Hoe bestaat het dat ze bij de voetbalbond nog het woord ethiek in de mond durven te nemen na de gele kaart die Stijn Stijnen in de wedstrijd tussen Sint-Truiden en Club Brugge met opzet kreeg? Een federatie die haar eigen reglementen verkrachtte, onwettige compromissen afsloot en weer herriep, door de rechtbank in het ongelijk werd gesteld, een bond die zichzelf te kijk zette, met bestuurders die spartelend overeind proberen te blijven, die praat zowaar nog over ethiek. Schaamte is een begrip dat ze in het glazen huis langs de Brusselse Houba de Strooperlaan niet kennen. Zelfs niet na zo’n somber kapittel. Een soap rond bondscoach Dick Advocaat en zijn contract met AZ, lange radeloosheid en besluiteloosheid in het geval-Moeskroen, clubs die aan de vooravond van de play-offs dreigen met processen omdat de punten van de wedstrijden tegen Moeskroen niet meetellen, dit is inderdaad het moment om zich op te winden over een opzettelijk gekregen gele kaart van Stijn Stijnen.

Telkens weer moet je rond de voetbalbond hetzelfde klaaglied aanheffen. En helemaal niets gaat er veranderen, omdat iedereen bezig is met zijn ego en zich wentelt in belangrijk zijn, omdat er niemand bij wijze van signaal opstaat en plaats maakt voor anderen. Genoeg ideeën voor nieuwe commissies in crisismomenten, maar in de praktijk komt er steeds niets van terecht.

Ook voetbalclubs worden in hun uitbouw vaak geremd door ouderwetse structuren en conservatieve ideeën. Hoe kan het eigenlijk dat er in dit land zo weinig wordt vernieuwd in de bestuurskamers? Omdat ook daar iedereen zich halsstarrig aan zijn job vastklampt. Bij het met zware financiële problemen kampende Antwerp bijvoorbeeld is Eddy Wauters op 20 maart 41 (!) jaar voorzitter. De oudste club van het land vecht tegen de verdrinkingsdood. Om zijn vertrek is al vaak geschreeuwd, er wordt al jaren geroepen dat zijn aanwezigheid investeerders in de weg zou staan, maar Wauters denkt niet aan opstappen.

Topvoetbal in Antwerpen, het blijft een moeilijk te rijmen verhaal. Ook bij Germinal Beerschot wil een aantal mensen niet van wijken weten. Het gevolg is dat de club een kronkelig beleid voert, met los zand als grondlaag. Die warrigheid valt af te lezen in de resultaten op het veld: slecht aan het seizoen begonnen, vervolgens een opleving onder Jos Daerden en dan weer een zware terugslag. Hoe ambitieus is een club eigenlijk die tijdens de winterstop zijn misschien wel beste speler, Sherjill MacDonald, van de hand wil doen? Welk signaal zend je dan naar de andere spelers uit? Met de huidige roergangers dreigt die warrigheid te blijven.

Het is vreemd dat vele clubs nog steeds niet investeren in een kader en dat vele voorzitters niets liever doen dan in de media komen. Het streelt hun ijdelheid. Het is een fenomeen dat in het buitenland niet bestaat. Daar blijven voorzitters in de luwte en bepalen professionele managers het beleid. Zij zijn ook in de media de spreekbuis van hun club.

Dat voorzitters op een gegeven moment beter de baan ruimen, is destijds bij Cercle Brugge gebleken. Daar zette Paul Ducheyne in 2002, na 32 jaar, een stap opzij en kwam er een nieuw elan in de club. Ducheyne is een uitzondering. Voor de meesten is het voorzitterschap een verslaving. Voor Roger Lam-brecht bijvoorbeeld die nu bij Lokeren al een strop legde rond het hoofd van Emilio Ferrera: die mag blijven als hij de club in eerste klasse houdt. Anders gaat Lokeren op zoek naar een nieuwe trainer. En naar een nieuwe voorzitter. Want bij een degradatie houdt ook Lambrecht het in die rol voor bekeken, liet hij verstaan. Is er iemand die dat gelooft?

En wat valt er te denken van een andere voorzitter, Abbas Bayat, die vorige week bij Sporting Charleroi zelfs zijn supporters beledigde? Samen met zijn neef Mogi, al helemaal een ongeleid projectief, is hij al langer een ergernis voor supporters en potentiële sponsors. Maar opstappen? Nee, dat niet. Want in wezen zitten ze er niet voor de club. Maar voor zichzelf.

door JACQUES SYS

Hoe durven ze bij de voetbalbond nog over ethiek te praten?