Ongeduld loont niet, dat weet nu ook Christophe Lepoint. Sinds hij eind januari 2011 een verkeersongeluk had, verloor hij veel kostbare tijd. ‘Ik geef niet zo snel op, je zal nog van me horen. ‘

Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Christophe Lepoint wanneer hij het kabinet van AA Genthoofdkinesist Frank Wezenbeek binnenwandelt. Buiten waait het hard, het verkeer is herschapen in een chaos, maar dat tast zijn gemoedstoestand niet aan. Op 2 januari werd de middenvelder opnieuw geopereerd, vandaag krijgt hij een eerste keer manuele fixaties en kan hij opnieuw beginnen aftellen naar een definitieve terugkeer. “Het lijkt wel alsof ik naar de oorlog ben geweest”, wijst hij naar zijn gehavende rechterbeen waar een duidelijk litteken op de kuit zijn leed symboliseert. “Het einde van de calvarietocht is nabij”, vult vriendin Pauline in haar rol als motivator snel aan. “We hebben moeilijke maanden achter de rug, maar we werden er als koppel sterker door”, weet Lepoint. “Op 9 juni volgt de beloning, wanneer we zullen trouwen”, straalt ook Pauline plots van geluk, terwijl haar verloofde – met wie ze al vier jaar samen is en die haar ten huwelijk vroeg na de gewonnen bekerfinale tegen Cercle in mei 2010 – instemmend knikt. “Daarmee laten we het rampjaar 2011 definitief achter ons. Die zwarte pagina is gelukkig omgedraaid. Het mooiste cadeau dat we Christophe kunnen geven, is zijn eerste wedstrijd. Hij popelt van ongeduld, wij staan klaar om zijn enthousiasme te temperen.”

Driftkikker

De data staan in het geheugen van Lepoint gegrift: “Op 31 januari had ik de botsing, op 7 april volgde die knieoperatie. Begin oktober sloot ik weer aan bij de groep, met de bedoeling eind december op de bank te zitten. Het mocht niet zijn.” Alleen die fatale inspanning op training, waarbij hij een schot afblokte en die leidde tot de meest recente chirurgische ingreep, verdrong hij. “Het was de dag na je 27e verjaardag, op 25 oktober”, schiet Pauline ter hulp.

“Die klap was hard, maar ik sta nog altijd recht”, beweert Lepoint. “Toen, op het oefencomplex, kon ik niet meer stappen. Ik moest met een draagberrie worden afgevoerd. ( flauwe lach) Letterlijk en figuurlijk lag ik op de grond. Toen ik de melding kreeg dat ik een nieuwe operatie moest ondergaan, dacht ik even aan stoppen. Direct schoten opnieuw die weken en maanden van revalidatie door mijn hoofd, de tijd van afwachten om te kunnen spelen. Mijn ontreddering duurde niet lang, want gelukkig kreeg ik onmiddellijk veel morele steun van mijn entourage. Zonder hen was ik waarschijnlijk geen profvoetballer meer. Als vrijgezel zou ik niet de moed hebben gehad om een tweede revalidatieperiode af te werken. Tijdens de eindejaarsperiode trok ik samen met Pauline en mijn zesjarig zoontje Marco naar Disneyland in Parijs. Ideaal om eens te dromen en de gedachten te verzetten, want afgelopen zomer was een korte vakantie door die eerste herstelfase niet gelukt. In mijn hoofd kon ik alles wel snel een plaats geven, hulp van de clubpsycholoog had ik dus nooit nodig. Ik heb het geluk te kunnen terugvallen op een hechte familie. Voor Pauline was ik niet altijd de meest gezellige partner. Het gebeurde zelden dat ik met de glimlach thuiskwam. Het was vaak eerder als een driftkikker. Gelukkig bleek zij een goede steun. ( na een stilte) Ik reken op een terugkeer binnen de vijf weken tot twee maanden. Maar ik verkies me niet te veel uit te spreken over dat thema, want ik ken mezelf. De vorige keer wou ik ook iets te voortvarend een comeback forceren. Ik mag nu geen gekke dingen doen. Dus laat ik deze keer alles zo natuurlijk mogelijk verlopen. In tegenstelling tot de vorige keer ben ik nu volledig pijnvrij. Dat is toch een fameuze geruststelling.”

Frank Wezenbeek kent het lichaam van Lepoint en is optimistisch gestemd. “We zaten na die gecompliceerde scheenbeenbreuk en dat achterste kruisbandletsel echt in de laatste rechte lijn, lagen perfect op schema”, vult hij aan. “Na een contact op training zaten we plots opgescheept met een klein botletsel door een minimale fractuur in zijn scheenbeen. Dat gebeurde tien maanden na zijn accident. Het was geen ernstig letsel, maar zelfs met een botstimulator – die ook Niels Albert gebruikte – genas dat te traag. We besloten om uit zijn kuitbeen een stuk weg te nemen. Een breuk geneest immers door een goede compressie. Bij Christophe hield het kuitbeen het scheenbeen te veel op rek. Door die operatie bevorderden we het genezingsproces.”

Hoge prijs

De datum van 31 januari, de dag van zijn ongeval vorig jaar, nadert met rasse schreden. “Het zorgt alleszins niet voor een spe-ciale gemoedstoestand”, zegt Lepoint. “Ik weet alleen dat op die dag mijn loopbaan bruusk eindigde. Tijdelijk althans. ( grijnst) Natuurlijk betreur ik het dat ik die avond uitging. Ik betaalde die fout met een hoge prijs. Tot op vandaag, want ik ben nog altijd niet opnieuw voetballer. Het kwaad is geschied, ik kan de klok niet terugdraaien. Mijn beste jaren moeten in principe nog komen. Ik was Rode Duivel toen ik uitviel en ging opnieuw worden opgeroepen. Het is nu aan mij om dat oude niveau terug te vinden. Ik kreeg veel steun, zoals van Philippe Saint-Jean, die me lanceerde op het hoogste niveau. Ook Georges Leekens liet me nooit vallen. Toen ik in het ziekenhuis lag en nu nog altijd informeert hij regelmatig naar mijn gezondheidstoestand. Daarom zal ik er alles aan doen om de play-offs te halen. Ik geef niet zo snel op, je zal nog van me horen, want ik ben een vechter. Nog twee en een half seizoen lig ik onder contract bij AA Gent. Er wachten me ongetwijfeld nog enkele mooie jaren. Maar zelfs als ik honderd procent fit ben, zal het niet eenvoudig worden om zomaar opnieuw mijn basisplaats in te nemen. Ik vond het wel fijn dat iemand me er onlangs op wees dat Vadis Odjidja op Brugge nooit het hele veld zou overgestoken zijn met een agressieve box-to-boxspeler als ik. Nu moet ik volgens Pauline vooral geduld oefenen. Revalideren van ’s morgens tot ’s avonds, het blijft echter een zware job. Met Trond Sollied praatte ik nog niet echt over voetbal, maar dat hoeft nu ook nog niet. Ik verwacht het pas als ik echt weer tot de groep behoor.”

Frank Wezenbeek komt even tussen. “Trond rekent nog op hem, want hij polst regelmatig eens bij mij. Dat lijkt me een gunstig signaal. Christophe revalideert op dezelfde manier zoals hij voetbalt. Hij is een ongelofelijke winnaar die teert op inzet. Geen grammetje overgewicht kan je bespeuren. Zijn basisconditie is goed, ondanks de kleine terugval. Zelfs bij het aquajoggen gaat Christophe er altijd voluit voor.”

Yassine El Ghanassy deed onlangs een opmerkelijke uitspraak. Het raspaardje verklaarde dat het incident van Lepoint na een avondje stappen hem de ogen opende en zijn gedrag deed veranderen. “Als mijn situatie andere spelers doet nadenken, dan zal mijn ongeval toch tot iets hebben gediend”, reageert de Henegouwer. “Het deed hem blijkbaar pijn dat ik nog altijd niet volledig in orde ben. Anderzijds vond ik het wel leuk dat hij ook verwees naar het feit dat ik mijn glimlach nooit verloor.”

Geen polemiek

Toch blijft Lepoint nog een tijdje het slachtoffer van zijn eigengereide gedrag bijna een jaar geleden. In oktober ging AA Gentmanager Michel Louwagie niet in op het verzoek van Lepoints makelaar Jacques Lichtenstein om de middenvelder volgens contract te betalen op het moment dat hij aansloot bij de groepstrainingen. “De manager besliste om me niet langer te betalen, aangezien ik correct word gedekt door de ziekenbond”, stelt Lepoint vast. “Ik verdiende het om bestraft te worden voor de fout die ik beging en aanvaardde mijn lot. Maar ondertussen leverde ik al zo veel inspanningen om terug te keren dat ik stilaan een beloning mag krijgen. Ik ging er van uit dat het zou gebeuren van zodra ik weer op het veld stond. Het is zeker niet mijn bedoeling hier een polemiek van te maken, want mijn revalidatie en mijn geteisterde been verdienen voorrang. Maar het gevolg is wel dat ik sinds een drietal maanden geen salaris en mutualiteitsuitkering ontvang. Momenteel is dat niet mijn hoofdzorg, maar het blijft iets dat pijn doet. Mijn respect voor Louwagie en voorzitter De Witte is groot. Ik sprak er hen persoonlijk nog niet over aan, omdat ik vrees dat ik dan te emotioneel zou worden in een eventuele discussie. Ik heb al genoeg afgezien en concentreer me liever op de laatste rechte lijn.”

Gecontacteerd over deze netelige kwestie blijft Louwagie bij zijn eerder standpunt: Lepoint incasseerde zijn tekenpremie – een aardig bedrag, net zoals hij geld ontvangt via de ziekenbond en de verzekering. De contractuele verplichtingen van de club hernemen volgens de West-Vlaming vanaf het moment dat Lepoint opnieuw inzetbaar is.

Vanaf de zijlijn ziet Lepoint zijn AA Gent wedijveren met zijn ex-club Anderlecht. “Dat verrast me niet”, zegt hij. “Met Sollied gaat de bal goed rond, kiezen we meer voor de combinaties over de grond en balbezit. Onder Preud’homme en Dury moest het iets directer. Ons offensief potentieel is verbluffend: Brüls, Soumahoro, Mboyo en El Ghanassy. En achterin ogen we veel compacter dankzij het Spaanse duo Arzo– Melli. De beste verdediging die Gent de laatste drie jaar had. Waarom zouden we trouwens geen kampioen kunnen spelen? Anderlecht heeft nog verplichtingen in de Europa League. Onze maturiteit stijgt. Maar met de huidige competitieformule speelt alles zich af in de play-offs. Meestrijden voor de titel zou voor Gent leuk zijn als doelstelling. We hebben nu alleszins al de kwaliteiten om bij de eerste twee te eindigen. Anderlecht kan nog meer dan wij teren op automatismen van minstens twee jaar. Het beschikt toch over meer ervaring en koelbloedigheid. Maar het belooft een spannend kampioenschap te worden. ( lacht) Hopelijk kan ik ook nog ergens een rolletje spelen.”

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE

“Als vrijgezel zou ik niet de moed hebben gehad om een tweede revalidatie-periode af te werken.”

“Toen ik de melding kreeg dat ik een nieuwe operatie moest ondergaan, dacht ik even aan stoppen.”

“Ik leverde al zo veel inspanningen om terug te keren dat ik stilaan een beloning mag krijgen.”