Voorbij is het dus, de droom van een zevende WK op rij. Eigenlijk was dat al zo op 17 november, toen de Rode Duivels thuis van Servië & Montenegro verloren met 0-2. Een WK-kwalificatie beginnen met twee thuiswedstrijden op drie en daaruit slechts een 1 op 9 puren, dat is te weinig. De Rode Duivels zaten meteen in de achtervolging, hielden uiteindelijk nog negen maanden de hoop warm, maar de twee trips naar de Balkan bleken fataal. Eén punt op zes, daar herstel je niet meer van.

Besnik Hasi voorspelde het direct na de loting. België haalt geen punten in die zo zwaar door de burgeroorlog getroffen landen. De Albanees kent er de sfeer en de ontvangst en zag hoe de Duivels eerder al twee keer verloren in Kroatië. Belgrado bleek uiteindelijk verre van een hel, maar slechts mits heel wat geluk pakte de nationale ploeg daar een puntje. Toen al hekelde iedereen de gebrekkige offensieve slagkracht, maar het puntje verzachtte de boodschap. Zenica zaterdag was een ander verhaal. Veel meer sfeer, veel meer agressie bij de tegenstander, die zelf ook wel weinig kansen wist af te dwingen, maar toen de voorsprong uiteindelijk toch op het bord kwam, bleek er maar één ploeg meer op het veld te staan. Gelukkig was er net als in juni SilvioProto, die met een sterke prestatie de twijfels van zich afschudde.

Eén halve kans wisten de Rode Duivels in Belgrado af te dwingen. Met wat goeie wil kon je er zaterdag ook twee halfjes noteren. Onvoldoende voor een team dat moest winnen. Luigi Pieroni, onbegrijpelijk vaak op de flank, kon zich op geen enkel moment doorzetten, het was opvallend hoe de Belgen pas in de slotfase, toen Daniel Van Buyten werd doorgeschoven, luchtduels wonnen. Mbo Mpenza was technisch onzuiver vanwege te veel overhaasting, zo gaat dat als je amper een bal ziet. Thomas Buffel kreeg geen lijn in de acties. En daarmee hadden we het op het offensieve vlak gehad. Onbegrijpelijk dat Aimé AnthuenisJelle Van Damme verkoos boven Koen Daerden en nog onbegrijpelijker was dat hij lang overwoog om met Roberto Bisconti nog een extra verdedigende middenvelder op te stellen ten koste van een spits. Je zou haast medelijden krijgen met wie in de nationale ploeg de aanval bevolkt.

De meest avontuurlijke aller trainers was Anthuenis nooit en de aanval is evenmin de natuurlijke biotoop van de nationale ploeg, maar in het verleden werd meestal toch een natuurlijk evenwicht gevonden tussen offensief en defensief. Niet onder Anthuenis, de voorbije campagne evolueerde zijn veldbezetting steeds meer naar een overtal aan verdedigend ingestelde spelers. Tegen Litouwen en Spanje had je met Bart Goor, Wesley Sonck, Thomas Buffel en Mbo Mpenza nog vier aanvallend ingestelde spelers op het terrein, maar na die vermaledijde avond in Santander, waar de Duivels met twee rode kaarten voor Goor en Eric Deflandre en met een 2-0-nederlaag werden weggestuurd, ging het offensief van kwaad naar erger. Buffel en Sonck thuis tegen Servië en in de andere wedstrijden Buffel met de twee Mpenza’s of met één van de twee en Pieroni. Te weinig als winnen de opdracht is en de aard van de opgestelde middenvelders elke verrassende infiltratie uitsluit. Nooit vond Anthuenis een oplossing voor het probleem op de rechterflank of voor die aansluiting vanaf het middenveld. Koppig bleef hij trouw aan zijn luitenanten, die af en toe in een vriendschappelijke wedstrijd wat hoop brachten, maar in kwalificatieduels aan het kortste eind trokken.

België is op de Fifa-ranking inmiddels afgezakt naar een plaats diep in de vijftig, in de buurt van Zambia of het Trinidad en Tobago van Leo Beenhakker. Toen Anthuenis het overnam hingen we op plaats negentien. Zijn erfenis is niet helemaal negatief, de verdediging is verjongd en er staat een nieuwe doelman. Mislukt is de organisatie op het middenveld en de offensieve reconversie. Anthuenis mag zeggen dat hij niet werd gediend door blessures of vorm – dat klopt voor een stuk, de spoeling is dun – maar de globale aanpak was niet positief genoeg en daar tekent de coach verantwoordelijk voor. Twee jaar lang negeerde de man uit Lokeren elke kritiek – ook intern – daarop.

Hoe lang hij het nog uitzingt op die plaats, weten ze alleen aan de Houba de Strooperlaan, maar het is ondenkbaar dat een coach die met zijn team geen beterschap boekt en zowel EK als WK mist, nog veel langer doorgaat. Eén afspraak (op het randje) missen is erg, twee is geen toeval. Op een moment dat het clubvoetbal zich net weer even leek op te trekken uit het moeras, zinkt het federale uithangbord dieper en dieper. Onder een voorzitterschap waar ze intern ook al zo weinig goeds over vertellen. Eén troost : het kan alleen beter.

door Peter ’t Kint

Onbegrijpelijk dat Van Damme de voorkeur kreeg op Daerden.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content