Met Dennis van Wijk voerde STVV vorige week maandag zijn zesde trainerswissel door in niet eens anderhalf jaar. Dat moet een record zijn. Sinds 1997 werd er op Staaien al zestien keer van trainer veranderd. Juist om komaf te maken met dat gebrek aan sportieve continuïteit werd Marc Wilmots in de zomer van 2004 door Roland Duchâtelet als een soort superman binnengehaald. Hij kreeg ongeziene sportieve volmachten. Maar sindsdien ging het bij de Haspengouwse club van kwaad naar erger en werd de trainersdans pas goed ingezet: tien keer kwam het binnen de technische staf tot een wissel. Dat leverde in de competitie eerst een veertiende en vervolgens twee keer een vijftiende plaats op. Nu is STVV net voor de laatste speeldag van de heenronde naar de voorlaatste plaats van het klassement gezakt. Er zullen tijdens de winterstop nieuwe spelers worden aangetrokken. Dat is niet nieuw. Sinds Marc Wilmots een nieuw tijdperk moest inluiden, werden er al 43 spelers gecontracteerd.
Het failliet van het beleid van een club kan niet beter worden aangetoond dan met deze naakte cijfers. Maar de eeuwige constante in het voetbal is dat bestuursleden voor dat soort dingen nooit de verantwoordelijkheid nemen. STVV zorgde bij het aantrekken van een stoet trainers telkens weer voor een groteske stijlbreuk, maar het is zeer de vraag of er iemand is die daarbij stilstaat. Een jaar geleden heette de losse en flamboyante Bourgondiër Henk Houwaart, nu aan het werk bij de op de voorlaatste plaats staande West-Vlaamse eersteprovincialer FC Knokke, de geknipte trainer, nu daalt de brutale Dennis van Wijk neer als de reddende engel. Hij zou met zijn temperament perfect passen bij het vechtersvoetbal van STVV. Vreemd dat dit inschattingsproces niet vroeger gemaakt kon worden.
Het is trouwens nog maar de vraag of de omgangsvormen van Van Wijk zullen aankomen in Sint-Truiden. Anderhalf jaar geleden wilde de Amsterdammer zijn carrière in Nederland een nieuw elan geven. Maar zijn agressieve aanpak kwam niet echt aan bij Willem II. Hij slaagde er niet in de groep boven zichzelf te laten uitstijgen. Van Wijk is niet echt een fijnzinnige psycholoog. In de kleedkamer durft hij spelers met de grond gelijkmaken. Hij bedient zich daarbij van een wat platvloers taalgebruik. Dat lijkt niet meer bij deze tijd te horen, al kan het op termijn wel enig effect sorteren om een wat ingedommelde groep wakker te schudden. Het blijkt bij Dender, waar de club sinds de komst van Johan Boskamp een fraaie zeven op negen pakte. Ook hij is rechtuit en rechtaan, de kortste weg tussen twee punten is voor hem een rechte lijn. Het blijft af te wachten hoelang je zo het vuur kan aanwakkeren.
Met een trainerswissel wilde ook Anderlecht de crisis bezweren. Na de 1-0-nederlaag op Club Brugge legt Ariël Jacobs een ontluisterende balans voor: één op negen. Anderlecht lag zeker in de eerste helft niet onder, maar met een achterstand van dertien punten op blauw-zwart lijken ze nu helemaal uit de titelrace geslagen. Te vaak vormde Anderlecht dit seizoen geen blok. Zelfs een eventuele kwalificatie voor de zestiende finales van de UEFA Cup, woensdagavond op Getafe, kan die realiteit niet verdoezelen. De club wentelde zich eind vorig seizoen wat al te gemakkelijk in de titel, die niet echt met flitsend voetbal werd behaald en faalde compleet in zijn aankooppolitiek.
Succes werkt vaak verblindend. Ook bij Club Brugge moeten ze na het binnenhalen van de symbolische herfsttitel beseffen dat de weg naar het herstel nog erg lang is. Intussen blijft stadsgenoot Cercle, aan de competitie begonnen met een drie op negen, kiezen voor stabiliteit en herkenbaarheid. De ploeg begon in acht van de zestien wedstrijden met hetzelfde elftal aan de wedstrijd, wisselde daarbuiten slechts op een of twee plaatsen en stelde alles samen amper zestien spelers op. De grote verdienste van Glen De Boeck is en blijft dat hij achteraan nieuwe fundamenten bouwde en de ploeg van daaruit leerde vooruit te voetballen. Zijn opdracht beperkt zich niet tot het neerzetten van een goeie organisatie. S
door Jacques Sys
