Ook zonder echt te schitteren omzeilde Anderlecht afgelopen zaterdag de Genkse klip en zette zijn indrukwekkende opmars in de richting van de titel verder. Het is tekenend voor het niveauverschil in de competitie dat zelfs matige optredens tot een goed einde worden gebracht. Maar het is alarmerend dat de tegenstand zo mager uitvalt dat Anderlecht dreigt zijn internationale grenzen niet te kunnen verleggen. Geen man die dat beter beseft dan Franky Vercauteren. Vorige week zei de assistent-trainer, die ook in euforische momenten nooit zijn zin voor realisme verliest, dat Anderlecht geen negentig minuten topniveau aankan. Hij wees onder meer naar de thuiswedstrijd tegen Club Brugge, maar vooral naar de partij tegen Bayern München, toen paars-wit in het laatste kwartier door tien spelers van de Beierse topclub werd weggeveegd. Strompelend dwong het toen nog een 1-1-gelijkspel af.
In de Champions League vindt Anderlecht een platform waarop zijn beperkingen worden blootgelegd. Gebleken is dat de ploeg vertrappeld wordt als de snelheid van uitvoering te hoog ligt. Drie weken geleden bijvoorbeeld toen het furieus gestarte Olympique Lyon in het Astridpark Anderlecht leek te overspoelen, maar dat ritme slechts twintig minuten volhield. Ook woensdagavond in München zal Anderlecht weer geconfronteerd worden met een hoog tempo en een snel uitgevoerd circulatievoetbal. Bayern mag dan de afgelopen weken catastrofaal hebben gespeeld, een paar dagen nadat voorzitter Franz Beckenbauer de instelling van de groep hekelde, klom het uit een dal : Bayern speelde zaterdag 1-1 gelijk op Werder Bremen, was de betere ploeg en drong het nummer twee uit het klassement op het einde van de wedstrijd zelfs zwaar terug. Anderlecht staat woensdagavond dan ook voor een cruciale test in het Olympiastadion van München. Het moet in aartsmoeilijke omstandigheden naar zijn grenzen op de internationale waardeladder zoeken. Kan een goudstuk als Aruna Dindane, niet altijd even overtuigend op het Europese toneel, de wankele verdediging van Bayern München met zijn onvoorspelbare bewegingen ontgren- delen ? In hoeverre is Walter Baseggio in dat soort omstandigheden in staat de ploeg op sleeptouw te nemen ? Een kwalificatie zou niet alleen een financiële maar vooral een sportieve verrijking zijn voor de ploeg die met het huidige potentieel eigenlijk alleen maar kan groeien. Maar daarvoor zijn er serieuze krachtmetingen nodig. Anders dreigt de stagnatie.
In alle stilte kroonde Anderlecht zich afgelopen zaterdag in Genk tot herfstkampioen. Veel steken zullen de Brus- selaars ook in de terugronde niet laten vallen. Enige spankracht is er alleen voor de strijd om het tweede ticket van de Champions League, al is Standard na aanvankelijke haperingen tot zo’n complementair geheel uitgegroeid dat het zichzelf alleen door overmoed de das kan omdoen. Grillige vertoningen kenmerken het seizoen van de Rouches, die wat al te snel dansen op de koord van het succes. Wel heel erg flauw was het daarom om trainer Dominique D’Onofrio vorige week te horen verklaren dat Standard door de scheidsrechters wordt benadeeld, dat er door hen een reglement met twee snelheden wordt gehanteerd. Daarmee viel D’Onofrio, die tot dusver altijd opviel door eerlijke en voor zijn ploeg scherpe analyses, zwaar uit zijn rol. Het doet geen afbreuk aan het knappe werk dat deze coach intern verricht. Hij traint hard, hamert op discipline en moet er alleen nog in slagen de mentale zwakheden van zijn ploeg weg te vijlen en het overhaaste voetbal, waarbij het middenveld vaak wordt overgeslagen, te bannen. Vrijdag speelde Standard tegen Club Brugge zoals het moet : snel en agressief, met een hoge pressing en een hoge balrecuperatie.
De Rouches horen bij de absolute revelaties van de competitie. Samen met Moeskroen, waar Georges Leekens profiteert van de denderende vorm van Mbo Mpenza maar nog maar eens bewijst een organisatie te kunnen neerzetten. En samen met Cercle Brugge dat, de uitschuiver van zondag tegen Beveren ten spijt, ver uit de door velen verwachte degradatiezone blijft en waar Jerko Tipuric in het begin van het seizoen zelfs intern onder vuur lag, maar gewoon op zijn manier bleef doorwerken. Gedreven, zonder de publiciteit te zoeken en zonder ook maar één enkele keer te klagen.
door Jacques Sys
Te snel danst Standard op de koord van het succes.
