Iemand die het allemaal zelf heeft meegemaakt, is Geoffrey Claeys (39). Voormalig Rode Duivel en ex-speler van onder meer Cercle Brugge, Feyenoord, Anderlecht, Moeskroen en Melbourne Victory. Tegenwoordig is hij hulptrainer bij derdeklasser SK Deinze. Begin januari 2012 gaf hij in Sport/Voetbalmagazine een openhartig interview over de mentale problemen waarmee hij tijdens zijn spelerscarrière kampte.
Welke reacties heb je toen op dat artikel gekregen? Zijn er (ex-)collega’s met dezelfde problemen op je toegestapt?
Claeys: “Ik kreeg na dat interview veel positieve reacties, maar dat ging meestal niet verder dan: ‘Mooi en moedig interview.’ Op het thema zelf werd eigenlijk niet dieper ingegaan. Het is ook niet dat er plots spelers mij aanklampten om over hun mentale problemen te praten. Geen enkele, eigenlijk.”
Toont dat aan dat depressie bij Belgische voetballers nog steeds een taboe is, of dat het probleem zich veel minder stelt in onze profcompetitie?
“Ik merk vooral dat het nog steeds in de taboesfeer hangt. Spelers geven het niet graag toe, omdat je dan als mentaal zwak wordt bestempeld. Oké, clubs schakelen nu wel meer sportpsychologen en mental coaches in – en die verrichten goed werk – maar dat is iets volledig anders. Dat gaat over doelen stellen, mensen motiveren en de concentratie verscherpen. Dat kan alleen maar als je geest helder is. Mensen met een depressie zijn daar allerminst mee geholpen.
“Weet je wat ook een knelpunt is? België is een klein landje, iedereen kent elkaar. Erkennen dat je mentale problemen hebt, is een beetje zoals uit de kast komen. Je zult er toch scheef op aangekeken worden. Ik vrees dat er pas verandering in die houding zal komen wanneer er zich ook bij ons een geval zoals Robert Enke of Gary Speed voordoet.”
Er is een verschil tussen een mentale dip en een depressie. De diagnose bij jou luidde duidelijk: depressie?
“Ja. Een depressie is iets wat je langzaamaan bekruipt. Eerst denk je: ach, dat gaat wel over. Je wilt het ook niet toegeven voor jezelf. Maar als je dan drie weken aan een stuk geen fut hebt om buiten te komen en liever in je bed kruipt, weet je hoe laat het is.”
In 2011 startte je een eigen praktijk, Mental Sport Coaching, hoe staat het daar mee?
“Ik moet toegeven dat dat momenteel op een laag pitje draait. Ik geef tijdens de vakanties nog wel workshops of speciale trainingen aan jongeren, meer niet. Ik merkte snel dat het niet is omdat je zelf met een depressie gekampt hebt, dat je anderen automatisch kan helpen. Een opleiding in de psychologie is onontbeerlijk, zeker bij zo’n delicate materie.”
