Over het duel tussen de drie strepen en de swoosh, een lappendeken van lawaai en gokken op gesprekspartners : welkom in de waanzinnige wereld van de Argentijnse nationale ploeg.
Op ongeveer dertig kilometer van Nürnberg ligt Herzogenaurach, waar de wieg stond van de twee dominerende sportmerken, de Duits gebleven gigant Adidas en het intussen veramerikaanste Puma. Aanvankelijk was er slechts van één sportmerk sprake. Maar een geschil tussen de broers Dassler veroorzaakte een breuk. Tussen Adidas en Puma loopt tegenwoordig een kloof en die wordt goed onderhouden. Gezworen vijanden voor het leven : Adidas en Puma cultiveren hun verschillen. Het merk met de drie strepen – sinds 1970 officieel partner van de FIFA – maakte er een erezaak van de chicste teams achter zijn vaandel te scharen. Met voorop de Mannschaft zelve, in de zomer van 2006 alvast de belangrijkste vector van Adidas’ commerciële penetratie. Want met de aanwezigheid van Adidasteams valt het op dit WK een beetje tegen. Zes stuks slechts, met behalve Duitsland nog Frankrijk en Argentinië als koplopers.
Het merk met de swoosh zweert veeleer bij individuele vedetten, zoals destijds Pelé en Diego Maradona, terwijl het tegenwoordig rekent op het star appeal van Ronaldinho, Ronaldo en Wayne Rooney. Overigens dost Nike nogal wat WK-deelnemers van top tot teen uit : met Nederland, Brazilië, Portugal en Mexico als belangrijkste troefkaarten in de portfolio.
In deze tijden van WK woedt de oorlog tussen de broers Dassler in volle hevigheid. Adidas wil voor eens en altijd duidelijk maken dat het regeert over de groene grasmat. Nog voor de bal rolde, won Adidas een belangrijke veldslag door een van zijn klanten, de nationale ploeg van Argentinië, in Herzogenaurach te huisvesten. Dat Argentinië tijdens dit WK omzeggens in het hoofdkwartier van Adidas logeert, kan tellen als pr-stunt.
Uiteraard kon Puma – pas sinds het WK van 1994 in de eigen VS op voetbal gefocust – niet achterblijven. Vandaar dat de Black Stars van Ghana naar Herzogenaurach werden gelokt. Dat gebeurde in het kader van hun wedstrijd in Nürnberg tegen de VS. De Ghanezen kregen onderdak aangeboden bij Puma. Gezien het Afrikaanse debacle op dit WK mocht Ghana zich ineens verheugen over het volle licht van de schijnwerpers. Naarmate het toernooi vorderde en het duidelijker werd dat overwegend traditionele voetballanden zouden overleven, groeide Ghana uit tot een absolute blikvanger. Winnen tegen de Amerikanen, en de Afrikanen zouden opvallend kleur brengen in de achtste finales. In de directiekamers van Puma moesten ze geen twee keer nadenken. Een grootscheepse marketingoperatie werd in de steigers gezet. Naar hier die Ghanezen ! En wel meteen !
Een kakofonie van kabaal
Kreeg Herzogenaurach daardoor vorige week ineens enig Anglo-Afrikaans pigment, Spaans gekwetter bleef door de straten van het stadje golven. Honderden fans van Argentinië hadden het plaatsje al van bij het begin van het WK geënterd. Een vorm van bezetting. Hotels, campings, mobilhomes, Herzogenaurach en omstreken kleurden de voorbije twee weken wit en lichtblauw. Met pieken op de dagen dat de Argentijnse delegatie een persconferentie organiseerde. Alle Argentijnse tv- en radiozenders rolden daarvoor telkens het grote materieel uit. Een invasie.
Op maandag 19 juni stonden de Argentijnen nog eens de pers te woord : aan de vooravond van hun laatste wedstrijd in de Groep van de Dood. Maar op leven en dood zou het tussen Nederland en Argentinië niet meer gaan, want beide teams waren al wiskundig verzekerd van deelname aan de achtste finales. Dat oefende alleszins geen enkele invloed uit op het animo waarmee de persconferentie verliep. Een contingent van naar schatting driehonderd Argentijnse reporters zorgde in de perszaal voor een kakofonie van kabaal.
Voor grote opwinding zorgde de training van die dag. Het Argentijnse team wilde namelijk achter gesloten deuren oefenen. Camera’s en toeschouwers van alle soorten werden verboden. Bondscoach José Pekerman duldde geen enkele pottenkijker. “Wat is daar nu in hemelsnaam de zin van ?” schamperde Jorge Crivelli, de luidruchtige reporter van de televisiezender Canal 13. “Na twee wedstrijden weet toch iedereen hoe alle ploegen spelen. Van alle favorieten hebben tot dusver alleen wij, de Argentijnen, aan de verwachtingen beantwoord. Brazilië speelt verstoppertje, Engeland en Italië blazen warm en koud tegelijk, Frankrijk heeft last van een coup de vieux. Alleen Argentinië speelt recht evenredig met de steile ambities die ons worden toegemeten. Niet te geloven hoe goed we voetballen. U heeft uw ogen toch de kost gegeven ? Hebt u dat tweede doelpunt tegen Servië & Montenegro gezien ? Van Esteban Cambiasso inderdaad, maar na 26 baltoetsen over 9 spelers. Een demonstratie van balbezit en balcirculatie. Beste man, dit voetbal moet Argentinië aan heel de wereld tonen. Het aan iedereen tonen in plaats van het te verbergen ! Pekerman zou geen camera’s mogen verbieden. Hij zou integendeel camera’s moeten uitnodigen om dit spektakel te registreren. Want dit voetbal, met al die tussenstations : dat is de max. Soms lijkt het wel op een game op PlayStation.”
Twintig jaar volgt Jorge Crivelli de Argentijnse nationale ploeg al. Hij heeft de tweede wereldtitel van de Argentijnen – het WK van 1986 in Mexico – meegemaakt. Volgens hem lijdt het geen enkele twijfel : deze nationale ploeg is nóg sterker. Eén speler uitgezonderd, dat is evident. “In 1986 heeft Diego Maradona de ploeg naar de wereldtitel geloodst – was hij een Belg, dan had België dat jaar de wereldtitel gepakt. Nu lopen er vedetten rond in alle onderdelen van het team. Roberto Ayala en Juan Pablo Sorín achterin, Juan Román Riquelme en Maxi Rodríguez op het middenveld. En vooraan baden we in weelde met Javier Saviola, Hernán Crespo, Lionel Messi en Carlos Tévez.”
Rechtstreeks in het circus
Die maandag, 15 uur. Het magnifieke hotel Herzorgspark, waar de Argentijnse delegatie resideert, biedt de aanblik van een versterkte burcht. Bij de ingang vatten drie agenten van de lokale Polizei post. Voor het hek van het hotel zijn vijf tv-stations rechtstreeks aan het uitzenden : America TV, Telefe, Canal 13, TYC Sports en A24. De reporters en commentatoren staan amper één meter van elkaar verwijderd. Ze ratelen door elkaar. Eén journalist is zelfs met een megafoon uitgerust, opdat hij zijn collega’s zou overstemmen.
Voor de hoofdingang van het hotel, aan de omheining rond het oefenveld, vertrappelen tientallen Argentijnse fans elkaar in de hoop een glimp van hun idolen te kunnen opvangen. Maar alleen Ubaldo Fillol laat zich zien, gewezen doelman en tegenwoordig keeperstrainer. Gewillig laat hij zich door de supporters fêteren. De spelers zelf besluiten wijselijk om zich in hun hotelkamer te verschansen.
Buiten dragen de fans Argentijnse shirts. Op de rugzijde variëren de namen : van Gabriel Heinze tot Rodrigo Palacio. Ongeveer elke speler van de selectie passeert de revue, het wijst op de kwaliteit van de Argentijnse spelersgroep in de breedte. Maar de populairste blijft met heel veel voorsprong Diego Maradona.
Op het televisiescherm binden Togo en Zwitserland de strijd aan, maar de aanwezige persmuskieten tonen er geen spat belangstelling voor. Die enige kwestie die hun aandacht kluistert, is : zal coach Pekerman morgen de eerste plaats in de groep viseren of kiest hij veeleer voor invalbeurten ? Ongeveer iedereen die kan spreken, wordt voor de camera gesleept om daarover zijn mening en verwachting te ventileren. Ook over de tegenstander in de achtste finale wordt fel gespeculeerd. Mexico of Portugal, de meningen blijken verdeeld. Kennelijk dwingt Portugal toch nog iets meer ontzag af. Vooral Deco en Luis Figo hebben indruk gemaakt. Een tv-commentator die blijkbaar wat kan ballen, demonstreert zelf de belangrijkste passeerbewegingen van de Portugese veteraan. Het wordt allemaal rechtstreeks in de ether gespuwd. De concurrentie laat zich niet dribbelen. Plots wordt er overal met de bal gejongleerd, de camera’s draaien. Al die scènes worden op de argeloze Argentijnse tv-kijker losgelaten : die moet zich plots in een soort van circus wanen.
Het winnende duo
17.30 uur. Met een halfuur vertraging op het voorziene schema verlaten de Argentijnse spelers per autocar het hotel om hun geheime training af te handelen. Bestemming : onbekend. De fans die de bus wilden kapen, of toch iets van die strekking, zijn eraan voor hun moeite. De politie voert feilloos de escorte uit, niemand raakt nog maar in de buurt van het voertuig. De pers heeft geen enkele andere keuze dan te wachten op de terugkeer van de delegatie.
Een uur later meldt de autocar zich opnieuw. Tot op het laatste moment is het raden naar de identiteit van de spelers die zich op de persconferentie zullen aanbieden. De reporters sluiten over deze kwestie zelfs weddenschappen af. Uiteindelijk blijken Saviola en Crespo opgetrommeld om zich aan het spervuur van vragen van de nationale en internationale pers te onderwerpen. Juan Carlos Pasman van America TV heeft de weddenschap gewonnen. Met een zelfgenoegzame grijns steekt hij de opgestreken euro’s in zijn binnenzak.
Saviola en Crespo stellen zich in de interviews opvallend bescheiden op. Misschien wel mediatraining gekregen ? Listige en/of suggestieve vragen over de messcherpe concurrentie tussen de Argentijnse aanvallers proberen het tweetal uit hun tent te lokken, maar Saviola en Crespo geven geen krimp. Nog liever clichés als vluchtheuvel : de sfeer in de groep is perfect, het succes is het werk van iedereen en blablabla. Argentijnse voetballers zeggen het tegenwoordig liever op het veld dan met woorden.
BRUNO GOVERS
