Youri Selak, de man die Sterchele ontdekte bij Kelmis, was tegelijk zijn zaakwaarnemer, zijn vriend, zijn vertrouwensman en zijn grote broer. Niemand heeft de Brugse nummer 23 beter gekend dan hij.

Bij Club Brugge en in heel het Belgische voetbal laaien de emoties rond het tragische overlijden van François Sterchele op 8 mei nog altijd hoog op. De betreurde Luikse goalgetter had alles om uit te groeien tot een van de grote smaakmakers van ons nationale voetbal.

Clubvoorzitter Michel D’Hooghe vergeleek hem met Tijl Uilenspiegel, het schalkse en guitige personage dat de held is in de romans van Charles De Coster. “De levensvreugde van François was inderdaad voor iedereen een bron van motivatie”, zegt Youri Selak. “In drie jaar tijd klom hij vanuit bevordering op naar de top van het Belgische voetbal. Een bewijs dat dit ook voor andere jonge Belgische spelers mogelijk is. Hij had een enorm verlangen om zijn dromen waar te maken. Als de voortzetting van zijn carrière in het buitenland ter sprake kwam, had hij het natuurlijk over Italië, maar toch vooral over Frankrijk. Hij droomde niet van Lyon, Marseille of Bordeaux, maar wel van Monaco. Het prinsdom stond in zijn ogen voor elegantie, mode, jetset, mooie meisjes, boten en snelheid. We hebben er vaak met elkaar over gesproken. Hij wilde eerst echt slagen bij Club Brugge, maar op lange termijn zag hij zichzelf al in het rood-wit van de club uit het prinsdom. Het is dan ook straf dat Nicolas Dervisaj, een manager met wie ik samenwerk, op 7 mei om 22 uur. een telefoontje kreeg van iemand van Monaco, die belangstelling had voor François. Aangezien zijn contract bij Brugge nog vier jaar liep, zou de transferprijs rond de tien miljoen euro geschommeld hebben. François heeft hier niets van geweten. Enkele uren later gebeurde het tragische ongeval.”

Youri Selak dacht sinds enkele maanden aan de volgende zomervakantie. “We hebben samen een mooie weg afgelegd. Ik ben een Luikenaar zoals hij, maar ik heb Kroatische roots. Daarom had ik veel zin om hem eens Split en de mooiste plekjes van de Dalmatische kust te laten zien. Ik weet zeker dat hij het heel mooi zou hebben gevonden.”

Droom

“Hij stond nog maar aan het begin van zijn sportieve carrière”, stipt Youri Selak aan. “Hij kwam pas op zijn 23ste in de eerste klasse, wat redelijk laat is. Alles ging eigenlijk enorm snel. En hij kon zich overal aanpassen. Club Brugge had al laten weten dat het zijn team volgend seizoen rond hem wilde uitbouwen. Dat betekent dat blauw-zwart enorm tevreden was over zijn prestaties. François was iemand die altijd vooruit wilde, maar hij had ook voor iedereen waardering. In Charleroi was hij de beste maatjes met de materiaalmeester en bij Germinal Beerschot werd reservespeler Vincenzo Verhoeven zijn beste vriend. François had een enorme uitstraling, maar dat betekent absoluut niet dat hij enkel invloedrijke mensen opzocht. Hij was ambitieus, maar allerminst een arrivist.

“Bij Charleroi dacht hij er voor het eerst aan om zijn familienaam op zijn Italiaans te laten uitspreken. Hij had eigenlijk een neus voor marketing. Hij voelde aan dat de Italiaanse gemeenschap dat erg op prijs zou stellen. En hij wist ook dat ‘Sterkelé’ voor de Vlamingen makkelijker uit te spreken was. Aan zulke dingen dacht hij. Communicatie was echt zijn sterke punt. Na zijn loopbaan zou hij wellicht iets in de pr-sector hebben gedaan, of als analist voor de media zijn gaan werken. Volgens mij zou hij heel sterk voor de dag zijn gekomen.

“Hij had in Ans ook al een plekje op het oog om er een restaurant te openen met de naam Pavé 23. Hij dacht eraan om zijn broer Thibaut, die bijna is afgestudeerd aan de hotelschool, gerant te maken. Het valt nu nog te zien of het plan zal doorgaan, maar het zou in ieder geval een mooie manier zijn om hem te gedenken. Wist je trouwens dat hij zijn moeder een maandelijkse toelage gaf? Daardoor kon ze enige tijd voor het ongeval naar Momalle verhuizen. François speelde ook met het idee om in het Luikse te investeren in een vastgoedproject met zeven of acht appartementen. Het heeft niet mogen zijn. En hij had geen degelijke verzekeringen afgesloten. Ik had hem daar nochtans over aangesproken, maar hij zei altijd dat hij daar nog tijd genoeg voor had. Ik had ook liever gezien dat hij met een Mercedes reed, het merk waarmee Club Brugge een akkoord heeft, maar François gaf de voorkeur aan een sportwagen. Daar had hij altijd van gedroomd. Die droom kunnen realiseren op je 26ste moet inderdaad fantastisch zijn … Ik kon hem enkel mijn advies geven, niet dwingen om ernaar te luisteren.

“François is gestorven zoals hij geleefd heeft. Ik ben de plaats van het ongeval niet gaan bekijken. Dat dient tot niets. Maar ik weet dat het gebeurd is om 2.15 uur. Hij wilde absoluut ten laatste om 3 uur thuis zijn. Dan zou hij nog ruimschoots genoeg tijd hebben gehad om uitgerust op training te verschijnen. Hij was uit geweest in Antwerpen, zette een meisje af in Lier en reed dan naar Knokke. Dat was allemaal de normaalste zaak van de wereld. François had trouwens sinds kort een nieuw evenwicht in zijn leven gevonden, nadat hij iets begonnen was met de vroegere miss België Joke van de Velde. Is hij in slaap gevallen achter het stuur? Ik weet het echt niet. Het noodlot heeft gewoon toegeslagen. Voor zijn moeder, zijn broer, zijn zwangere zus Marine en voor mij en zijn andere kennissen is dit allemaal gewoon verschrikkelijk. Zijn zus moet normaal in september bevallen. Als het een jongetje is, dan zal het zeker François heten.

“We hebben zijn lichaam niet meer gezien. Dat zou ik niet gekund hebben. Ik weet wel dat hij nooit zou kunnen verdragen hebben om na zo’n ongeval met een handicap voort te moeten leven. Enkele maanden geleden vertelde hij dat hij, als hij zou sterven, verast wilde worden. Over welke kleren hij wilde dragen, is nooit iets gezegd. Op zijn laatste reis droeg hij uiteindelijk de jeans van zijn broer … De enorme golf van sympathie na zijn overlijden was voor zijn moeder een enorme steun. Ze zal ook nooit vergeten wat Club Brugge voor haar heeft gedaan. Maar nu breekt voor haar natuurlijk de allermoeilijkste periode aan.”

Anderlecht

Sterchele werd geboren op 14 maart 1982 om 12.05 uur onder het sterrenteken ‘vissen’, ascendant ’tweelingen’. Op dezelfde dag verjaren ook prins Albert van Monaco, Quincy Jones en Nicolas Anelka. Volgens de regels van de astrologie hoorde hij daardoor thuis in de categorie van de echte artiesten en creatievelingen die heel sterk zijn in communicatie. Was de gevoelige François Sterchele echter niet in de eerste plaats de gevangene van het etiket van golden boy, dat hij kreeg opgeplakt? Was de verplichting die hij zichzelf oplegde om bij iedereen op een goed blaadje te staan, uiteindelijk geen grote valstrik? Heeft hem dat finaal geen parten gespeeld?

“Dat denk ik niet”, zegt Selak. “François was al een verleider toen hij nog in provinciale speelde. Al bij Kelmis volstond het dat hij zijn breedste glimlach toonde om iedereen vrolijk te stemmen. Als geen ander slaagde hij er altijd in om dadelijk iedereen voor zich te winnen. Maar dat wil niet zeggen dat alles vanzelf kwam. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn. In zijn laatste maanden bij Leuven bijvoorbeeld kampte zijn moeder met zware gezondheids- problemen. Ze combineerde drie jobs om ervoor te zorgen dat haar drie kinderen niets te kort kwamen. Nadat ze op haar werk het bewustzijn verloor, bracht onderzoek aan het licht dat ze kanker had. De behandeling en de chemokuur waren loodzwaar. Het is daarom ook voor haar dat hij bij Charleroi, zijn eerste halte in de eerste klasse, absoluut wilde slagen.”

François Sterchele en Youri Selak leerden elkaar een beetje bij toeval kennen. Selak had er een lange carrière op zitten als centrale verdediger bij een hele reeks derde- en vierdeklassers. In 1998 verkreeg Selak een licentie als spelersmakelaar. Iets later vertelde iemand hem dat François, de zoon van een zekere Marlène, de pannen van het dak aan het spelen was bij Kelmis.

“Ik heb hem voor het eerst aan het werk gezien in de wedstrijd op Bas-Oha”, verduidelijkt Selak. “François speelde er een onopvallende match. De week nadien ging ik hem bekijken in het duel tussen Kelmis en Union Hoei. Hij speelde een matige eerste helft, maar schitterde in de tweede. Ik herinner me nog heel goed onze eerste ontmoeting. Hij stapte op me af met zijn befaamde glimlach. Het klikte tussen ons.”

Bij Kelmis scoorde hij in 2004 steeds vaker. Ondertussen studeerde hij voor opvoeder, maar door het voetbal kwam van die studie niet zoveel terecht. “Voor het eerst waren toen ook eersteklassers in hem geïnteresseerd”, zegt Selak. “Hij werd genoemd bij Genk, Westerlo, Lokeren, Cercle Brugge en La Louvière. Ook Tubeke, Eupen en Wezet toonden belangstelling. Bij Genk vond Paul Theunis dat hij een speler met potentieel was en hij sprak over hem met OH Leuven, dat net als Kelmis pas was gepromoveerd naar de derde klasse. Na goed te hebben nagedacht koos François uiteindelijk voor Leuven. En daar was hij meteen goed vertrokken.”

Nummer 23

Na enkele weken stelde Selak vast dat Raymond Mommens steeds vaker aanwezig was bij de wedstrijden van Leuven. Op zijn vraag naar het waarom kreeg hij te horen dat de Karolingers een oogje hadden op Jeroen Simaeys. Selak vatte daarop meteen de koe bij de hoorns en hij belde naar Mogi Bayat. Hij vertelde hem over zijn goalgetter en Boyat raakte geïnteresseerd: “Heeft hij in vier seizoen 85 doelpunten gemaakt? Kom hem hier voorstellen en hij kan een contract tekenen.”

“Hij tekende zijn contract in oktober 2004.” Bij Charleroi speelde hij nog met het rugnummer 9, maar bij de ondertekening van zijn contract met Germinal Beerschot raadde Mogi Bayat hem het nummer 23 aan. Dat was het nummer van Eduardo, die een geslaagde carrière uitbouwde nadat hij vertrokken was bij de Zebra’s.”

Het was bij Club Brugge dat ze hem leerden kennen zoals hij was. Zijn levensmotto was: “Droom alsof het leven eeuwig duurt en leef alsof het morgen je laatste dag zal zijn.”

Uiteindelijk is hij op 8 mei gestorven, de dag waarop ook F1-coureur Gilles Villeneuve het leven liet. Het gebaar, dat hij van Luca Toni had overgenomen en waarmee in Allleur de rouwende menigte afscheid van hem nam, zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. S

door pierre bilic – foto’s: reporters