Achttien maanden geleden stapte Dominique Van Roost uit het tennis. Haar nieuwe leven heeft met golf te maken. En helemaal niets meer met tennis. Een beetje bitter toch ?

Half juli ging in Bornem de golfclub van Bart Van Roost en zijn vrouw Dominique Monami open. Kort voor de opening geeft het paar Van Roost-Monami uitleg. Of beter, geeft Dominique uitleg. Want Bart Van Roost blijft in zijn oude gewoonten steken en laat het spreken aan zijn vrouw over. Hij geeft er de voorkeur aan nog een laatste kast op zijn plaats te zetten, de nieuwe tractors en de driving range te inspecteren. Lachend : “Je weet dat Dominique dat veel beter kan dan ik. In achttien maanden tijd verandert de wereld niet, hoor.”

Ook Dominque Van Roost-Monami is niet veranderd. Fysiek, ten minste. Ze oogt nog altijd even slank. In mentaal opzicht geeft ze een serenere indruk dan in de periode dat ze toptennis bedreef.

Je bent inmiddels anderhalf jaar gestopt. Je hebt een kind gekregen. En nu lanceer je je in dit golfavontuur, terwijl je het je allicht kon veroorloven om nog jaren niets te doen. Waarom ?

Dominique Van Roost : Ongeveer halfweg vorig jaar, toen het sabbatsjaar dat ik mezelf beloofd had ongeveer afliep, gaven we er ons allebei rekenschap van dat we niet geschikt zijn om niets te doen. We moeten iets omhanden hebben. We wilden niet in tennis investeren, dus hebben we ons tot golf bekeerd.

Was tennis geen gemakkelijker keuze geweest ?

Absoluut. We hebben een tijdje overwogen om een tennisschool of zoiets te beginnen. Maar dat betekende onvermijdelijk dat we weer in hetzelfde circuit zouden belanden, en dezelfde gezichten zouden zien die we al jaren kennen. En we wilden per se onafhankelijk blijven en niet van een of andere hiërarchie afhangen. Omdat we allebei golffanaten zijn, en zeker Bart, besloten we om ons aan een golfproject te wagen. Eerst wilden we onze club in de buurt van Rotselaar vestigen, niet ver van ons vroegere huis. Maar vervolgens slaagden we erin om tot een akkoord te komen met de gemeente Bornem. Daar openen we in eerste instantie een driving range, en nadien een court met zes holes.

Financieel konden jullie min of meer rentenieren. Terwijl jullie hier toch een financieel risico nemen.

Het is een uitdaging, we wilden iets opbouwen. We wilden er ons niet gemakkelijk van af maken. Ik had gemakkelijk een firma kunnen vertegenwoordigen, maar dat sprak me hoegenaamd niet aan.

Kreeg je veel voorstellen sinds je uit het tennis stapte ?

Nee, geen enkel. Maar dat is logisch. Ik heb bij het einde van mijn carrière zo dikwijls en zo duidelijk gezegd dat ik eerst een periode wilde rusten, dat de mensen begrepen dat het geen zin had om aan mijn deur te komen kloppen. Iedereen wist dat ik zwanger was en dat ik in het jaar na mijn afscheid niet wilde werken.

Heb je het tennis niet gemist ?

In het begin verveelden we ons steendood. We ondervonden dat we geen talent hadden om thuis te blijven en met onze vingers te draaien. Als je op onze leeftijd niet werkt, wat blijft er dan over van het leven ? Oké, we hadden veel geld verdiend. En dan ? Wat moest er daarna gebeuren ?

Ik gaf het al aan : rentenieren.

Onmogelijk. Ik zeg dat eerlijk, dat kunnen we niet. Als je veel geld verdiend hebt, zijn ook je uitgaven enorm – ook als je niets meer doet. En plots heb je geen inkomsten meer, maar de uitgaven blijven wel. Dan vliegt het geld er vlug door, ook al heb je miljoenen verdiend. Je mag niet vergeten dat van de ene dag op de andere, aan al mijn contracten een einde kwam.

Er bestaat toch de spaarpot voor gepensioneerde tennissers ?

Ja, maar daar kan ik maar van genieten als ik vijftig jaar ben.

Hoe verliepen de dagen tijdens het niets doen ?

Er waren dagen dat we opstonden en ons afvroegen wat we zouden doen. Toen we begrepen dat ons project in Rotselaar niet zou doorgaan, hebben we drie moeilijke maanden beleefd. We dachten dagelijks na over de mogelijkheden die we hadden en wat onze ambities waren, en veel keuze hadden we niet. De moral was laag in die dagen. Vooral omdat we dus niet naar de tenniswereld wilden terugkeren.

Waarom eigenlijk niet ?

Het is niet dat het tennis op zich dat me stoorde, maar iedereen weet dat ik niet hoog opliep met de mensen die het in de tenniswereld voor het zeggen hebben. Met die mensen wilde ik liefst zo weinig mogelijk te maken hebben. Sinds ik profspeelster ben, en zelfs voordien, vind ik dat er in België een ongezonde tennispolitiek gevoerd wordt. Hoewel ik ook van dat systeem heb geprofiteerd, ben ik altijd een beetje rebel gebleven. Ik maakte deel uit van het systeem, maar ik voelde me er niet goed in.

Wat bevalt je dan zo in dit nieuwe project ?

Toen ik tennis speelde, was dat een passie, en in dit nieuwe leven ervaar ik een soortgelijke passie.

Wat houdt dit nieuwe leven precies in ? Waar houdt Dominique Van Roost zich mee bezig ?

Ik ben een zakenvrouw geworden. Ik heb veel contacten met mensen, wat absoluut niet het geval was toen ik nog tenniste. De mensen die ik toen ontmoette, spraken alleen maar over tennis. Maar nu heb ik échte contacten met de mensen.

Zijn de mensen niet verrast als ze je zo zien ?

Toch wel. Laatst nog zei een politieagent tegen Bart dat het hem zo verbaasde dat ik vriendelijk ben. Hij dacht dat ik een bitch was. Ik word zelf ook gewaar dat de mensen die ik tegenkom, in het begin denken dat ik een complex karakter heb, en dat ik heel streng ben. Maar gezien wat er allemaal over mij geschreven werd, is het niet abnormaal dat ze die indruk hadden.

Hoe lang duurt het voor je de eerste vragen over tennis op je afgevuurd krijgt ?

In het algemeen handelen de mensen toch eerst de zakelijke kant van het gesprek af. Maar zodra het gesprek uit de professionele sfeer wegdrijft, komen we vrijwel automatisch bij het tennis terecht.

En dan zeggen de mensen : ‘Wat doen Kim en Justine het toch geweldig.’

Hoe raad je het ( lacht) ? En ze vragen me wat ik ervan denk. Origineel is natuurlijk anders. Maar er zijn ook veel mensen die me gelukwensen met de carrière die ik heb gehad.

Kijken de mensen met wie je zakelijk contacten hebt, niet raar op wanneer ze vernemen dat het over golf en niet over tennis gaat ?

Dat valt nogal mee. Als ze verrast zijn, tonen ze het in ieder geval niet.

Wat is jouw rol in het runnen van deze golfclub ?

Ik ontferm me over het financiële gedeelte, werk met de leveranciers en verzorg de communicatie. Bart buigt zich over het golfaspect en hij beheert het personeel.

Bezit je wel de nodige kwaliteiten om zo’n club te runnen ?

Die kwaliteiten heb ik gaandeweg verworven, maar ik betreur het zeker dat ik nooit een cursus boekhouding of management heb gevolgd tijdens mijn tenniscarrière. Binnen de ATP worden zulke cursussen georganiseerd, waarin men de spelers op hun reconversie voorbereidt. Bij de vrouwen bestaat dat niet. Toch niet toen ik prof was.

Van de dag dat Bart mijn trainer is geworden, heeft hij zich voor mij en mijn tennis ingezet. Hij heeft daar zoveel voor opgeofferd, hij heeft schitterend werk geleverd. Hij is daarvoor beloond geworden met de resultaten die we hebben bereikt. Maar dat is nu gedaan. Ik voel dat ik nu meer tijd aan Bart en mijn familie besteed. Vroeger was alles en iedereen op mij gefocust.

Had je het daar in het begin niet moeilijk mee ?

Het heeft een beetje tijd gekost om daarin mijn weg te vinden, maar zo moeilijk viel het me nu ook weer niet. Wat integendeel ongelooflijk was, was dat van de ene dag op de andere die enorme druk wegviel waarmee ik leefde toen ik tenniste. Het was alsof ik jaren niet geademd had.

Denk je twee jaar later niet dat je toen een beetje paranoïde was ?

Het is waar dat ik mezelf in die periode met te veel schrik opzadelde. Ik weet nu : ik had niet zoveel angst moeten hebben. Ik had moeten lachen met wat de mensen van me dachten. Maar ik was zo gevoelig voor de opmerkingen die men over me maakte, dat ik inderdaad een beetje paranoïde werd.

Betreur je dat ?

Ja, want ik heb daaronder geleden. Ik gedroeg me agressiever dan ik van nature ben. Maar ik moest me wel agressief opstellen, ik mocht me niet te emotioneel opstellen. Want dan zou ik te veel gekwetst worden.

Die druk, heb je het dan over het tennis zelf ? Of over de pers ?

De pers. Het was verschrikkelijk. Verschrikkelijk. Het is niet te geloven wat men allemaal over me heeft geschreven. Als ik nu de verhalen lees, vraag ik me af waarom ze me zulke vreselijke verwijten maakten, terwijl die twee ( Dominique heeft het over Henin en Clijsters, nvdr) dingen doen die veel erger zijn dan wat ik deed, en hen verwijt men niets. Als ze een slechte match spelen, wordt daar niets over gezegd. Toen ik een slechte match speelde, kreeg ik telkens de volle lading. Nochtans, hun attitude is honderd keer slechter dan de mijne. Toen ik mijn mediacontacten aan een derde toevertrouwde, werd ik in de media met de grond gelijk gemaakt. Terwijl zij veel meer beschermd worden dan ik ooit geweest ben, en daar valt geen onvertogen woord over. Het zou niet meer dan rechtvaardig zijn mocht men nu verklaren dat Dominique Van Roost achteraf beschouwd niet zo’n lastige tante was als men toen verkondigde.

Het irriteert je.

Natuurlijk irriteert het me. Het irriteert me omdat ze van mij bepaalde dingen niet accepteerden die ze zonder kritiek accepteren van Justine en Kim.

Maar je weet ook, je hebt de weg voor hen geëffend.

Dat weet ik wel, maar toch irriteert het me.

Hoe is je golf ?

Dat vragen de mensen me vaak : of ik een handicap heb. Dan antwoord ik dat ik dertig jaar ben en niet goed golf speel. En dat is niet gelogen : ik speel erbarmelijk.

Te weinig talent ?

Ik heb altijd te weinig tijd gehad om te spelen en ik mis nu de drive om een inhaalmanoeuvre te maken.

Te weinig talent, was de vraag.

Dat denk ik dus niet. Ik denk eerlijk wel dat ik talent heb.

Ben je even nerveus als je golft als toen je tenniste ?

Ik ben minder nerveus als ik golf, maar als ik slecht begin te spelen, baal ik. Het is verschrikkelijk hoe slecht gehumeurd ik daar van kan worden. Het is tegenstrijdig. Ik zou heel goed willen kunnen spelen terwijl ik niet train en geen techniek heb.

De club is het hele jaar open.

Dat klopt, maar Bart en ik zullen er niet de hele tijd zijn. We willen niet dat de mensen naar de club komen voor ons, maar wel vanwege de kwaliteit van de club. We hebben een manager die op de club is als wij afwezig zijn.

Worden jullie aanvaard door het golfmilieu ?

De meeste mensen uit het golfmilieu vinden dat we er niks van kennen en dat we belachelijk zijn omdat we niet uit het golfmilieu komen.

Al ruzie gemaakt met de golffederatie ?

( Lacht.) Een beetje wel, ja.

Waar willen jullie met deze golfclub naartoe ?

Een court van zes holes en een driving range. De court zal over een jaar klaar zijn.

Met de mogelijkheid om later uit te breiden ?

Die mogelijkheid bestaat, maar het is onze ambitie niet.

Hoe ziet jullie leven er volgend jaar uit ?

We wonen in Keerbergen, dat ligt zo’n dertig kilometer van Bornem. Mijn doel is die golfclub te beheren en zoveel mogelijk tijd met mijn dochter Ines door te brengen. Ik zal niet elke dag werken. Ik ben ook nog lid van de atletencommissie en het selectiecomité van het BOIC. Er werden me ook voorstellen geformuleerd op het niveau van de Franstalige Gemeenschap, maar dat vind ik te politiek.

Zien we je nog in het tennis terug ?

Nee. Die kans is onbestaande.

door Bernard Ashed

‘Die twee (Henin en Clijsters) doen dingen waarvoor ik met de grond gelijk werd gemaakt, terwijl zij niet de minste kritiek krijgen.’

‘De mensen zijn verrast als ze merken dat ik niet zo streng ben als ze dachten.’