HOEWEL ZIJN TEAM IN DE KELDER VAN DE K-LEAGUE STAAT, HEEFT EX-ANTWERPSPITS KEVIN ORIS (27) HET ENORM NAAR ZIJN ZIN IN ZUID-KOREA. HIJ TEKENDE ER IN JANUARI EEN CONTRACT VAN ANDERHALF JAAR BIJ DE CLUB VAN DAEJEON, EEN 1,5 MILJOEN INWONERS TELLENDE STAD IN HET MIDDEN VAN HET LAND.

Kevin Oris: “Toen ik hoorde dat ik naar Zuid-Korea kon, dacht ik meteen aan iets wat mijn moeder ooit eens over me zei, toen ik nog klein was: ‘Onze Kevin voelt zich overal goed, die mag je zelfs in China zetten.’

“Eigenlijk had ik vroeger al beslist dat ik een mogelijkheid zoals deze zou grijpen, het was mijn droom om ooit eens in het buitenland te voetballen. Natuurlijk was Zuid-Korea niet het eerste land waaraan ik dacht, maar toen mijn managementbureau, Buro GDJ, door een tussenpersoon benaderd werd namens Daejeon Citizen, besefte ik al vlug dat ik zo’n kans waarschijnlijk maar één keer zou krijgen.”

Vakantiestemming

“Eerst was ik van plan om alleen naar Zuid-Korea te komen, zonder mijn vrouw en onze dochter, die bijna twee is. Kameraden vroegen of dat wel zou lukken. ( lacht) Ik pochte: ‘Anderhalf jaar zonder dat gezaag, dat komt wel goed.’ Maar toen ik enkele dagen hier was, om te tekenen, besefte ik dat het zonder hen niet zou lukken. Een uur vóór ik mijn handtekening moest zetten, belde ik Katrien. Ik zei: ‘Ofwel komen jij en Louise mee, ofwel blijven we waar we zitten.’ Het was geen makkelijke situatie; we hadden drie jaar geleden een huis gekocht én Katrien baatte een kapsalon uit. Maar ze zei: ‘Teken maar.’ Op twee weken zetten we ons huis te koop en doekten we het kapsalon op. Veel mensen vroegen: ‘Waarom doe je zoiets?’ Tja. Waarom zwemt iemand het Kanaal over? Omdat het in je zit, zeker? En oké, we missen nu vrienden en familie, maar voor de rest zijn er enkel voordelen. Het loonverschil bijvoorbeeld. Wat ik nu heb, is het twee- tot drievoudige van een topcontract in de Belgische tweede klasse. In ruil daarvoor moet ik hard werken, maar zitten we hier ook constant in een vakantiestemming; de temperatuur gaat richting dertig graden en Zuid-Korea is waanzinnig mooi. Telkens als we de kans hebben, maken we een uitstap. Ik ging bijvoorbeeld al verscheidene keren vissen, er zijn hier fantastische meren. Maar het meest indrukwekkende wat ik al zag, was JejuIsland, een van de mooiste plekken ter wereld.

“Daejeon charmeert mij dan weer enorm als woonplaats; het is levendiger dan een dorp, maar je bent hier niet met 25 miljoen mensen, zoals in Sol – niemand in Zuid-Korea zegt ‘Seoel’. Wij wonen aan de rand van Daejeon. Op een appartement, want alles in dit land wordt in de hoogte gebouwd; Zuid-Korea is drie keer zo groot als België maar telt vijf keer zoveel inwoners.”

54.000 zitjes

“Daejeon Citizen, mijn club, ontstond in 1999 en draait op belastinggeld van de inwoners van de stad. In de K-League zijn er qua budget drie categorieën. Het onze is, net als dat van twee andere clubs, vergelijkbaar met dat van een modale eersteklasser in België. Een grote groep clubs werkt hier met een budget dat twee keer zo groot is en de top vijf werkt met een budget dat tien tot twintig keer zo groot is. Qua spelniveau zou die top vijf in België mee kunnen in de eerste klasse, en Daejeon met de toppers in de tweede klasse.

“In de K-League vecht Daejeon na een derde van de competitie tegen de degradatie. Niet verwonderlijk; 22 van de 32 spelers zijn nieuw. Vorig seizoen kreeg de K-League te maken met een omkoopschandaal. Bij Daejeon zijn 14 spelers ontslagen en velen kregen een levenslang verbod om te voetballen. Door die strenge reactie is dat omkoopverhaal nu wel getemperd, vermoed ik. Ik zag alvast nog niks verdachts. De ambitie van Daejeon is nu: het behoud verzekeren, we moeten ten minste voorlaatste worden. Stilaan vinden we het goede systeem. Daarin ben ik een basisspeler. Ik maakte ook al drie goals.

“Het stadion waarin we spelen, is een World Cup Stadium, gebouwd voor het WK 2002. Er zijn 54.000 zitjes. Bij onze eerste thuismatch waren er 32.000 toeschouwers. Nadien viel dat aantal door de slechte resultaten terug tot 6000, de laatste weken schommelt het weer rond 28.000 man. Niet alleen het stadion, maar de hele accommodatie hier is indrukwekkend. Toen ik net was aangekomen en de temperatuur ’s nachts nog tot min zes zakte, trainden we in een grote, verwarmde zaal, op echt gras. In de World Cup Stadiums zijn er ook opwarmingszalen van dertig meter op dertig. Als het nogal koud of warm is, moeten we net vóór een wedstrijd niet eens naar buiten.

“Onze trainingen zijn qua hoeveelheid en intensiteit vergelijkbaar met de Belgische, maar hier staan vooral lenigheid en snelheid van uitvoering centraal. Het is ook de gewoonte om elkaar op te hitsen: één man roept iets, de rest roept terug. Dat kan ik intussen ook; mijn Koreaans begint te vlotten. Het is simpeler dan iedereen denkt. Er is bij de club een vertaler, maar binnenkort zal ik alles wel zelf kunnen meevolgen.”

Beckham in Korea

“Elke club mag hier drie buitenlanders aantrekken. Vooral Brazilianen zijn in de mode. Die hebben het soms moeilijker dan ik om te wennen aan de cultuur. Daarin valt vooral het respect tegenover ouderen op. Iemand die ouder is dan ik, moet tegen mij geen goedendag zeggen. En het gaat nog veel verder. Na een training waren er eens enkele ballen ver weggevlogen. Toen een trainer die ging halen, reageerde een van de oudere spelers door een jongere duidelijk te maken dat híj die ballen had moeten halen. Toen die jongere liet blijken dat hij niet opgezet was met die preek, sloeg de oudere hem met zijn platte hand vol op de kaak, onwaarschijnlijk hard. Die jonge gast boog zijn hoofd en zei niks meer. Het respect dat hij toen nog altijd toonde voor die oudere zal me altijd bijblijven.

“Mij zien de Zuid-Koreanen als een verlosser. Hoewel enkele ploegmaats ook vlot zouden kunnen meedraaien in de Belgische tweede klasse, behandelen ze me hier als een ster, zeker omdat ik vind dat sociaal contact met de fans bij onze job hoort. Dat zijn ze hier niet gewoon. Mijn moeder zei al: ‘Je lijkt wel DavidBeckham in Korea.’ Nadat ik twee goals gemaakt had die ons een overwinning opleverden tegen de leider, moest Katrien met onze auto tot vlak voor het stadion rijden, anders was ik nooit weggeraakt. Wekelijks vinden mijn vrouw en ik hier eten voor onze deur en als ik een fiets ga kopen, krijg ik die voor de helft van de prijs. Toen ik onlangs langsging bij een opticien, kreeg mijn dochtertje een zonnebrilletje in haar handen geduwd van zo’n 100 euro.

( lacht) “Louise krijgt trouwens meer sterallures dan ik. Als haar gevraagd wordt om te poseren voor een foto, steelt ze de show door kusjes te gooien en ‘ bye bye’ te roepen. En werkelijk iedereen wil met haar op de foto. Een kind met blond haar en blauwe ogen zien ze hier als een wonder. Het is alsof de mensen denken: kijk, een buitenlander, en ze hebben dat nog in het klein ook.”

DOOR KRISTOF DE RYCK

“Wekelijks vinden mijn vrouw en ik hier eten voor onze deur.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content