Olivier Renard is naast doelman van KV Mechelen ook nog vader van twee en een groot liefhebber van luxewagens, Italiaanse wijn en goede restaurants.

Sportief, klassiek of R&B O livier Renard: “Ik draag echt alles. Ik kan ’s ochtends een jogging aandoen en ’s middags in een veel klassiekere outfit – of soms zelfs bijna R&B-look – naar de training gaan. Ik voel me net zo goed in een kostuum als in een trainingspak. In Italië heb ik de meer stijlvolle kledij op prijs leren stellen. Mijn vrouw is Vlaamse en we wonen in Limburg dus shoppen doe ik vooral in Obsis of in Maasmechelen Village. Daar hebben ze alle grote merken. Ik hou wel van Dolce&Gabbana en Gucci. Wat schoenen betreft heb ik één gouden regel: nooit klassieke schoenen onder een jeans dragen. Ik heb sneakers van Dolce, lederen schoenen van Pantofola d’Oro en ga zo maar door.” Nooit zonder papa

“Ik heb ongelooflijk veel respect voor mijn vader en hij is in zekere zin ook wel mijn beste vriend, al sinds ik klein was. Ik ga regelmatig naar zee samen met hem, mijn broer en enkele vrienden. En als ik een vrije dag heb, gaan we samen een potje tennissen. Hij is nog best goed. Ik heb ook nog nooit iets gekocht zonder hem om raad te vragen. Wanneer het over beleggingen en onroerend goed gaat, vraag ik zijn raad zeker. Mijn vader werkt immers in de bouwsector.

“Mijn vader is een tijdje speler-trainer in Gouy geweest toen ik jong was, maar hij was niet het type dat overal ballen liet rondslingeren in de hoop dat ik besmet zou worden door het voetbalvirus. Ik begon zelfs vrij laat. Pas op mijn achtste, nadat ik het WK’86 had gezien, wou ik beginnen te voetballen. Mijn vader heeft ongelooflijk veel moeite voor me gedaan. Heel mijn familie eigenlijk. Zelfs vandaag nog vergezelt hij mij op elke stage. Of het nu in Spanje of Portugal is, hij is altijd van de partij. Ik wil mijn twee kinderen de waarden meegeven die mijn ouders mij hebben ingepeperd. Vooral respect voor anderen vind ik belangrijk. Dat lijkt de jeugd wel een beetje vergeten.”

Sterrenoorlog

“Ik wacht niet tot vaderdag om hem een cadeau te geven, maar een cadeau vinden voor mijn vader is echt moeilijk. Hij heeft alles al en wil niets. Ik kan hem alleen maar plezieren met een lekker etentje. Mijn ouders houden van lekker eten en dat is bij mij niet anders. Toen ik nog in Italië voetbalde, zag mijn vader op de RTBF een uitzending over de beste restaurants ter wereld. Wanneer bleek dat er eentje vlak in de buurt was, hebben we vrijwel meteen een tafel voor twee gereserveerd bij Don Alfonso. We kregen daar trouwens een meer dan gepeperde rekening voorgeschoteld, maar ik had het geluk dat de eigenaar me herkende en dat hij ons uiteindelijk slechts de helft aanrekende. Ik probeer zeker een keer per week met mijn vrouw uiteten te gaan. De Barrier in Houthalen en de Slagmolen in Opglabbeek zijn twee sterrenrestaurants die ik iedereen kan aanbevelen. Ik hou van lekker eten, maar ik ben niet wild van zaken zoals nouvelle cuisine. In Italië heb ik ook goede wijn leren appreciëren. Ik hou vooral van stevige wijnen. Samen met het Calcio heb ik bijvoorbeeld de Brunello en de Barolo ontdekt.”

70.000 km per jaar

“Ik heb veel dingen leren kennen in Italië. Behalve wijn, mode en koffie, ontwikkelde ik er ook een passie voor polshorloges. Het was samen met de betreurde RégisGenaux dat ik de wereld van de polshorloges heb leren kennen. Ik heb meerdere uurwerken van Cartier. Ook auto’s weet ik te waarderen. Ik heb overigens een zwak voor Porsche, en niet voor Ferrari. Ik had vroeger een Cayman, zo’n vinnige tweezitter. Nu ik een gezin heb, rijd ik met een Porsche Cayenne (3l turbodiesel) en ik ben er echt tevreden over. Aangezien ik in Hasselt woon en in Mechelen voetbal, rijd ik dagelijks zo’n 220 kilometer. Dat brengt het totaal op 70.000 kilometer per jaar en ik ben dan ook maar wat blij dat ik met een jeep rijd. Dat is lekker comfortabel en goed voor mijn rug. Momenteel droom ik van een Porsche Panamera. Let op, ik mag dan wel fan zijn van Porsche, dat betekent niet dat ik ook op snelheid kick. Ik hou gewoon van het design en de typische Porschelijnen. Ik rijd heus geen 350 km per uur op de autosnelweg, maar ik vind het uiteraard wel handig dat ik een vrachtwagen niet op 300 maar op amper 50 meter kan inhalen.”

DOOR JULIEN BROQUET