Het is een zij

© KOEN BAUTERS

Het is een zij. Met stevige tred stapt ze het veld van het Allianz Stadium op, geflankeerd door twee tengere lijnrechters. In dit stadion werd in 2014 de Europa Leaguefinale gespeeld tussen Sevilla en Benfica, vanavond de voorlaatste speeldag van de groepsfase in de Champions League: Juventus tegen Dynamo Kiev.

Zij zet de wedstrijd in gang. Het fluitsignaal is scherp, maar overtuigend, de intonatie zit goed. Het is een wedstrijd tussen Andrea Pirlo en diens allereerste leermeester Mircea Lucescu, een wedstrijd waarin Ronaldo zijn 750e doelpunt zal maken en een wedstrijd waarin de allereerste ‘zij’ een Champions Leagueduel fluit. Een eerste ruige fase, het fluitsignaal afwezig. De toon is gezet.

Stéphanie Frappart is een Française. Geboren en getogen in Val-d’Oise met een liefde voor de bal die groter was dan het voetballend talent. Minuut 10. Ik volg het roze stipje, te midden van 22 min of meer adonische voetballers en vraag me af wat de grootste uitdaging zal worden. Hoeveel afstand zal zij afleggen? Wat is haar sprintsnelheid? Zal ze door haar lichte voorkeur om over de linkerflank te lopen, omver getorpedeerd worden door voetbalgod Ronaldo? In diezelfde minuut word ik uit mijn vraagstuk wakker gefloten. Het is zij. Met vertrouwen wordt die eerste kaart de lucht in gestoken, geel voor Rodrigo Betancur.

Zal ze door haar lichte voorkeur om over de linkerflank te lopen, omver getorpedeerd worden door voetbalgod Ronaldo?

Door het ontbrekend voetbaltalent besluit Stéphanie op haar dertiende om bepalend te zijn zonder de bal aan de voet. Twee verschillende kaarten, notitieboekje en fluitje op zak, zij zal scheidsrechter worden. Minuut 15. Huurling Federico Chiesa gaat neer, de dader luistert naar de naam Vitaliy Mykolenko. Ik twijfel, al verraadt het overmatig zwaaien met de armen van diezelfde Chiesa een poging tot versieren van een fout. Zij, zij wordt niet versierd, niet vanavond en al zeker niet door de veertien jaar jongere Chiesa. Haar ogen kijken stoïcijns voor zich uit, onverstoord, het spel gaat verder.

Van de derde divisie van het mannenvoetbal in Frankrijk, naar Ligue 2 en verder door naar Ligue 1. We zijn 2019 wanneer zij haar naam naast die van Nicole Petignat (Zwitserland) en Bibiana Steinhaus (Duitsland) zet. Stéphanie fluit de vrouwenfinale op het WK in Frankrijk, de 120 minuten durende Supercup tussen Liverpool en Chelsea in Istanboel en is een vaste waarde in de hoogste competitie in Frankrijk. Amper een jaar later fluit zij als eerste vrouw een officiële interland in de Nations League tussen Malta en Letland, in oktober is ze te zien in de Europa League op het veld van Leicester en nu loopt ze als jonge dame door het stadion van De Oude Dame. Minuut 34. Overtreding van Leonardo Bonucci. De vanishing spray wordt los geklikt, en er wordt een stevige witte lijn voor de voeten van Chiesa getrokken. Afgegrensd, met tegelijkertijd de hoop die uit de ogen van de jonge speler wegtrekt. Minuut 57. Een doelpunt van Ronaldo (2-0), maar het is haar romp en hoofd dat mijn televisiescherm vult. Onderaan mijn beeld verschijnt het ‘VAR goal check’ logo. Wordt haar beslissing, samen met die van haar tengere lijnrechter ondermijnd? Zal zij het legendarische 750e doelpunt, ietwat gestolen van Alvaro Morata, afkeuren? Het duimpje verschijnt, samen met een geruststellende lach en een loopneus die ons verklapt dat het koud is in Turijn. Minuut 94. De wedstrijd is afgelopen en zij, zij deed het goed.

Ik verglijd in de gedachte wat zij in haar afgezonderde kleedkamer doet. Een zucht van opluchting terwijl de quadriceps en kuitspieren opgerekt worden, het haarrekje uit de haren, en het mobieltje dat roodgloeiend staat. Het overgrote deel dat positieve tweets de wereld instuurt, maar evenzeer de gekrenkte burger die op Instagram post dat ‘ze beter in haar keuken blijft’ of ‘dat een vrouw het slechtste is wat er in het voetbal kan rondlopen’. Ze duwt op het knopje en ze vergrendelt haar gsm. Ze neemt een douche, kleedt zich aan en groet haar tengere lijnrechters een beetje verderop. Het is een zij, die wellicht vele meisjes een nieuwe droom geeft. Het is een zij, die laat zien dat een historisch moment eerder een kantelpunt is in de perceptie van de maatschappij en voor haar niet meer dan een uitdrukking van haar doorzettingsvermogen. En tenslotte, het is óók een zij, die met diezelfde stevige tred naar haar keuken stapt en alle controle houdt over de drie pannen en de oven, terwijl de wasmachine op volle toeren draait.

De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content