Vrijdag gaat met een ploegentijdrit in en rond Torrevieja de 74e Ronde van Spanje van start. Meteen een kolfje naar de hand van Team Jumbo-Visma, dat misschien wel vooral op Primoz Roglic rekent. Sportief directeur Merijn Zeeman getuigt over het Sloveense wielerfenomeen: ‘Waar dit gaat eindigen, kan niemand voorspellen.’
In 2016 was ik met hem in de Ronde van de Algarve, waarin hij vijfde werd in het eindklassement. In 2017 won hij de Ronde van de Algarve. Vorig jaar was Primoz primus in de Ronde van het Baskenland en de Ronde van Romandië. Dit seizoen won hij tot dusver al de UAE Tour, Tirreno-Adriatico en de Ronde van Romandië en werd hij derde in een grote ronde. Kortom, elk jaar ondergaat hij een ontwikkeling en wordt hij beter. Waar dat gaat eindigen, kan niemand voorspellen, maar zijn wil om de absolute top te halen is heel groot.’
Als sportief directeur en ploegleider/trainer bij Team Jumbo-Visma is ook Merijn Zeeman onder de indruk van de kwaliteiten van zijn Sloveense kopman. ‘Sinds hij in 2016 bij ons kwam, is hij langzamerhand getransformeerd tot een renner die bijna onklopbaar is geworden in rittenwedstrijden van een week, omdat hij een uitstekende tijdrit heeft, explosief is, tempowisselingen aankan en ook goed is op lange beklimmingen. De volgende fase, waarin we met zijn derde plaats in de Giro aanbeland zijn, is dat hij in de grote rondes op een heel hoog niveau kan komen en blijven. Hij behoort nu al tot de wereldtop, maar zijn ambitie is overduidelijk: hij wil een grote ronde wínnen.’
Een renner die zich specialiseert in de grote rondes, kan zich eigenlijk niet veroorloven om heel explosief te zijn.’ – Merijn Zeeman
Over hoe de fysieke mogelijkheden van Roglic zich in cijfers uitdrukken, blijft Zeeman bewust op de vlakte. ‘Ten eerste breng ik die gegevens sowieso nooit naar buiten. Ten tweede is het zo dat mensen dat meestal niet in een context kunnen plaatsen. Als je bijvoorbeeld wattages neemt, spreek je dan over wat een renner trapt over één minuut, over tien minuten, over een halfuur, over een uur? Haal je die vermogens ook aan het einde van zes uur, of na twee of drie weken koers? Rijd je na een halfuurtje warming-up volle bak een helling van 20 minuten op, of heb je er al vijf dagen zware wedstrijd opzitten en moet je dan nog een keer tot het uiterste gaan: dat verschil is enorm. Soms heb je die eerste kwaliteit nodig, dat je fris aan een klim begint, maar op andere momenten wordt er gevraagd dat je onder vermoeidheid sterk presteert.’
Exceptionele vermogens
De context is dus altijd anders, benadrukt Zeeman, ‘en getallen interpreteren kan je alleen maar als je iemand heel intensief volgt. Het heeft met andere woorden niet zoveel zin om daarmee in de openbaarheid te treden.’ Na wat aandringen, beaamt de sportief directeur van Team Jumbo-Visma wel: ‘Ja, Primoz haalt exceptionele vermogens. En ja, hij is daarin de beste van onze ploeg – hoewel Steven Kruijswijk daar op bepaalde tijdstippen helemaal niet zo ver vandaan zit. Zeker dat tweede stuk, onder grote vermoeidheid hoge vermogens kunnen trappen, is een kwaliteit die hij bezit en waarin hij in de loop van de komende jaren hopelijk nog beter gaat worden. Dat bepaalt namelijk mee hoe ver je in een grote ronde kan komen. Kijk naar de Giro, waarin hij zich op de laatste dag nog net op het podium fietste.’
De maximale zuurstofopname (VO2Max) is een andere parameter die in het wielrennen als een belangrijke indicatie geldt. ‘Dat die bij Primoz zeer hoog was, merkten we al bij de eerste inspanningstest die hij bij ons aflegde. Ook bij de eerste field test in Girona zagen we dat hij minimaal net zo goed was als de renners die we toen hadden. Alleen – en dat is weer hetzelfde – deden ze die niet onder vermoeidheid. In wedstrijden kwam het er bij Primoz nog niet meteen uit, dat was een ontwikkeling die hij nog door moest.’
De explosiviteit waarover Roglic beschikt en die hem in staat stelt op het einde nog te versnellen, leverde hem bij sommige collega’s al de bijnaam Nitro op, naar de brandstof die onder meer gebruikt wordt voor raketten. ‘Inderdaad’, lacht Zeeman, ’tempowisselingen en korte, explosieve inspanningen, kan hij goed aan. Dat is een aangeboren talent. In een grote ronde kan explosiviteit wel eens in de weg zitten, want het bot snel af. Een renner die zich specialiseert in de grote rondes, kan zich eigenlijk niet veroorloven om heel explosief te zijn.’
Dat was in zijn beginjaren als renner een probleem voor de Sloveen, zoals ook zijn persoonlijke trainer Marc Lamberts eerder vertelde. Roglic’ anaerobe drempel per kilogram lichaamsgewicht was niet hoog genoeg om zijn inspanningen lang vol te houden. ‘Marc heeft daar lang en goed met hem aan gewerkt, ‘ weet Zeeman, ‘onder andere door veel meer duurtrainingen in te lassen. Dat hij op dat vlak een achterstand had, hoefde ook niet te verbazen, want hij fietst nog niet zo lang, hé. ‘
Ideale tijdritpositie
Dat hij zo laat (pas op zijn 22 à 23e) met wielrennen begon, komt, zoals ondertussen algemeen geweten, doordat hij tot 2011 een meer dan verdienstelijk schansspringer was. Volgens Radoje Milic, sportwetenschapper aan het instituut voor sportfysiologie in Ljubljana, haalt Roglic ontegensprekelijk voordeel uit zijn verleden op de latten en de schans. Het verhoogde de beweeglijkheid in zijn hele lichaam, aldus Milic, waardoor hij bijvoorbeeld gemakkelijker de ideale tijdritpositie kan innemen.
Zeeman ziet voor- en nadelen. ‘In zijn skills in het peloton en het positioneren was hij in het begin helemaal niet goed. Daarin heeft hij veel moeten bijleren. Afdalen doet hij dan weer wel als de beste. Hoewel hij dat zelf in sommige interviews al relativeerde, denk ik toch dat hij de ervaring van de hoge snelheid meeneemt van het schansspringen. Een ander pluspunt is zeker zijn core stability. Die heeft hij te danken aan zijn vorige sport. Hij is veel meer atleet dan de gemiddelde wielrenner, allround is hij beter.’
Mentaal is het late wielerdebuut mogelijk ook positief. ‘Ik kan niet uit eigen ervaring spreken, maar ik kan me best voorstellen dat het op een gegeven ogenblik steeds moeilijker wordt om alles te blijven opbrengen. Primoz ontdekt nog altijd nieuwe plekken en ondervindt nog altijd nieuwe zaken. Hij ging nog geen tien jaar lang op hoogtestage en hij stond dit seizoen pas voor het eerst aan de start van een grote ronde als kopman en als favoriet.’
Zeeman gaf het al aan: ‘Hij is enorm gedreven en heeft een echte winnaarsmentaliteit. Er is maar één plek waarvoor hij het doet en dat is de eerste.’ Matthieu Heijboer, head of performance bij Team Jumbo-Visma, getuigde begin mei in Het Nieuwsblad al gelijkaardig: ‘Tweede, derde of vierde worden, dat interesseert hem niet.’ Was de kopman dan ontevreden met zijn derde plaats in de Ronde van Italië. ‘Nee, voor één keer niet’, antwoordt Zeeman. ‘De laatste week van de Giro voelde hij zich helemaal niet goed. Hij was gevallen en had maagproblemen. Dat podium heeft hij volledig op karakter bereikt en hij is er terecht heel trots op dat het hem gelukt is om te vechten tot het einde en dat hij er niet is doorgezakt.’
Er is maar één plek waarvoor hij het doet en dat is de eerste.’ – Merijn Zeeman
Een anekdote die de gedrevenheid van Primoz Roglic typeert, dateert van april 2017. In de aanloop naar de Giro trekt hij met enkele teamgenoten op hoogtestage naar de Sierra Nevada. Op een bepaald moment sneeuwt het er zo hard dat de geplande duurtraining niet kan doorgaan. Roglic zet zijn frame dan maar op de rollen en werkt de sessie van ruim 6 uur zwetend af in de hotellobby. Zeeman: ‘Dat verhaal kan ik bevestigen, maar hartstocht, gretigheid is nu eenmaal een voorwaarde. Alle klassementsrenners hebben dat.’
Een Magnum
Daartegenover staat dan weer een uitspraak van ploegmaat Wout van Aert. ‘Hij let op alles, maar nooit tot in het oneindige. Dat past ook bij zijn karakter: no-nonsense, niet als een freak op zijn wattagemeter zitten kijken. Zo weegt hij zijn maaltijden ook niet tot op de gram af. Eigenlijk beantwoordt Primoz niet aan dat typische beeld dat ik voor ogen heb als ik aan een ronderenner denk. Hij is losser.’ Zeeman grijnst: ‘Zijn voeding afmeten doen wij wel voor hem, want we vinden dat belangrijk. Wij werken met de foodcoach app: wat hij voor zijn neus krijgt, is allemaal uitgerekend en afgewogen.’
Daarin heeft hij al stappen gezet, vervolgt zijn sportdirecteur. ‘In 2017 was ik met hem in de ZLM Tour, vlak voor de Tour de France. Nadat hij tweede werd in het eindklassement, stopten we aan een tankstation en nam hij een Magnum ( ijsje, nvdr). ‘Dat moet je als klassementsrenner nu effe niet doen tien dagen voor een grote ronde. Wanneer het kan, zoals na de voorbije Giro, zal hij zich nog wel even laten gaan, maar hij beseft ondertussen goed genoeg het belang van de juiste voeding.’
Na de Ronde van Italië was decompressie nodig, erkent Zeeman. De Tour werd dan ook wijselijk geschrapt. ‘Vermoeid ben je altijd na drie weken op het hoogste niveau, maar als je nog een bepaalde frisheid over hebt, dan is de combinatie met de Tour perfect mogelijk. Kom je er daarentegen uitgewrongen uit, dan wordt het heel moeilijk om voldoende uitgerust te zijn. Voor Primoz gold dat laatste, want hij is heel diep moeten gaan.’
Daarom werd de focus verlegt naar de Vuelta. Daarin gaat de ambitieuze Roglic voor die ‘enige plek waarvoor hij het doet’. Het kopmanschap moet hij delen met Kruijswijk en George Bennett. ‘Als er eentje komt bovendrijven, wordt die het enige speerpunt’, klinkt het bij de ploegleiding. Roglic trok deze maand alvast als enige van de drie op hoogtestage naar de Sierra Nevada.
Een extra motivatie kan hij wellicht vinden in het prille vaderschap. In juni beviel zijn vriendin Lora Klinc immers van hun eerste kindje. ‘ Biggest win in my life‘, deelde de trotse vader een foto op zijn Twitteraccount. Daar zal zelfs de eventuele Vuelta-eindzege niets aan veranderen.
Geen sfinx
Tijdens de Giro vergeleek Cyclingnews.com het karakter van Primoz Roglic met dat van vijfvoudig Tourwinnaar Miguel Indurain. De Sfinx of El Callado, de Zwijger – zoals Indurain ook genoemd werd – was tijdens zijn carrière een toonbeeld van zelfbeheersing, een man die zelden of nooit zijn emoties toonde. ‘Die vergelijking houdt geen steek’, vertelt Merijn Zeeman. ‘Ten opzichte van de media is hij misschien nog wat afstandelijker, ook omdat het allemaal nieuw voor hem is, maar Primoz is een heel sociale jongen. Als hij zich op zijn gemak voelt, is hij een gangmaker die allerlei geintjes uithaalt.’
Over het sociale karakter van de Sloveen haalt Zeeman nog een anekdote aan. ‘Na de teampresentatie in januari 2016 verbleef hij, nieuwkomer in onze ploeg, samen met Enrico Battaglin enkele dagen bij mij thuis. Enrico was heel stil – begrijpelijk ook – maar Primoz was meteen heel open: hij speelde met mijn kinderen en kwam na een mountainbikerit spontaan helpen om de fietsen schoon te maken. Dat kenmerkt hem.’
Roglic ligt heel goed in de groep, benadrukt Zeeman nog graag. ‘Hij is een inspirerende leider, iemand voor wie andere renners met plezier willen werken. Hij zoekt regelmatig contact, is attent. Hoe zich dat uit? Door bedankjes na de wedstrijden, door WhatsAppberichten te sturen naar zijn ploeggenoten. Dan vraagt hij hoe het met hen gaat, of ze er zin in hebben. Dat soort dingen. Hij zorgt gewoon goed voor de mannen die voor hem door het vuur moeten gaan.’
