Amper zat Louis van Gaal in de zomer van 2014 bij Manchester United, of hij werd al geconfronteerd met een luxeprobleem. Voorin moest hij een tactisch plan uitdokteren om Robin van Persie en Radamel Falcao te laten samenspelen, met liefst ook clubicoon Wayne Rooney in de basiself, net als de topaankoop van die zomer, Angel Di María.Bij gebrek aan flankspelers besliste de Nederlandse topcoach dan maar om van zijn geliefde 4-3-3 af te stappen en over te gaan op een 4-4-2 met een ruit op het middenveld, de beste manier om zijn teveel aan aanvallers te laten renderen.
Op de bank moet zijn assistent Albert Stuivenberg toen nota’s genomen hebben. Want het is met een ruit op het middenveld dat de Nederlander de afgelopen weken Genk uit de crisis haalde. Zonder Leandro Trossard,zijn enige flankspeler die op die positie voor ravage zorgt, ruilde hij zijn 4-3-3 voor een systeem waarbij Ally Samatta en Marcus Ingvartsen samen voorin kunnen postvatten. Een aanvalsduo waar vanaf nu ook Nikolaos Karelis, hersteld van een zware blessure, kan deel van uitmaken. Daarmee heeft Genk drie van de beste spitsen in de Pro League. Te veel luxe om er twee op de bank te laten.
In een systeem dat ontworpen is om een nummer 10 te laten uitblinken, komt Alejandro Pozuelo opnieuw tot zijn recht. De Spanjaard was de eerste om hoog druk te zetten, op Anderlecht en tegen Club Brugge. Hij pakte de centrale verdediger uit beide driemansdefensies aan, waardoor de twee spitsen beletten dat de twee andere verdedigers de opbouw van achteruit verzorgen. Dat maakt dat Genk zich beter kan verdedigen. Resultaat: de aanvallers van de tegenstanders krijgen amper een bal te zien, wat Genkdoelman Danny Vukovic drie cleansheets in één week oplevert, terwijl hij daarvoor sinds de start van de competitie nog maar één keer zijn netten ongeschonden kon houden. Bij Manchester zette Van Gaal Rooney op de nummer 10, en profiteerde van de drive die zijn Engelse international nog had om hoog druk te zetten.
Altijd in de meerderheid en nooit in de problemen dankzij het technische surplus op het middenveld slaagt Genk er opnieuw in te verdedigen met de bal aan de voet. Na Club dat voor de eerste keer dit seizoen niet scoort, kan ook Kortrijk geen opening vinden, terwijl de spelers van Yannis Anastasiou voordien thuis systematisch tot scoren kwamen. Daarentegen blijven kansen aan Genkse kant beperkt, omdat matchen ‘à la Van Gaal’ zich voornamelijk afspelen tussen de twee grote rechthoeken. Genk krijgt geen goals meer tegen, maar creëert ook té weinig doelgevaar in verhouding tot het aanwezige aanvallend talent op de helft van de tegenstander.
Als het voorin niet lukt, kan Genk nog rekenen op de aanvoer van Roeslan Malinovski en Siebe Schrijvers. Sinds zijn komst legde Stuivenberg uit dat dominant voetbal tal van hoekschoppen en vrije trappen oplevert, en dus moet resulteren in voldoende doelpunten op stilstaande fases. Dat kan met de magische linker van de Oekraïner, zoals op de vrije trap waar Clubdoelman Ethan Horvath het nakijken had, of wanneer Omar Colley na een voorzet van Malinovski een penalty uitlokt.Soms zorgt Schrijvers voor de aanvoer, bijvoorbeeld om Joseph Aidoo op Anderlecht in doel te laten koppen. In afwachting van mooi voetbal koppelt Genk de cleansheets aan balbezit en verzamelt het zijn punten via stilstaande fases.
GUILLAUME GAUTIER
