A nnick Devriendt, vriendin van Peter Van der Heyden (Club Brugge) : “Ik leerde Peter kennen via Ebou Sillah, die een tijd bij ons thuis woonde en die ik een beetje als mijn broer beschouw. Voor ze naar een supportersavond vertrokken, kwam hij af en toe met een paar spelers het café binnen dat ik op Sint-Andries run (Jan Breydel, nvdr). Ik had er geen oog voor, want ik hád een relatie en dan kijk ik niet naar andere mannen (lacht).
“Veel later, toen ik vrij was en hem beter leerde kennen, wou ik hem eerst niet, omdat ik niet veel zin had in een voetballer (lacht). Maar als de vlam er is en je iemand graag ziet, dan neem je er al de rest bij, hé. Het vaak alleen zijn, bijvoorbeeld. We waren nog geen zes maanden samen en hij vertrok al voor vier weken naar Japan. Het is aanpassen en veel opofferen, maar als je van iemand houdt, vind ik het normaal dat je er alles voor doet. Dat is… liefde. Het is ook niet eigen aan een relatie met een voetballer. Je kunt even goed samen zijn met een vrachtwagenchauffeur die iedere keer voor twee, drie dagen weg is.
“Feit is dat met een voetballer heel je leven rond voetbal draait. Thuis heb je hem voor jou alleen, maar zodra je buitenkomt, moet je hem een beetje delen. Thuis is het mijn Peter, buiten is het hún Peter, heb ik soms de indruk. Ik kan dat tamelijk goed relativeren : het hoort erbij en je moet ermee leren leven. Ik weet ook dat hij mij trouw is, maar soms moet je echt wel eens op je tanden bijten, want je hebt echt veel onbeschofte mensen, hoor.
“Het klikt gewoon tussen ons. Peter is echt heel attent, heel lief, heel zorgzaam. Alles wat een vrouw mag verwachten. Het is een droom om Peter in huis te hebben. Echt waar. Hij doet alles. Hij helpt mij bij de afwas, hij stofzuigt, hij zou zelfs strijken en dweilen. Dat is mijne Peter. Het is de crème de la crème voor mij. Ik kan mij geen betere man inbeelden, echt niet. In ’t café haalt hij oude boxen uit elkaar en maakt er nieuwe van, thuis knutselt hij een hondenhok in elkaar. Peter is echt een fantastisch persoon om mee samen te leven. Als vrouw kan je geen betere man vinden, geloof me. Hij ziet er goed uit, heeft een goed karakter en een mooi lichaam. Alles erop en eraan, zoals ik het wil. Dat is Peter.
“Peter is een gevoelsmens, ja. Soms zien ze hem als een dikke nek, maar als je hem beter leert kennen, is het de tofste gast die er is. Macho’s vind je overal, zelfs aan den dop, maar hij is dat absoluut niet. Een hele simpele jongen, echt waar. Hij is gevoelig voor negativisme, maar wie niet ? De ene dag is ook de andere niet, ook dat geldt voor iedereen, denk ik. En de ene mens wordt hard van het leven, de andere juist gevoelig.
“We hebben elk ons ding nu. Het café is het mijne, het voetbal het zijne. We hebben elk ons leven en verdienen elk ons geld op onze manier. Toch zien we elkaar nog vrij veel. Het café, een swingcafé, gaat pas open om 17 uur en ik probeer zoveel mogelijk zaken te regelen terwijl hij traint. Natuurlijk, in de horeca heb je sowieso een ander leven dan iemand die van nine to five gaat werken. Horeca is nacht- en weekendwerk. We zouden eens gaan eten met de verjaardag van mijn ma : ze verjaart in januari, maar dit jaar zal het april zijn, hé. Het moet passen met mijn werk en met zijn werk. Maar als Peter ooit bij een buitenlandse club mocht voetballen, dan volg ik. Dan kies ik voor mijn relatie, ook omdat ik weet dat mijn zaak dan in goede handen zal zijn.”
(CV)
