakt, er werden betere spelers aangetrokken en betere structuren neergezet. De A-League kwam er op het juiste moment: net na de kwalificatie voor het WK 2006, de eerste keer in 32 jaar dat we daar nog eens stonden. Ik ben altijd van mening geweest dat Australië een slapende reus is. Bij de jonge leeftijdscategorieën is het de meest beoefende sport in het land, met het hoogste aantal leden. Doordat er nu meer geld omgaat in het Australische voetbal, zijn de jongeren gemotiveerder en minder geneigd naar Europa te vertrekken.”

Was de komst van Hiddink een boost voor de voetbalsport in Australië?

“Absoluut. Hiddink is een topper, hij weet perfect hoe je moet omgaan met individuen. Zijn voorganger ( Frank Farina,nvdr) teerde altijd op dezelfde namen, ongeacht hun vorm of de club waar ze speelden. Onder Hiddink veranderde dat: of je nu Kewell of Bresciano heette, dat maakte niet uit, als hij niet tevreden was met wat je bracht, opteerde hij gewoon voor een andere. Plots moest er geknokt worden voor een plaatsje.”

Volgens nogal wat analisten beleefde Australië op het WK 2006 zijn hoogtepunt en kan het nu enkel maar bergaf.

“Niet akkoord. Zeven jaar geleden kende niemand de namen van de internationals, nu zijn dat wel bekende namen bij het grote publiek. Met de nationale ploeg kunnen we tegenwoordig al eens een stadion uitverkopen en met Melbourne Victory spelen we voor gemiddeld 20.000 toeschou-wers, dat was vroeger ondenkbaar.”

De huidige selectie wordt stilaan te oud en nieuw talent blijft schaars, luidt het verdict.

“We staan aan de vooravond van een wissel van de wacht, dat ontken ik niet, maar ik merk dat het algemene niveau van de jongeren is toegenomen. Dat komt voor een groot deel door de inbreng van buitenlandse, veelal Nederlandse coaches.”

Het ontbreken van een echte spits is een groot probleem voor deze selectie. Vroeger was er Mark Viduka die de ploeg op sleeptouw nam, maar die heeft de schoenen aan de haak gehangen.

“Ik vind dat we nog even leuk voetbal brengen als onder Hiddink, misschien iets georganiseerder en defensiever, met maar één spits, maar we halen nog een goed niveau. Op het middenveld hebben we met Cahill en Bresciano voldoende scorend vermogen lopen, maar de basis blijft onze goede conditie en ons enthousiasme.”

door matthias stockmans

Australië is een slapende reus. Bij de jeugd is voetbal de meest beoefende sport.Archie Thompson