Sinds Michel D’Hooghe bij Club Brugge de touwtjes in handen heeft, is de sfeer daar serener dan ooit tevoren. Geen emotionele oprispingen meer, geen ondoordachte uitspraken, geen commotie. Maar wel strikt afgebakende bevoegdheden die haast uitsluiten dat mensen zichzelf tegenspreken. Dat heeft te maken met duidelijkheid en leiderschap.

Hoe vreemd is het om telkens weer te moeten vaststellen dat dit in een voetbalbolwerk als Anderlecht maar niet lukt. De klucht die paars-wit vorige week rond Gilles De Bilde opvoerde, was een zoveelste illustratie van een manke communicatie en een gebrek aan intern overleg. Terwijl een deel van het bestuur liet horen een terugkeer van de uit de gratie gevallen spits niet uit te sluiten, vertelde Hugo Broos dat dit wat hem betreft ondenkbaar was. Het is onvoorstelbaar dat een club als Anderlecht er vooraf niet in slaagt de violen op elkaar af te stemmen en naar buitenuit een identieke mening te verkondigen. Iedereen roept maar wat zonder met iemand anders rekening te houden. Wie de innerlijke keuken van Anderlecht kent, weet dat Gilles De Bilde zich vorig seizoen door zijn nukkigheden binnen de groep onmogelijk maakte. Het is onwaarschijnlijk dat het bestuur daarvan niet op de hoogte is. Dat sommige dirigenten het dan toch voor De Bilde blijven opnemen, is echt lachwekkend. Hugo Broos moet er in zijn pogingen om een hechte groep te smeden langzamerhand knettergek van worden. Maar de vroeger zo bezadigde en altijd beheerste trainer wordt zelf in het Astridpark ook aangetast door het virus van de tegenspraak. Zijn kronkels in het al dan niet opstellen van Pär Zetterberg, zijn sneer naar Ivica Mornar die vervolgens toch weer een kans krijgt, het is niet echt een voorbeeld van consequentie. Wie weet welke richting de zaak met De Bilde nog inslaat. Ook al lijkt de trainer voorlopig te worden gevolgd en liet Michel Verschueren horen dat de club Broos geen gezichtsverlies wilde bezorgen.

Gezichtsverlies wenste ook Emilio Ferrera niet op te lopen in de tragische zaak met zijn aanvoerder Karel Snoeckx. Natuurlijk is het volstrekt onaanvaardbaar dat een voetballer na een vervanging zijn aanvoerdersband op de grond gooit. Maar veel beter dan tot een abrupte breuk te komen was het deze zaak uit te praten. Nu wordt het voorgesteld alsof er in het verleden met Snoeckx nog dergelijke dingen zijn gebeurd en dat er zaken meespelen die de buitenwereld niet weet. Dat is vreemd, want waarom droeg deze notoire kilometervreter dan nog altijd de aanvoerdersband ? En waarom voetbalt Snoeckx dan al zeventien jaar voor Lierse en werd hij tussendoor na twee seizoenen Lokeren weer met graagte in de armen gesloten ? Het is bovendien weinig fatsoenlijk om het imago van een voetballer te besmeuren zonder dat die zich kan verdedigen. Voetballers met een spreekverbod opzadelen hoort echt niet meer bij deze tijd. Het ruikt naar feodalisme.

Emilio Ferrera is ongetwijfeld een competente trainer. Maar hij moet leren met tegenwind te leven. In het begin van zijn carrière durfde hij journalisten die hem bekritiseerden in een Spaanse furie opbellen. Ook nu blijkt hij moeite te hebben met op- en aanmerkingen. Die kunnen nochtans ook voor een trainer best verrijkend zijn. Natuurlijk moet het allemaal binnen de grenzen blijven en valt de impulsiviteit van Snoeckx niet goed te praten. Maar van een trainer mag je wat meer zelfcontrole verwachten dan de reactie die Ferrera na de wedstrijd deed : hij debiteerde met dezelfde impulsiviteit dat Snoeckx weg moest en liet meteen diens naamplaatje van de kleedkamerkast verwijderen. Even gemakkelijk kan je je afvragen waarom Snoeckx zo handelde. De reactie van de middenvelder is ongetwijfeld het gevolg van een aantal opgehoopte frustraties. Klasse toont degene die daarop tijdig kan anticiperen, zonder dat hij daarom zijn overwicht verliest.

Nu telt deze zaak alleen maar verliezers, daarbij ook het bestuur dat geen gewicht toont, zich zomaar achter Ferrera schaart en in een moeilijke tijd aan kapitaalsverlies doet. Intussen wordt er met Stein Huysegems nog altijd volop geleurd. Dat is een vreemd dualisme. Maar het is illustratief voor de macht die Emilio Ferrera bij Lierse opbouwde. Het valt voor de club te hopen dat daar een visie achter schuilt. En dat die niet meteen verandert als er toevallig minder punten behaald worden.

door Jacques Sys

De zaak-Snoeckx telt alleen verliezers.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content