Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord voor wie voetbal passie is. Oud-cipier Christelle Ravet is evenwel meer begaan met het goede verloop van een match dan het spel zelf. Ze is assistent-veiligheidsverantwoordelijke bij 1B-club AFC Tubize.
‘Naast alles wat met veiligheid te maken heeft, hou ik me ook bezig met de toepassing van de voetbalwet voor alle personen die het stadion binnenkomen. Voor een gewone wedstrijd heb ik in totaal 55 stewards onder mijn hoede, bij een risicomatch kan dat aantal gemakkelijk oplopen tot 80.
‘De lessen bij de Belgische voetbalbond voor de opleiding duren een week. Na één of twee maanden leg je dan een schriftelijk en mondeling examen af. Het is via mijn echtgenoot, die hier bij AFC Tubize de voormalige veiligheidsverantwoordelijke verving, dat ik op deze positie terechtkwam. Om niet alleen te zijn, want hij is ook aanwezig in Aalst, stelde hij het bestuur voor dat ook ik de cursus mocht volgen. Daarvoor fungeerde ik al als steward.
‘Ik heb het nochtans niet voor voetbal. Eigenlijk is dat een goede zaak. Daardoor ben ik niet aangetrokken door het spelverloop en kan ik me concentreren op mijn taak. De sfeer in de stadions, de communicatie met de fans, er zijn om hen te helpen: dat drijft mij. Het menselijke contact dus.
‘Met de club ben ik sterk verbonden. Vanaf het eerste moment dat ik in de commandopost kwam, werd ik verliefd op dit stadion. Van zodra ik de kans kreeg om veiligheidsverantwoordelijke te worden, was ik er fier op om daar te staan. Ik ben ook ongelofelijk trots op onze supporters, we schieten goed met elkaar op.
‘Het belangrijkste aspect van alles is de dialoog aangaan. Als er iets is, dan ga ik meteen onze fans opzoeken om het uit te leggen. Wanneer de bezoekers moeten vertrekken om hun trein te halen, dan vragen we aan onze Ultra’s om de tribune te verlaten in de tijd dat we de anderen evacueren. Dat verhoogt wel eens de spanning. Ik tracht hen te doen begrijpen dat het gebeurt om alles te vereenvoudigen. Dat sust de discussies.
‘Nog nooit kende ik problemen omdat ik een vrouw ben. Het komt erop aan je te laten respecteren. En dat lukt me. Natuurlijk zijn er altijd verwijten en bepaalde scheldwoorden van spelers en supporters. Ik begreep snel dat mensen in hun bubbel zitten. Je mag het dus zeker niet persoonlijk opvatten.
‘Ook al ben ik gepensioneerd en vrijwilligster, toch neemt deze job veel tijd in beslag. Je moet rekening houden met een volle dag in de week voorafgaand aan een wedstrijd. En op de matchdag ben je onophoudelijk bezig. Bij een aftrap om 20.30 uur kom ik al om 9 uur ’s morgens naar hier. Ik maak de papieren in orde voor de stewards, die ik een post moet toewijzen. Vervolgens dien ik alle walkietalkies in te stellen. En drie tot vier uur voor de wedstrijd doe ik mijn volledige ronde. Ik check alle evacuatiewegen en de kettingen om bepaalde toegangen te verhinderen. Dat neemt toch snel een uur in beslag. We hebben ook altijd een veiligheidsvergadering met de politie. Een uur extra mag je daarvoor rekenen. Sinds ik bij AFC Tubize aan de slag ben, vroeg ik dat alle politieagenten niet duidelijk zichtbaar zijn voor alle niveau 3-wedstrijden, dus die met een risicofactor. Ik wil immers niet dat hun aanwezigheid de bezoekende aanhang provoceert.
Ik werd meteen verliefd op het stadion van Tubize.’ Christelle Ravet
‘Wanneer de drie veiligheidsverantwoordelijken aanwezig zijn, zoek ik de tribunes op. Dan ga ik kijken naar de supporters. Indien we moeten tussenbeide komen, ook bij de bezoekers, aarzel ik geen moment. Het enige vervelende is dat dit een gemeentelijk stadion is, waarvan de zalen ook door anderen worden gebruikt. Op wedstrijddagen kan ik niet ingrijpen bij personen die niet voor het voetbal komen. Wij proberen, indien mogelijk, voor een aparte ingang te zorgen en anders worden ze wegwijs gemaakt door mijn stewards. Het lukt goed om dit stadion te beveiligen, door de prima relatie met onze supporters. Maar de dag dat er iets gebeurt, zal het niet evident worden. Er zijn zoveel mogelijkheden om het stadion binnen te geraken dat de ordebewakers heel waakzaam moeten blijven.’
