Milan Jovanovic is zeker nog niet helemaal afgeschreven, maar zijn probleem – en vooral dat van Anderlecht – is dat hij momenteel meer kost dan hij eigenlijk nog waard is.

J ohn van den Brom was duidelijk toen hij terugkwam op het incident met Milan Jovanovic in Cyprus. “Normaal is hij altijd zeker van zijn positie, als hij doet wat hij moet doen.” De reden? “Ik heb hem nodig omdat hij het verschil kan maken.” De coach liet ook geen misverstand bestaan over zijn verstandhouding met de Serviër. Die is uitstekend. “Hij is een heel slimme jongen met wie je goed kunt praten.”

In Cyprus kookte Jovanovic’ potje over toen hij weer eens vroegtijdig naar de kant werd gehaald. Daar beklaagde hij zich eerder al over. Van den Brom: “Ik heb liever zestig, zeventig minuten een goede Jovanovic dan negentig minuten een matige. Temeer daar ik iemand achter de hand houd die het altijd goed doet als hij mag invallen.”

Die iemand is Sasja Jakovenko. Wegens de schorsing van Jovanovic voor de Europese return tegen Limassol probeerde Van den Brom zaterdag in Leuven een veldbezetting uit met Jakovenko in de basis. Na afloop stelde de coach vast: “Jakovenko kan geen negentig minuten aan. Hij zat helemaal kapot na zeventig minuten.” Waarna hij Ronald Vargas inbracht op de kennelijk krachten slopende linkerflank, volgens Van den Brom “zijn favoriete positie”.

Twee spelers die geen negentig minuten aankunnen en één die het voorbije anderhalf jaar amper speelde. Dat zijn de opties waarover Van den Brom beschikt voor zijn linkerflank. Jakovenko was tegen OHL goed voor een doelpunt en een bal op de paal, Jovanovic – voor de gelegenheid als centrumspits en eens niet gewisseld – voor een assist en een niet te missen gemiste kans.

Verantwoord risico

Een jaar voetbalt Jovanovic inmiddels in het paars-witte shirt en nimmer is de controverse rond hem geweken. Zijn status wordt nog steeds afgemeten aan enkele uitstekende seizoenen bij Standard, maar vooral aan de charme waarmee hij mensen inpakt. Voor hij in Luik terechtkwam, had hij geen referenties. Niet in Oekraïne (Sjachtar Donetsk), niet in Rusland (Lokomotiv Moskou). In België werd hij een vedette, maar stootte hij ook tegen zijn plafond. Liverpool werd een mislukking. Hij telde de dagen en de ponden, maar voetballen deed hij nauwelijks in Engeland. Zijn carrière zat op een dood spoor, want wie wil er nu een dertigjarige aanvaller met een weerbarstige knie en een nog twee jaar lopend Premier Leaguecontract?

Anderlechts mislukte seizoenstart werd Jovanovic’ geluk. Na zware onderhandelingen bereikte hij een akkoord met Liverpool waardoor dat bereid werd gevonden hem transfervrij te laten vertrekken. Begin augustus stelde Anderlecht hem voor aan zijn publiek, waarna het enkele dagen later ook Dieumerci Mbokani uit de hoge hoed toverde. Beide aanvallers moesten na de verkoop van Romelu Lukaku aan Chelsea de morrende aanhang sussen en de onrust rond algemeen manager Herman Van Holsbeeck wegnemen. Iets wat Jovanovic maximaal uitbuitte aan de onderhandelingstafel: hij bedong een jaarloon tussen één en anderhalf miljoen euro.

Kon de aanwerving van (de nog iets vorstelijker verloonde) Mbokani nog als een investering worden uitgelegd, Jovanovic was gezien zijn leeftijd vooral een kost. Beide transfers zouden niet in het initiële budget opgenomen zijn geweest. Gehoopt werd dat het overgeïnvesteerde kapitaal terug zou worden verdiend met de miljoenen van de rechtstreekse kwalificatie voor de Champions League. Het verklaart iets van de druk waaronder Jovanovic ondanks al zijn naturel ook gebukt ging. Van Holsbeeck noemde zijn aanwerving en die van Mbokani “verantwoorde risico’s”.

Momentenspeler

Jovanovic nam een blitzstart in paars-witte loondienst, maar evenaarde dat niveau nadien niet meer. Hij gaf al snel de indruk op zijn schaarse lauweren te rusten, wat zijn krediet in de kleedkamer zienderogen deed slinken. Ook daar drong het besef door: nieuwe bezems vegen het best in het begin. In een een-tweetje met Het Laatste Nieuws, waarin de Serviër scherper, doelgerichter en beslissender werd genoemd dan vorig seizoen, mocht Van Holsbeeck onlangs nog eens wijzen op het grote respect dat Jovanovic afdwingt in de spelersgroep. Niets is minder waar. Dat zelfs de vaak wat onzekere Behrang Safari hem in Nicosia opzichtig de mantel uitveegde, was veelbetekenend. Een ziedende Silvio Proto kwam na de uitsluiting helemaal naar de zijlijn gespurt om hem zijn vet te geven. En wat Marcin Wasilewski achteraf in de kleedkamer over zijn ploegmaat tussen de tanden siste, verdraagt geen papier.

Jovanovic is nog steeds een lepe voetballer. Zijn ervaring is onmiskenbaar en zijn doelpunten zal hij blijven meepikken. Afgeschreven is hij zeker nog niet helemaal, maar zijn probleem – en vooral dat van Anderlecht – is dat hij momenteel meer kost dan hij eigenlijk nog waard is. In zijn beste dagen bij Standard vormden zijn snelheid met de bal aan de voet en zijn schijnbewegingen waarmee hij tegenstanders ter plaatse liet of fouten uitlokte, zijn voornaamste wapen. Het is normaal dat iemands snelheid afneemt met de jaren, maar het berooft hem wel van zijn grootste kwaliteit. Zijn flitsende dribbels is hij kwijt. Buitenom gaat hij nog zelden, binnendoor is hij voorspelbaarder geworden.

Meer dan ooit is Jovanovic een momentenspeler geworden. Als die momenten goed gekozen zijn, zal hij een goede wedstrijd spelen. Maar de momenten zijn te zeldzaam geworden om er nog op te mogen teren. In zijn nieuwe rol wordt er ook verdedigend werk van hem verwacht. Daar heeft hij een broertje aan dood. Vorig seizoen beklaagde hij zich er al over en nog altijd beperkt zijn verdedigen zich tot alibiverdedigen om zijn goede wil te tonen en de schijn op te houden, vooral tegenover de supporters. In zijn hoogdagen was hij vaak zo beslissend dat dit door de vingers werd gezien. Dat kan nu niet meer.

Beïnvloeding

Een even groot probleem is dat Jovanovic niet op de bank wil zitten. En zoals hij in Nicosia niet mis liet verstaan, wordt hij liever ook niet gewisseld. Met zijn explosieve persoonlijkheid en de manier waarop hij en zijn makelaar (die weleens een klus opknapt voor Anderlecht, zoals de immer geblesseerde Jonathan Legear voor bespottelijk veel geld naar Rusland versassen) de media bespelen, komt elke trainer vroeg of laat in de problemen. In geen enkele bestuurskamer wordt het prettig gevonden als een (heel) dure speler niet speelt.

Het is niet uitgesloten dat zoiets de keuzes van een trainer beïnvloedt, zeker als in die bestuurskamer nog eens persoonlijke belangen op het spel staan. Van den Broms voorganger Ariël Jacobs stond machteloos tegen Jovanovic’ populariteit bij de directie. De speler buitte die ook uit op het veld. Remember de tik tegen Jacobs’ wang. Een acteursprestatie waarmee de Serviër iedereen inpakte – fans houden wel van een excentrieke vedette – en veel schone schijn ophield. Toen Jacobs het tenslotte toch aandurfde hem in Gent op de bank te zetten, had hij er gelegen bij de hele Jova-clan.

Herman Van Holsbeeck sluit nog steeds niet uit dat Jovanovic aan het eind van dit seizoen, wanneer zijn contract afloopt, met een nieuw contract zal worden ‘beloond’. Het lijkt de evidentie zelve dat daar een flinke financiële inlevering van de speler tegenover zal staan. Hij zal dan 32 zijn en vast niet scherper, doelgerichter en beslissender dan vandaag.

DOOR JAN HAUSPIE

“Met de manier waarop Jovanovic de media bespeelt, komt elke trainer vroeg of laat in de problemen.”