De nieuwe Franse ster van het Noorden heet LOSC. Op bezoek bij Lille, tweede in de Franse competitie. ‘In 2007 moet hier een topploeg spelen.’
Vergeet Lens, momenteel slecht bezig in la Ligue 1. Vergeet ook Valenciennes, weliswaar op de weg terug en leider in Nationale, de Franse derde klasse. De nieuwe ster van het Noord-Franse voetbal heet le LOSC, het product van een fusie tussen l’Olympique Lillois en de Sporting Club de Fives in 1944. Tweede momenteel in de Franse hoogste klasse, op één puntje van Olympique Lyon. Ook nog steeds actief in de Uefabeker (o ironie : Lens, achtste, bedankte, Lille, tiende speelde wel en plaatste zich) en onlangs met zes zeges op rij indrukwekkend in eigen land. November is de maand van de waarheid voor le LOSC, met negen wedstrijden binnen dertig dagen wordt de sterkte van de kern behoorlijk op de proef gesteld. Zeker omdat met Lyon, Monaco en Lens alvast de Franse tegenstanders faam hebben.
Maar dat is vandaag, zaterdag, niet de zorg van trainer Claude Puel. Na verrassende nederlagen tegen Toulouse (een doelpunt in de slotminuut) en Europees bij de Duitse tweedeklasser Alemannia Aachen, moet tegen Saint-Etienne wat worden rechtgezet. De thuishaven van Lille bevindt zich tegenwoordig in het oude atletiekstadion van voorstad Villeneuve D’Asq. Het oude Stade Nord werd voor de gelegenheid gemoderniseerd en herdoopt tot Stadium LilleMétropole. Voor de Belg makkelijk te bereiken : wie via de snelweg Brussel-Ath-Doornik Frankrijk binnenrijdt, hoeft amper voet op Franse bodem te zetten.
In theorie is dit maar een voorlopige vluchtheuvel voor de eersteklasser. In het eigen Grimomprez-Jooris moesten deze zomer normaal moderniseringswerken starten die de capaciteit van het stadion zouden opkrikken van 19.000 naar 33.000. Maar ook in Noord-Frankrijk hebben ecologisten een stem en dus belette een paar riverains momenteel via juridische weg de start van de werken. Volgens hen zou er te veel cultureel erfgoed verloren gaan, al denkt de vertegenwoordiger van de lokale Etoile duNord eerder dat de buurtbewoners gewoon geen zin hebben in de drukte die een voetbalclub met zich meebrengt. De beslissing van de rechtbank in het dispuut werd telkens weer uitgesteld, het verdict zou nu ergens in december vallen.
Dit stadion is minder gezellig, bereiden de fans, geduldig wachtend aan de poorten, ons voor. Ze snuisteren wat in de fanshop, maar het blijft veelal bij kijken. Dit is nu eenmaal een regio waar de economie niet zo floreert. Nieuwsgierig schuiven we mee naar boven. Lille Métropole is inderdaad ouderwets, al zijn er wel overal zitjes. De twee tribunes achter de doelen zijn niet overdekt en een atletiekpiste scheidt de toeschouwers van het veld. Hier geen fanatiek alomtegenwoordig geel en rood zoals bij Lens, maar veel discreter rood-zwart. We doen een telpoging en merken dat slechts één fan op vier of vijf wat clubkleuren draagt. Het bevestigt wat ze over de supporters hier zeggen. Die van Lens (budget 45 miljoen euro) ademen voetbal, die van Rijsel (budget 22 miljoen euro), komen iets meer ter ontspanning kijken, maar zijn niet fanatiek.
Le Nord, dat is ook een heel klein beetje (Frans-)Vlaanderen, en dus staat er binnen de muren van het complex een heuse frietkraam. Drie euro voor een pakje, 50 cent voor een sausje erbij. En voor de liefhebber : het pakje bevat serieus wat friet. Dit blijft Frankrijk en dus is ook een baguette beschikbaar (3,50 euro). Drank kost 2,5 euro. De fans krijgen wel gratis een prachtige nieuwsbrief, de LOSC Tribune, beschikbaar bij elke thuiswedstrijd, met daarin nieuwtjes over de ploeg.
Hoewel hier op dit ogenblik geen enkele landgenoot voetbalt, zien we Belgische vlaggen, zowel bij de spionkop van de Dogues Ouest als aan de overkant, achter een Vlaamse slogan, Rijsel Spirit. Een steward getuigt dat hij geregeld auto’s met Belgische nummerplaat ziet op de parkings rond de Métropole. “Maar in de periode van Filip Desmet nog veel meer. Toen kregen we écht veel Belgen over de vloer.” Wij moeten het hier met een halve Belg stellen. Peter Odemwingie, de Nigeriaanse international van La Louvière, probeert het nu een stapje hoger. Voorlopig nog zonder veel succes, verder dan de rol van joker in de slotfase komt Odemwingie niet. Maar viel die rol hem ook bij de Wolven niet vaak te beurt ?
Wie de spelerslijst overloopt, komt weinig superbekende namen tegen. Met een budget van 22 miljoen euro is dit een modale Franse eersteklasser. De internationals komen uit het buitenland. Naast Odemwingie moeten we vooral letten op de doelman, zeggen de plaatselijke persmensen . Tony Sylva is Senegalees international en keept, eh, spectaculair. Jean Makoun – vanavond op de bank, maar dat zegt niks, want Puel roteert gezien het drukke programma veel – is international bij Kameroen. En EfsathiosTavlaridis, een sobere, voetballend niet al te sterke centrale verdediger, werd onlangs gevolgd door Otto Rehhagel met het oog op een Griekse selectie. Echte vedetten heeft de ploeg niet, al leunt één man daar volgens iedereen dicht bij aan : de Sloveen Milenko Acimovic. Groot, technisch sterk en op zijn 28ste in de fleur van zijn leven. Da’s genoteerd.
Wat de stijl van de ploeg is ? Alain, een supporter, schrikt even. ” Du costaud, monsieur.” De Rijsel-volgers beamen. Dit team schopte het onder Vahid Halilhodzic een paar jaar geleden tot in de Champions League met vrij aangenaam voetbal. Van dat team zijn de beste spelers ( Bruno Cheyrou, Pascal Cygan, Sylvain N’Diaye of Fernando D’Amico) echter vertrokken en Claude Puel, die in 2002 aan het roer kwam, werkt nu aan een nieuwe ploeg. Organisatie en atletisch vermogen zijn hier geen vieze woorden. Nergens in Frankrijk eigenlijk, er wordt stevig gebikkeld en niet zoveel gescoord. Lille maakte in twaalf wedstrijden vijftien goals en pakte er slechts zes.
Vanavond speelt de ploeg in een 4-5-1, met Acimovic in de rol van schaduwspits. De Sloveen steekt zich echter weg, het is zijn avondje niet. Zijn passing is voorbeeldig, maar de snelheid is matig en de actieradius beperkt. Lille raakt snel voor, aanvoerder Brunel toont zich in de beginfase een paar keer en als de bezoekende verdediging zijn voorzet centraal nogal knullig wegwerkt, kan de jonge Stéphane Dumont vanuit de tweede lijn zijn team al na negen minuten op voorsprong brengen.
Het beste hebben we meteen gehad. De vesting achterin is quasi niet te nemen voor een bleek Saint-Etienne, dat slecht startte en in degradatiezorgen verkeert. Tavlaridis ruimt alles op. We zien ook waarom Odemwingie op de bank blijft. Lille speelt met één echte spits en de Parijzenaar Matt Moussilou, nog maar 22, is ijzersterk als targetman. Hij knokt en vliegt, houdt zo goed als hij kan ballen bij, maar staat op een eiland, want infiltraties vanuit het middenveld zijn er nauwelijks. Het niveau is matig. Het gaat allemaal iets sneller dan in België, het is technisch iets preciezer, maar fysiek staat iedereen zo scherp dat er geen doorkomen aan is. Weinig dribbels, weinig vloeiend samenspel, het is knokken en vliegen, een beetje naar de stijl van de regio. ‘ Le coeur duNord bat pour nos valeurs‘ verschijnt regelmatig op de roterende reclameborden. Hier geen champagnevoetbal, maar opgerolde mouwen.
Bij les Verts voetbalt op het middenveld Didier Zokora. Autoritair, het dient gezegd, een beetje de patron, maar veel lijn krijgt Maestro niet in het wat fletse spel van zijn ploeg. Elie Baup schreeuwt en danst als vanouds langs de lijn, maar het helpt allemaal niet. Lille wint, Lyon ook, zodat de status-quo bovenin een feit blijft. Het publiek maalt er niet om, ook dat valt op. Terwijl in België tegenwoordig het gemor op de tribunes van de toppers een terugkerend fenomeen is, tobben ze hier niet over een slechte pas of een foute voorzet. Lille wint en dat is het belangrijkste.
Heeft deze ploeg de toekomst ? Ongeveer een jaar geleden lag Claude Puel zo goed als buiten na een serie van twaalf wedstrijden zonder winst, maar toen toonde filmproducent en voorzitter Michel Seydoux, die zestig procent van de club bezit, zich een lastig man. In plaats van mee te huilen met de wolven en zijn coach op de keien te zetten, versterkte hij de kern én liet hij de trainer tot 2007 bijtekenen. Seydoux is een man van de cinéma en die houden nu eenmaal van een happy end. Zijn geduld werd beloond, met 54 punten sinds januari 2004 is Lille de tweede Franse ploeg van het jaar, op een respectabele tien punten van Lyon.
De eigengereide Seydoux mikt hoog. Hij wilde eerst een gloednieuw stadion bouwen, capaciteit 50.000 zitplaatsen, maar dat project werd afgevoerd wegens te duur. Nu moet er een modern Gri- momprez-Jooris 2 komen. Lille traint sinds deze zomer ook in het nieuwe cen- tre de vie, even buiten de stad, in Cam- phin-en-Pévèle. Hier wil de voorzitter een ambitieus opleidingsproject realiseren op terreinen die hij zelf aankocht. Inspiratie deed hij op bij Arsenal, Lyon, Lens en Bordeaux. En als het nieuwe stadion af is – wanneer men in december groen licht krijgt van justitie, is dat iets voor de start van het seizoen 2006-2007 en een investeringskost van 40 miljoen euro – dan moet hier in 2007 een heuse topploeg spelen. De economie zou volgen, in het nieuwe stadion zijn maar liefst 3300 plaatsen (tien procent van de capaciteit) voor vips voorzien. Zo’n driehonderd bedrijven uit de regio willen nu de nieuwe topclub steunen.
Bij het buiten gaan, zien we Alain in de handen wrijven. Nu nog van de kou, straks van plezier ?
door Peter T’Kint
Hier tobben ze niet over een slechte pass of een foute voorzet.
Hoewel hier op dit ogenblik geen enkele landgenoot voetbalt, zien we Belgische vlaggen.
