Als keeper zat hij vaak op de tweede rij. Maar sinds hij trainer is, loopt Peter Maes in de kijker. Zijn goede resultaten en afmattende stijl fascineren. Vijf mensen vertellen hoe hij vroeger was en nu is. ‘Soms denk je: kan het niet op een andere manier?’

Eerst trainde Peter Maes (45) een jaar Verbroedering Meerhout. Vervolgens bleef hij drie seizoenen bij Verbroedering Geel. Sinds 2006 heeft hij zijn stekje op de bank van KV Mechelen. Tijdens een match is zijn plaats wel vaker leeg dan bezet. Als een bezetene stuurt hij zijn manschappen negentig minuten bij, fluitend, roepend en tierend. Dat drukke gedoe etaleert hij ook tijdens trainingen. Volg je ze vanaf de zijlijn, dan word je al moe als je zijn constante aanwijzingen en donderpreekjes louter moet aanhoren. Luidkeels zit hij zijn spelers kort op de huid. Daarbij gaat hij volgens sommigen weleens te ver.

Maes trekt de aandacht, iets wat hij voor de buitenwereld niet deed tijdens zijn spelerscarrière. Hij keepte achtereenvolgens bij Lutlommel VV, Lommel SK en RC Mechelen. Toen brak hij zijn been. Desondanks kon hij naar Anderlecht, waar hij vier seizoenen tweede keeper was. Daarna trok hij naar Beveren en zat hij nog drie jaar als reservedoelman bij Standard. Hij sloot zijn carrière af bij Germinal Beerschot. Vijf getuigenissen.

Elkaar vinden in eenzaamheid

Aad de Mos werkte met hem bij Anderlecht en Standard. “De Mos hakte op mij in om mij scherp te krijgen”, zei Maes al eens in dit blad. “Ik was de pispaal. Ofwel ga je eronderdoor, ofwel word je er sterker van. Ik werd er sterker van.”

De Mos: “Peter was vroeger al geïnteresseerd in het hele hebben en houden. Hij kon indertijd al matchen lezen, dat merkte je aan hoe hij erover vertelde. Maar hij was ook rustig en bekeek alles van veraf. Peter kon zich nu eenmaal niet manifesteren als een Marc Degryse. Er is een hiërarchie in de groep.

“Keepers voelen zich verbonden met tactiek en met een trainer. Coaches en doelmannen zijn eenlingen. Die vinden elkaar in de eenzaamheid. Vaak zijn doelmannen ook individualisten. Maar doordat Peter een reservespeler was, werd hij een teamplayer die dacht in functie van de ploeg. Hij gold niet als iemand die enkel voor zichzelf naar de club kwam en na een training direct weer naar huis ging. Peter zag in dat niet enkel de elf basisspelers telden. Hij was heel geliefd bij zijn teammaats, had veel humor op goede momenten. Dolletjes kon hij twee mensen tegen elkaar opzetten en de zaak op de spits drijven. Zijn gevoel voor zulke situaties wees er toen al op dat hij de onderlinge verhoudingen in een groep goed kan inschatten.

“Nu laat hij zijn team vaak op een Hollandse manier voetballen: aanvallend, met de intentie om te domineren, een goede opbouw van achteren uit, buitenspelers … Mechelen kan ook heel goed op resultaat spelen. In bekermatchen voetballen ze erg gesloten.

“Dat hij zo druk doet langs de lijn is goed. Spelers vinden het prettig als hun coach zich er helemaal in gooit. Een trainer die zo beweegt, voelt zich happy met zijn ploeg.

“België kent hem nu beter dan tijdens zijn spelerscarrière. Ik denk dus wel dat hij meer talent heeft als trainer dan als keeper. Of hij het bij een topclub maakt, valt niet te voorspellen. Maar ik zou de gok aandurven.”

Beslissingen die prikken

Ook Jan Boskamp werkte met hem bij Anderlecht. “Emotie, coachen met het hart: dat heb ik van hem”, liet Maes al eens optekenen in dit blad.

Boskamp: “De Peet? Sorry, daar kan ik niks goeds over zeggen. ( lacht)

“Hij had indertijd al een eigen meningkje en zat mee te coachen op de bank. Ik zie dingen van mij terug bij hem: die bezetenheid, hoe hij meeleeft en coacht aan de zijlijn, hoe hij bewust conflictsituaties creëert in zijn groep … Dat doe je om heel de boel scherp te zetten. Je geeft speler x op zijn donder en dan denken de anderen: verdomme, dat kan met mij ook gebeuren. Ik pikte er telkens Peter uit. ( lacht) Omdat hij altijd reageerde. Heerlijk vond ik dat.

“Spelers vinden zijn aanpak leuk. Hij zegt hen de waarheid. Dat is net het verschil met andere coaches. Hij durft ook beslissingen te nemen die prikken, kijkt in principe naar niemand en heeft geen schrik om een jonge gast in de strijd te gooien.

“Dag en nacht is Peter met voetbal bezig, meer dan de doorsneetrainer. Hij zit overal bovenop, weet wat er bij andere clubs gebeurt. Iemand die zo goed op de hoogte is, beschikt over veel dingetjes waarvan hij gebruik kan maken. Tegen Anderlecht, dat moeite heeft als de ploeg onder druk komt, zie je Mechelen duwen. Tegen Gent, waar spelers ruimte nodig hebben, merk je hoe Malinwa zuiniger voetbalt, wat meer achter de bal. Maes gaat meestal van zichzelf uit, maar kijkt wel naar de tegenstander.

“Hij maakt spelers beter. Je zag het bij Björn Vleminckx en Nana Asare. Nu merk je hoe Aloys Nong weer beter voetbalt. En Julien Gorius. Allemaal zijn verdienste. De eerste twee vertrokken, dat ving hij heel goed op. Op zo’n moment weet Peter welke spelers hij waar moet halen opdat het plaatje weer zou kloppen.

“Hij komt bij Anderlecht, Club of Standard terecht. Daar twijfel ik geen minuut aan. Zijn stijl zal hij dan niet veranderen. Die grotere jongens pikken dat ook, ze weten dat je een van hen bent.”

Zijden draadje

Filip De Wilde was eerste doelman bij Anderlecht toen Maes in het Astridpark aankwam.

De Wilde: “Meestal staat een reservekeeper wat op de achtergrond, ondergaat die de zaken een beetje. Zo zit Peter niet in elkaar. Als we op afzondering waren, lag ik bij hem op de kamer. Ik zat toen vaak alleen. Peter ging meestal beneden over voetbal praten met Boskamp. Die twee hadden een close contact en eindeloze discussies.

“Peter kon zich heel goed schikken in zijn rol op de tweede rij. Hij wist dat zijn carrière aan een zijden draadje gehangen had. Maar terughoudend kon je hem bij Anderlecht niet noemen. Altijd was hij prominent aanwezig. Toen al kon hij niet zonder de gesprekken met anderen. Op een zekere manier is hij vrij druk. Bij Geel had ik hem als coach. Toen voelde ik dat hij gemaakt is om voor een groep te staan.”

Een rol op maat

Geen andere voetballers die Peter Maes al zo lang als trainer meemaken als de KV Mechelenspelers Jeroen Mellemans en Kevin Geudens. Ze zijn aan hun zesde seizoen onder hem bezig. Geudens was erbij toen Maes in de vierde klasse bij Meerhout begon als trainer.

Geudens: “Vanaf dag één stond hij stevig in zijn schoenen. We schrokken even, moesten wennen aan zijn aanpak. Onze competitiestart was slecht: 1 op 12, geloof ik. De vijfde match moesten we winnen, zei het bestuur, anders vloog hij mogelijk. De spelers stonden achter hem. Het was een groep van jonge, gedreven gasten, net als in Mechelen nu en in Geel vroeger. Jongens die wilden luisteren. Hij had bij Anderlecht en Standard gezeten, van zo iemand wil je bijleren. Tijdens de slechte start bleef hij hameren op de dingen waar hij voor staat: van achteren uit voetballen, de voetballende oplossing zoeken … Op den duur viel alles in zijn plooi. We wonnen de vijfde wedstrijd, toen was de trein vertrokken. Bij Geel hadden we in de winterstop eens zeven of acht punten. Plots wonnen we een bekermatch tegen Anderlecht en ook toen zat alles ineens op de rails, hoewel we nadien niet anders speelden.

“Ik had altijd als een nummer tien gevoetbald. Bij Meerhout moest ik plots verdedigende middenvelder zijn. Hij ziet welke rol voor jou de beste is, begeleidt je en maakt je beter.

“Vroeger riep hij heel hard naar enkele spelers die dat nodig hadden. Zaten we op de linksbackpositie in de problemen, dan coachte hij de jongen daar heel intens. Nu wil hij veeleer heel de groep scherp houden. Hij focuste in de beginfase meer op de manier waarop zijn ploeg moest spelen. Spelers individueel beter willen maken, dat kwam er later bij.

“De wetenschappelijke aanpak laat hij stilaan toe, al werkt hij voorlopig nog veel op gevoel. Hij doet dat wat volgens hem het beste is voor de groep.

“Of zijn matige talenkennis hem zal remmen in zijn carrière, betwijfel ik. Boskamp trainde toch ook grote ploegen en is toch ook niet supertaalvaardig?”

Haat-liefderelatie

Issame Charai is een ex-speler van KV Mechelen, nu bij STVV. Peter Maes zei enkele maanden geleden in dit blad: “Tegen Charai riep ik eens: ‘Flikker!’ Die werd zot.”

Charai: “Ik vind Maes een schitterende trainer. Wij hebben een haat-liefderelatie. ( lacht) Soms stonden we letterlijk neus tegen neus. Maar ik had ook veel gesprekken met hem. Daarin legde hij zijn gedachtegang uit. Dan besefte je dat hij het uiterste uit je wou halen. Soms denk je: kan het niet op een andere manier? Bij Peter Maes niet, vermoed ik. Dat is zo’n enthousiaste, gedreven man. Het ligt in zijn aard.

“Hij zit constant kort op zijn spelers. Soms te. Op een bepaald moment weegt dat op je gemoedstoestand. Tegen oudere mannen zegt hij weleens wat, maar roept hij niet bij elke pass. Tegen jonge gasten vliegt hij soms echt uit. Er zijn jongens die dan zeggen: ‘Hij ging over de schreef, ik wil hem nooit meer zien.’ Maar ik ben een beetje als hij. Wij zijn twee sterke karakters die voluit voor iets knokken, koppige mensen. Net als hij kan ook ik impulsief reageren. Bij hem gebeurde alles met de bedoeling om mij en de ploeg beter te maken. Dan is er voor mij niks aan de hand. Soms ging hij te ver, soms ging ik misschien ook te ver. Dan waren we beiden kwaad. Maar de volgende dag reikten we elkaar opnieuw de hand en begonnen we weer van voor af aan. Geweldig. Bij velen zou zoiets blijven hangen.

“Wat ik frappant blijf vinden, is hoe hij vóór elke match perfect wist wie bij ons de vrije man zou zijn. Dat klopte áltíjd. Die moesten we dan zoeken. Dankzij beelden van de tegenstander kon hij inschatten welk systeem zij zouden gebruiken. Hij wist wat hij daartegenover zou plaatsen en gaf zo keer op keer correct mee waar de ruimte zou komen. Hij is geen voorspelbare coach, want telkens ontvouwde hij een nieuw plannetje met dezelfde veldbezetting, maar andere opdrachten.”

door kristof de ryck

Doordat hij een reservespeler was, werd hij een teamplayer die dacht in functie van de ploeg.

Aad de Mos

We stonden soms letterlijk neus tegen neus.

Ex-KV Mechelenspeler Issame Charai