Zelden na een voetbalwedstrijd is er zo gejammerd en gesakkerd over het aantal gemiste doelkansen als na de partij tussen België en Oostenrijk. Tien goals hadden er kunnen vallen, orakelde bondscoach Georges Leekens na afloop. Het leek erop dat de Rode Duivels een wereldprestatie hadden neergezet. Terwijl het afmaken van kansen natuurlijk een essentieel onderdeel is van het voetbal. Net zoals het vermogen om in de slotfase van een wedstrijd een 4-3-voorsprong tegen tien Oostenrijkers te redden. Dat dit niet lukt, geeft blijk van onvolwassenheid. Zoals eerder ook al in de wedstrijd bleek: toen Timmy Simons een kwartier voor het einde werd vervangen door Romelu Lukaku vloeide het evenwicht op het middenveld meteen weg. Niemand die bij machte was om dat bij te sturen. Oostenrijk verzuimde het toen om de wedstrijd definitief te beslissen.
Zo gloort er nu, na de vier op twaalf, nog wat hoop, al klinkt het hier en daar toch alweer dat er gebouwd moet worden voor 2014. Daar word je langzamerhand doodmoe van. Want hoe lang duurt dat bouwproces nu al met deze zo bejubelde generatie? Telkens weer is het herbeginnen en zeuren over dezelfde fouten. Dat Oostenrijk, dat aantrad met voetballers die bij modale clubs spelen, in de eerste helft beter combineerde en meer techniek etaleerde, zet aan het denken. Maar het is een constatering die na de 4-4 en het dramatisch slot net zo gemakkelijk onder het stof wordt geveegd als de vaststelling dat de Rode Duivels met flankverdedigers aantraden die bij hun clubs andere posities bekleden.
Donderdag breien Anderlecht, Club Brugge en AA Gent een vervolg aan hun avontuur in de Europa League. In de zes wedstrijden die werden gespeeld, pakten de drie clubs samen twee punten. Twee op achttien, dat is wel heel erg pijnlijk en dat op een toch wel matig Europees platform.
Zeker Anderlecht moet na het verlies op Cercle Brugge zien dat het niet helemaal in een bodemloze put tuimelt. Op geregelde tijdstippen vervalt de club in dezelfde problemen en wordt er een gebrek aan mentale weerbaarheid geëtaleerd, alsof het allemaal vastgeroest zit in de ziel van de club. Welke trainer er voor de groep staat, speelt daarbij geen rol. Op Cercle Brugge was er zondag geen vechtlust, geen lijn in het spel, geen wil om voor elkaar te lopen. Anderlecht is op dit moment een stuurloos schip dat tevergeefs zoekt naar een kapitein.
Wat een verschil met de gretigheid waarmee RC Genk als een tornado door deze competitie raast. Vorig seizoen telde de Limburgse club na 11 wedstrijden 11 punten, nu 29. Eén jaar geleden werden er na 11 matchen 14 doelpunten gemaakt, nu 35. En sinds Frank Vercauteren het roer in handen heeft, pakte RC Genk 62 punten op 72. De trainer, die eerder al tegen een paar opdoffers liep, blijft er sereen onder.
Ooit was de Belgische sport op tal van domeinen toonaangevend. Het bleek bij de samenstelling van een top 30 van de beste Belgische voetballers, sporters en van de meest indringende sportmomenten uit de geschiedenis, verderop in dit blad. Het is een document vol nostalgie, een uitstap in een weemoedig verleden dat we brengen naar aanleiding van het 30-jarig jubileum van dit magazine. Het was de tijd van de romantiek en de toegankelijkheid, de periode dat sportmensen niet werden afgeschermd door perschefs en/of managers.
Maar hoe het tijdsbeeld de voorbije dertig jaar ook veranderde, hoe wild er op en neer wordt gedanst op de golven van de emotie, ongecontroleerd en ongenuanceerd, de journalistieke filosofie van dit blad bleef steeds ongewijzigd. De actualiteit is voor Sport/Voetbalmagazine de brandstof om verder te kijken dan de waan van de dag. Met reportages en enquêtes, interviews en opinies, stevige leesstukken en kleine, al dan niet ludieke berichten. Zo is ook dit nummer samengesteld. Met veel aandacht voor het visuele aspect en met een opgefriste vormgeving, met gedegen informatie en niet met opgeklopte kreten. Het zullen de wapens zijn waarmee we aan een nieuw luik in onze geschiedenis beginnen.
door jacques sys
“Anderlecht is een stuurloos schip.”
