Helemaal niets viel er te leren uit de wanvertoning van België tegen Slovakije. Uit de kleedkamer dampte alleen maar doffe ellende.

Na negentig minuten restte alleen de constatering dat het technisch betere spel was gebracht door Slovakije, dat wordt gedragen door voetballers van Schwarz-Weiss Bregenz, Union Berlin en Austria Wien. Met enig gevoel voor cynisme merkte ex-bondscoach Guy Thys achteraf op het vreemd te vinden dat de portretrechten rond de nationale ploeg zo duur bleven. Want, zo vroeg hij zich droog af, “wie zou er nog een foto van die gasten willen ?”

Het valt nooit mee om voetballers in volle titelstrijd scherp te krijgen voor een vriendschappelijke interland. Ook niet op zeven weken van het WK. Maar de lakse, haast apatische manier waarop de ploeg vorige week over het veld slofte was nog maar zelden vertoond.

Robert Waseige bleek geen goede hand te hebben in de ingrepen die hij voor deze wedstrijd deed. Zo groeide vooral de hernieuwde intrede van Branko Strupar uit tot een echt fiasco. Een paar opflakkeringen met Derby County in de kelder van de Engelse competitie, waren voor Waseige voldoende geweest om de aanvaller een nieuwe kans te geven. Strupar kan in goede dagen door zijn balvastheid voor elke ploeg een meerwaarde betekenen, maar op dit moment is hij niet meer dan een fletse karikatuur van de goalgetter die ooit de Gouden Schoen won. Strupar oogde loom en sloom en werd na 45 minuten uit zijn lijden verlost.

Slechts één keer, zo moet wel worden vastgesteld, werd hij in de voeten aangespeeld. Het blijft afwachten in hoeverre Strupar iets aan dit elftal kan toevoegen. Als hij meegaat naar Japan en daar niet speelt, dreigt hij met zijn gezaag een aanslag te plegen op de sereniteit in de groep. Gegaranderd dwalen zijn gedachten dan luidop af naar Kroatië, waar zijn vrouw nu al toeft met het oog op de komst van een tweede baby, in augustus. Als Robert Waseige van iets gruwelt, dan is het van dat soort geklaag.

e juiste invulling van de spitsposities is alvast een eerste knoop die Waseige moet doorhakken. Het is vreemd dat de bondscoach Gert Verheyen ook nu weer rechts op het middenveld posteerde, terwijl de aanvoerder van Club Brugge in de dubbele barragewedstrijd tegen Tsjechië als diepe en zwoegende spits een openbaring was en mee aan de basis lag van de WK-kwalificatie. Verheyen is en blijft geen speler voor de flank, zijn technisch repertorium is daarvoor te beperkt, ook al moet hij bij Club Brugge tegen wil en dank op deze positie staan.

Bizar ook dat Marc Wilmots plots weer in het middenveld werd gedropt, terwijl hij, zeker als de wedstrijden elkaar snel opvolgen, de dynamiek mist om daar het tempo bij te benen. Wilmots, die normaal geen gebrek aan zelfkennis kan worden aangewreven, aanvaardde en speelde één van zijn allerslechtste interlands. Absoluut onduidelijk was welke rol hij op zich nam : Wilmots zorgde niet voor de toevoer naar de spitsen, noch verrichtte hij bij balverlies de minste verdedigende arbeid.

Daardoor geraakte Timmy Simons overbelast en slaagde hij er niet in met zijn geprefereerde spel uit te pakken : de tegenstander door een intelligente opstelling verplichten lateraal te voetballen. In plaats daarvan moest Simons veelvuldig in duel gaan. Hij maakte zelfs een zware fout, die hem de gele kaart opleverde. Een rariteit, want in 32 competitiematchen met Club Brugge kreeg Simons dit seizoen amper één gele kaart.

Het is bizar dat Wilmots, die zich zo graag als een leider profileert en de groepsgeest idealiseert, nu mee aan de basis lag van de evenwichtsstoornissen in de Belgische ploeg. Voor de Schalkespeler lijkt er in deze ploeg dan ook alleen een rol weggelegd als schaduwspits. In steun van Emile Mpenza ? Of als partner van Wesley Sonck ? Waseige brandt van verlangen om eens met het koppel Sonck-Mpenza te experimenteren, ook al lijken zij door hun neiging om constant in de diepte te gaan niet erg complementair. Het is dus nog maar de vraag of beiden in Japan echt samen de frontlijn kunnen vormen.

Het lijkt onmogelijk dat Waseige in dit team geen plaats reserveert voor Marc Wilmots. Maar Wilmots is alleen dan van groot nut voor de ploeg, als hij zich echt belangrijk voelt. Dat betekent dat de positie centraal op het middenveld vacant blijft : de bij Standard vierkant draaiende Johan Walem geniet daar al langer een beschermde status, ook al is hij in een mindere dag een mateloze bron van ergernis, een voetballer die dan de neiging heeft anderen voor de voeten te lopen. Sven Vermant was in de tweede helft tegen Slovakije de enige speler op een aanvaardbaar niveau, maar tegenover zijn pogingen om constructief te voetballen staat een manco aan snelheid.

et gebrekkig functioneren van het middenveld maakte het vooral in de eerste helft moeilijk om de verdediging te beoordelen. Glen De Boeck en Philippe Clement bleken als centraal duo niet bepaald een toonbeeld van zekerheid, maar eerder konden ook andere testen in het hart van de defensie niet overtuigen.

Weinig selectieproblemen zijn er anderzijds voor de flanken, al vormt de rechtsachter al jarenlang een levensgroot probleem. Eric Deflandre toonde ook tegen Slovakije dat hij op internationaal vlak gewoon te kort komt. Helemaal niets deed hij met de ruimte die hij bij momenten kreeg. Maar het is niet Jacky Peeters die daar het niveau gaat opkrikken. Op links gaf ook Nico Van Kerckhoven een bleke prestatie weg, hij schoof nauwelijks in en deelde in de opbouwende malaise van de andere verdedigers. Maar aan zijn kwaliteiten hoeft niet getwijfeld te worden : Van Kerckhoven is aanvallend sterk, intelligent en in duels moeilijk te passeren.

Dat het de nationale ploeg aan techniek en creativiteit ontbreekt is niet nieuw. Tegen ploegen die op papier minder sterk zijn en voor een afwachtende houding kiezen, komen deze tekortkomingen telkens weer op een pijnlijke manier aan de oppervlakte. Dat was woensdag niet anders. De Rode Duivels teren van oudsher op discipline, organisatie en eendracht en wentelen zich het liefst in de rol van underdog. Dat leverde een WK-kwalificatie op tegen het superieur gewaande Tsjechië. En dat zorgde voor onverwachte uitslagen op het WK. Zoals vier jaar geleden in Frankrijk bijvoorbeeld, waar de ploeg zich tegen Nederland massaal in de verdediging verschanste en 0-0 gelijk speelde. Vervolgens geraakte het team niet voorbij Mexico en Zuid-Korea.

Het spel ondergaan in plaats van het zelf te maken, het is ook op de huidige ploeg van toepassing. Tegen die achtergrond kan de luid bejubelde WK-loting zich tegen de Rode Duivels keren. Japan, Tunesië en Rusland werden als haalbare hindernissen beschouwd en het behalen van de achtste finales hier en daar als slechts een formaliteit. Maar met welke voetbalkundige wapens die teams, die zich ongetwijfeld niet blind in de aanval gaan storten, moeten worden ontgrendeld, is echt onduidelijk.

Het is onwaarschijnlijk dat Robert Waseige in de resterende oefenwedstrijden tegen Algerije en in Frankrijk de sleutel vindt om hiervoor een oplossing te vinden. Ook de voorgaande interlands, tegen Noorwegen en Griekenland, maakten hem niet wijzer. Hij kan alleen maar hopen op het groepsgevoel om het gebrek aan zuiver talent te camoufleren. Dat uitgerekend nu blijkt dat er geen unanimiteit bestaat over zijn contractverlenging, lijkt de Luikenaar anderzijds probleemloos weg te steken. Haaks op de stekeligheid en de extreme gevoeligheid van Robert Waseige staat het vermogen om andere zaken sterk te relativeren. Al blijft het afwachten in hoeverre de voetbalbond daar volgende zaterdag op de vergadering van het Uitvoerend Comité echt een standpunt over inneemt.

Vreemd hoe de vermeende interesse van Standard dat thema plots een buitenproportionele dimensie bezorgt.

door Jacques Sys,

Het is bizar dat Wilmots mee aan de basis lag van de evenwichtsstoornissen in de Belgische ploeg.