‘Hij trekt zich niks aan van die 30 miljoen’

Jonathan David, de knapste sportieve en financiële slag die het duo De Witte-Louwagie ooit sloeg, prijkt momenteel boven aan de Ligue 1 met Lille. Het seizoen begon nochtans matig voor de Canadees. Analyse van een speler die de Pro League overvleugelde, maar in de Ligue 1 moeilijk van de grond komt.

Je kunt te laat komen op je eerste afspraak en niettemin weer vertrekken met de mojo van iemand die een goeie indruk heeft gemaakt. Vraag het maar aan Jonathan David, hij zal je waarschijnlijk antwoorden dat het de kracht van de spontaniteit is. Hij kwam te laat toen hij in de lente van 2018 voor het eerst bij de eerste ploeg van Gent werd geroepen door Yves Vanderhaeghe, trainde vervolgens twee jaar volgens het boekje en vertrok afgelopen zomer naar het noorden van Frankrijk met het statuut van de duurste uitgaande transfer in de geschiedenis van de Belgische competitie. Of hoe je in minder dan twee jaar van ruwe diamant kunt uitgroeien tot prijzige vedette.

Nu is het wel zo dat Jonathan David niet altijd twee jaar nodig heeft om de publieke opinie te doen keren. Op 17 juli van dit jaar, midden in de transferperiode, vertelde de Canadees aan L’Equipe dat hij zo snel mogelijk bij Lille OSC wilde tekenen, ook al werd een eerste bod geweigerd door het bestuur van de Buffalo’s. Een publieke uitlating met een punchline – ‘ik vind dat het bestuur niet genoeg respect toont’ – die vast en zeker Ivan De Witte en Michel Louwagie zal geambeteerd hebben, maar die – dat is wel een feit – de zaak in een stroomversnelling bracht.

Drie weken later werd Jonathan David de duurste transfer in de geschiedenis van Lille OSC. Dat heet dan heldere ideeën hebben. En een goeie ingeving. Kort na zijn vertrek plaatste de Canadees bij wijze van verontschuldiging en met een schijnheilig gezicht het klassieke en larmoyante afscheidswoordje op de sociale media. Enkele fragmenten: ‘Gent zal voor altijd deel uitmaken van mijn parcours en daar ben ik fier op.’ Of: ‘Ik wil iedereen bij Gent bedanken. De staf, mijn ploegmaats en vooral de supporters.’ Geen woord dat expliciet over het bestuur gaat, maar je zou denken dat de intentie er wel was. In elk geval zullen De Witte en Louwagie er niet om malen. Nooit wist het duo een van zijn talenten zo goed te verkopen. Soms is er niet veel nodig om wrevel te doen toenemen, maar dat belet niet dat er voor de gelegenheid uitgebreid geglimlacht werd.

Nog niet op niveau

Een goed uitgekiend communicatieplan dat zou moeten uitmonden – het stond in de sterren geschreven – in een overdonderende start in de Ligue 1 voor de gewezen alleskunner van Jess Thorup. De nieuwe vaandeldrager van het Rijselse project wordt door heel Frankrijk in de gaten gehouden, maar kon voorlopig nog niet iedereen overtuigen na enkele slechte wedstrijden. Zo is het enthousiasme rond zijn transfer, die met veel bombarie werd aangekondigd, alweer flink bekoeld. Met de komst van Jonathan David moest Lille in een nieuwe dimensie terechtkomen en zich samen met Rennes opwerpen als de tweede sterke ploeg in de Ligue 1. Na ongeveer drie maanden moeten we vaststellen dat dat ook zo is. maar we moeten ook toegeven dat dat helemaal niet, of toch voor erg weinig, te danken is aan Jonathan David.

Er werd naar zijn komst uitgekeken omdat hij Victor Osimhen moest doen vergeten en ook vooral omdat hij een rib uit het lijf kostte. Ondanks zijn reputatie en 30 miljoen euro (27 voor Gent en 3 voor makelaarscommissies, met nog mogelijk bonussen tot 4 miljoen) arriveerde Jonathan David op 10 augustus met veel vragen en enkele kilo’s te veel. De Ligue 1 is het al een tijd gewend om veel uit te geven aan versterkingen, maar kan ook creatief zijn wanneer ze rekruteert op de parallelle markten.

A la Mbokani of Osimhen?

Het recente succes van Victor Osimhen, die in de zomer voor 22,5 miljoen euro van Charleroi kwam en die afgelopen zomer voor ruim het drievoudige van die prijs aan Napoli werd verkocht, biedt geen garantie voor de hele kolonie die uit de Jupiler Pro League komt. Jérémy Doku (Rennes) en Terem Moffi (Lorient) hebben, net als Jonathan David, nog alles te bewijzen bij onze zuiderburen. En de Fransen zijn zeker de matige passages nog niet vergeten van Youri Tielemans (Monaco), Dieumerci Mbokani (Monaco), Samuel Kalu (Bordeaux) of de hele lading die via Mogi Bayat uit België naar Nantes kwam (van Anthony Limbombe en Renaud Emond tot Kara Mbodj). Allen kwamen nochtans voor een fikse prijs.

Joël Domenighetti, die LOSC aandachtig volgt voor L’Equipe, hield de Canadees half juli een microfoon onder de neus. Hij was niet altijd zachtzinnig met de kersverse Rijselse transfer sinds die naar Noord-Frankrijk trok, maar hij blijft optimistisch over de gok die LOSC nam. ‘In tegenstelling tot Jérémy Doku, voor wie Rennes hopelijk niet te veel heeft betaald, maak ik me over David niet al te veel zorgen. Oké, zijn rendement is momenteel nog onvoldoende, maar zijn verstoorde voorbereiding, zijn verlangen om weg te gaan bij Gent en zijn weigering om eind juli, begin augustus met de club mee te trainen, heeft daar natuurlijk geen goed aan gedaan. Ze zeggen ook dat hij met enkele kilo’s te veel gearriveerd is. Dat wordt verteld en dat zie je ook. Een verstoorde voorbereiding en licht overgewicht, dat maakt veel voor een aanvaller die het moet hebben van beweeglijkheid en kracht.’

Cardio voor de statistieken

Dat maakt inderdaad veel, zeker wanneer je de overgang moet verteren tussen enerzijds de anonimiteit van een beschermde ontwikkeling in een familiale en welwillende club en anderzijds de spotlights van de Ligue 1 die alles vaak uitvergroten. Ook ex- Gentenaar Stefan Mitrovic, die in de zomer van 2018 op zijn 28e naar Frankrijk trok, kan erover meepraten. Hij maakte de eerste stapjes van Jonathan David in de eerste ploeg van de Buffalo’s nog mee en is twee jaar later een gerespecteerde verdediger in de Franse competitie en de gewaardeerde aanvoerder van RC Strasbourg geworden. Niet zonder opofferingen. ‘Ik denk dat voor hem, net zoals het voor mij was, de grootste aanpassing eerder mentaal dan tactisch is. De Franse competitie is veel intenser en wie eraan deelneemt moet over 200 procent van zijn atletische vermogens beschikken. Toen ik naar hier ben gekomen, heb ik heel wat veranderingen aangebracht in mijn dagelijks leven. Ik ben begonnen te werken met een voedingsspecialist en heb veel harder gewerkt aan mijn cardio. Dat is een wereld van verschil met België. Dat ik die inspanning gedaan heb, is om het niveau te hebben om me te meten met aanvallers van het kaliber van Jonathan.’

De Serviër mocht dat in de praktijk omzetten op 4 oktober toen de Elzassers naar Noord-Frankrijk trokken. Het werd een 3-0-zege voor Lille en eindelijk een bemoedigende prestatie van Jonathan David. Sinds het begin van het seizoen is hij steevast titularis onder Christophe Galtier, ondanks soms bedroevende prestaties (en een quotering van gemiddeld 4 in L’Equipe). De Canadees kon profiteren van de positieve spiraal waarin LOSC verkeert (een start met 17 op 21) om zich rustig in de ploeg in te passen.

De spits die vorig seizoen met Gent goed was voor 23 goals en 10 assists, leverde aanvankelijk verontrustende prestaties af maar wist ondertussen zijn rekening van assists te openen. Scoren deed hij evenwel nog niet. LOSC begon te begrijpen dat het geen aanvaller gekocht heeft die de rechthoek opzoekt maar wel de ruimte.

Duo met Yilmaz

‘Men heeft zich in Franrijk vergist als men dacht dat Lille een diepe spits had gekocht’, zegt Dylan Bronn, ex-ploegmaat van David bij Gent, die zijn gewezen teamgenoot al eens kruiste in de Ligue 1 dit seizoen toen hij halverwege september met FC Metz op bezoek ging bij Lille. ‘Wat dat betreft is de komst van Burak Yilmaz een goede zaak voor hem. Toen wij tegen hen speelden, draaide hij heel de wedstrijd rond de Turk, een beetje zoals een vrij elektron. Hij beweegt veel en zorgt voor beweging, maar hij heeft nog niet veel succes gekend voor doel. Hij kende een moeilijk begin in Frankrijk, maar bij Gent was dat net hetzelfde. Jonathan is niet iemand die ergens aankomt en meteen alles plat speelt. Nee, hij kwam geruisloos en vond stilletjes zijn weg. Dat is de kracht van harde werkers. Een andere sterkte is dat hij zich niks aantrekt van die 30 miljoen. Ik ken hem, hij is niet iemand die zich daardoor druk laat opleggen.’

Sinds een week of drie levert Jonathan David daarvan het bewijs. De Canadees presteert beter en lijkt zich stilaan aangepast te hebben aan zijn nieuwe omgeving. ‘Hij kreeg veel kritiek, maar sinds enkele weken merk je dat hij sterker geworden is en sneller op de eerste meters’, zegt Joël Domenighetti verheugd. ‘Hij snijdt door de linies en hij zorgt voor beweging met en zonder bal. Over het algemeen is zijn pressing intenser geworden, al verloopt die soms nogal chaotisch. Maar hij houdt nooit op met werken.’

Kwaliteiten die in de smaak vallen in het noorden. Vooral de spelers om hem heen komen daardoor beter uit de verf, met Renato Sanches, Jonathan Bemba en de onverslijtbare Burak Yilmaz op kop. ‘Zijn samenspel met Yilmaz verliep aanvankelijk wat stroef’, vertelt Maxime Brigand, journalist van het weekblad SoFoot. ‘Maar sinds een match of drie, vier gaat het hard. David is erg sterk in het spel tussen de linies, het is een andere rol dan die hij in België had, maar hij is erg complementair met Yilmaz, die graag in de diepte gaat. En ik vind hem uitstekend in de pressing. Het is niet toevallig die pressing die enkele weken geleden tot het eerste doelpunt leidde tegen Nantes.’

Een compliment dat het mooi samenvat. Zijn enige beslissende actie dit seizoen voerde de Canadees uit zonder de bal zelfs maar te raken: hij dwong de ervaren Nicolas Pallois in de fout. ‘Dat neemt niet weg dat het heel lastig is om op hem te verdedigen, want hij is heel sterk en geweldig slim in zijn loopbewegingen’, zegt ex-Anderlechtenaar Dennis Appiah, die in de basis stond bij Nantes toen de Kanaries op de vijfde speeldag naar Villeneuve-d’Ascq trokken. ‘Jonathan is een creatieve aanvaller die ruimte schept voor de anderen. Hij kan meer met een bal dan Yilmaz, maar zijn rol bij Lille is op dit moment vooral het uiteenrijten van de linies. Daarom wil ik ook niet gezegd hebben dat zijn seizoensbegin slecht of moeilijk was, ik geloof gewoon dat hij zich nog een beetje moet aanpassen.’ En dat is ongetwijfeld, nogmaals, een kwestie van tijd.