Sinds zijn terugkeer op de Belgische voetbalvelden toonde Mehdi Carcela zich van week tot week belangrijker in de basiself van Standard. In die mate dat je je ging afvragen hoe de Rouches het zouden doen als hij er eens niet bij was, zoals zondag op Charleroi. Op het tactisch bord hield Ricardo Sá Pinto vast aan zijn systeem, waardoor Duje Cop op de bank bleef, Carlinhos als nummer tien mocht opdraven en de flanken vrijgemaakt werden voor Paul-José Mpoku en Junior Edmilson. Die wisselden constant in een vergeefse poging om aan de zijkanten het verschil te maken.
Zonder de handelingssnelheid van zijn Marokkaanse international miste Standard voor het eerst sinds lang Razvan Marin. De afgelopen weken werd dat goed opgevangen. Gojko Cimirot recupereerde het leder net voor zijn verdediging, rukte bal aan de voet op om hem over de middenlijn aan Carcela toe te spelen, die vervolgens het verschil maakte, alleen of met de hulp van Edmilson. Zonder Carcela stuurde de Bosniër dan maar ballen richting Carlinhos en Mpoku, beide technisch bedreven voetballers maar te traag om de uitstekende organisatie van Charleroi uit balans te spelen. Niet voor niets incasseerden de Zebra’s dit seizoen tegen Standard slechts twee tegengoals in 360 minuten.
Door zijn goeie passes is Marin in staat met één welgemikte trap een verdediging uit verband te spelen, desnoods met een lange pass van op de eigen helft. Zonder hem kan Standard niet rekenen op een verre bal om de tegenstander te ontgrendelen. Van Edmilson wordt dan verwacht dat hij in moeilijke omstandigheden een matige pass met een fantastische actie in een doelpoging omzet. Wanneer de beste Luikse speler van de play-offs en Carcela samen aan de aftrap verschijnen, brokkelt het vijandelijke blok automatisch af, ook al bevinden de aanvallers zich in een man-mindersituatie. Bij afwezigheid van de Marokkaanse Belg was de verdedigende opdracht van Charleroi maar half zo moeilijk.
Zonder de oplossing die een bal in de voet van Carcela altijd biedt namen de Rouches zelfs een paar ongewone risico’s. Zo verloren Luis Pedro Cavanda en Collins Fai, gewend als ze zijn om te leunen op het afhaken van hun nummer tien, een groot aantal ballen op gevaarlijke plekken, net omdat ze het leer langer moesten bijhouden dan ze gewend waren, zoekend naar een oplossing die zich niet zo vanzelfsprekend aanbood als wanneer ze Carcela in de buurt hebben. Door hun gebrek aan beweeglijkheid zijn Carlinhos en Mpoku op zulke momenten eerder afhakende spitsen, die wel een bal kunnen aannemen maar niet in staat zijn om een actie te voeren van de middenlijn tot in de zestien meter, zoals Carcela dat gemiddeld een paar keer per match doet.
Toen de Luikse smaakmaker na de rust dan toch mocht meespelen, veranderde het spelbeeld. Ondanks het knappe verdedigende werk van de thuisploeg, goed compact voetballend om te verhinderen dat Edmilson en Carcela voor gevaar zorgden, slaagden de bezoekers er toch in om enkele kansen af te dwingen, nadat hun offensieve onmondigheid voor de rust sterk contrasteerde met de bedrijvigheid voor doel in de rest van play-off 1. Zonder een ultieme reflex van Nicolas Penneteau had Mehdi uiteindelijk nog de winning goal aangeboden aan Edmilson. Het was een mooie afsluiter geweest van een uitstekende samenwerking tussen de twee die Standard tot honderd minuten voor het eind van de play-offs hebben laten dromen van de titel.
