Bijna een half jaar geleden werd Olivier De Cock (Club Brugge) aan beide enkels geopereerd. Hij is bijna helemaal terug, met dikkere kuiten en veel leniger dan voorheen.

O livier De Cock : “Ik heb het opgezocht : op 3 april speelde ik mijn laatste wedstrijd : Lokeren thuis. Ik scoorde toen zelfs, mijn enige goal van het seizoen trouwens. Maar dat was dan wel zowat het enige wat ik in die match goed deed ( lacht). Bij het trappen van een lange bal verzwikte ik voor de zoveelste keer mijn linkerenkel. Het afgelopen seizoen sukkelde ik vanaf het begin. De ene keer was het de linkerenkel, de andere keer de rechter. Ik heb veel pijn verbeten en eigenlijk deed ik het nog vrij behoorlijk, maar na de winterstop begon het bergaf te gaan.

“Tegen Anderlecht speelde ik met twee verdoofde enkels en tijdens de rust werd er nog eens bij gespoten ! Ongelooflijk. Toen ik na de wedstrijd de tape verwijderde, sloeg mijn linker alle kleuren uit. De dokters hadden dat nog nooit gezien en vroegen zich af of er misschien een bloedvat gesprongen was. Na Lokeren drong ik aan op een scanneronderzoek van beide enkels in plaats van weer eens domme foto’s te laten nemen. Toen zagen ze dat de binnenste gewrichtsband afgescheurd was en dat er direct geopereerd moest worden. Mijn rechtervoet kon ik niet meer normaal afrollen, omdat er stukjes bot losgekomen waren die het gewricht irriteerden. Ik wist dat het minimaal drie, vier maanden zou duren vooraleer ik weer zou kunnen trainen, maar gelukkig was het kraakbeen nog vrij intact gebleven.

“Gezien de ernst van de situatie en omdat ik toch al een jaar of zeven, acht met de enkels sukkel, wou ik dit keer het allerbeste voor mezelf : dokter Declerck in Antwerpen, want top in Europa, Lieven Maesschalk voor de revalidatie, omdat ik weet wie hij allemaal al terugbracht, Redondo en Shevchenko, om er maar twee te noemen. Declerck en Maesschalk zijn bovendien twee mensen die in nauw contact met elkaar staan. Vroeger waren ze daar in Brugge tegen en het ligt nog wel gevoelig, maar uiteindelijk gaat het over je eigen lichaam en beslis je zelf wat je ermee doet. Je moet wel alles zelf betalen, maar het is een investering in je carrière. Je moet elke dag naar Antwerpen om er vier, vijf uur te werken, maar de begeleiding is dan ook wel echt op niveau.

“Op 19 april ben ik geopereerd : een ziekenhuisbed gehuurd en bij mij thuis in de woonkamer gezet, een week of twee, drie in een rolstoel gezeten. Dan nog twee, drie weken krukken, dan beginnen stappen met een verstelbare laars. Na zes weken mocht ik normaal beginnen stappen. Ik dacht : oeioei, dat komt nooit meer goed. De binnenste band van de linkerenkel hadden ze bewust wat te veel aangespannen, zodat je geleidelijk aan dat weefsel weer moet uitrekken. Zo is het beter. Alex Querter vertelde mij dat hij daarvoor twee keer werd geopereerd, dat de band pas later is ingekort.

“Na de operatie was het in het begin om de muren op te lopen. Ik kwam ook bijna niet buiten. Mijn vrouw heeft eens een toertje met mij gedaan op de dijk, om mij te laten uitwaaien, maar voor de rest zat ik binnen. Lezen, Playstation, televisie. Gelukkig was er net het WK snooker. Elke bal heb ik gepot zien worden ( lacht).

“Na drie weken begon ik bij Lieven met aquajogging, daarna oefeningen met de elastiek om de enkel op te rekken. Kuiten verstevigen, spieren en pezen errond, om het gewricht minder te belasten. Veel trampoline. Dikke mat. Quadriceps, hamstrings, buikspieren. Alles. Op het strand op los zand, dubbel zo belastend, drie uur. Begin juli zat ik voor op het schema. Ik ging mee op oefenkamp en erna zou ik aansluiten bij de groep, maar ik kreeg in Nederland een kramp in mijn kuit en verloor een week. Uiteindelijk vroeg ik om naar huis te mogen gaan. Ik ging meteen bij Lieven en hij heeft het probleem verholpen. Eind juli ging ik net weer aansluiten, maar terwijl Lieven twee weken op reis was, kreeg ik een ontsteking op de buitenste pees. Zo verloor ik een kleine drie weken.

“Half augustus trainde ik een week met de beloften mee, bijna vier maanden na de operatie. Eigenlijk was dat de grootste verandering : weer op dat veld trainen. Die eerste training vergeet ik nooit meer. Ik moest voor het eerst weer afwerken : wegdraaien van de man en op doel trappen. Ik zet mijn rechter en op het moment dat ik met links wil shotten, schiet er een elektrische schok doorheen. Tot dan had ik alles beredeneerd gedaan : opletten op wat je doet, je meegeven. Maar dan moest het plots weer kort, krachtig en zonder nadenken gebeuren. Geloof me, dat is echt een proces dat je moet doorlopen alvorens dat allemaal terugkeert.

“In wedstrijden was de rechterenkel meteen heel goed, de linker af en toe wat stijf. Die korte, explosieve inspanningen ben je niet meer gewoon. Je hebt een heel goede basisconditie, maar die moet omgezet worden in explosiviteit. Eerst deed ik een helft mee, dan een uur, sindsdien volledige wedstrijden. Tijdens de tweede match kreeg ik al wat stampen op de enkels, maar dat was dan ook tegen de Cercle ( lacht). De derde wedstrijd voelde ik niets meer. Ik verwacht heel binnenkort geselecteerd te worden voor de eerste ploeg. Dan is het alleen nog een kwestie van matchritme en vorm. Als mijn moment komt, zal ik tonen dat ik er voor honderd procent sta.

“Het is ontzettend zwaar geweest. Tijdens de manipulaties in het begin vlieg je tot aan het plafond van de pijn, als hij aan je enkel ligt te trekken en te duwen. Een dag zag er als volgt uit : een uur à twee uur op de enkel trainen, dan op de spieren, quadriceps, hamstrings en kuiten. Dan weer op de enkel, wat losmaken, douchen en naar huis. Er zijn momenten geweest dat ik ’s morgens opstond en bijna niet uit mijn bed kon van de stijfheid overal. Dan zeg je : ‘Moet ik vandaag weer die auto in kruipen, weer een uur naar Antwerpen rijden, weer vier, vijf uur… ? Dat kan toch niet meer, hé !’ Daar moet je doorheen. Als je dan ’s avonds terugkeert, ben je blij dat je doorgebeten hebt en weer wat vooruitgang gemaakt hebt.

“In zulke periodes heb je ook heel veel aan je gezin. Uren zit je erover te praten, want zes maanden ben je met niets anders bezig dan met die revalidatie en met je lichaam û met jezélf. Je hébt niets anders. Dan kwam ik thuis en dan begon ik alle oefeningen van die dag uit te leggen. ‘Zo zwaar, zoveel keer… en op het einde kon ik niet meer, maar hij bleef…’ Je staat er alleen voor, hé, in een revalidatie. Het hangt van jezelf af.”

“Nooit eerder kende ik zo’n voorbereiding, nooit trainde ik harder. Mijn kuiten zijn veel dikker en ik ben ook veel leniger geworden. Mentaal sta je ook veel sterker, als je uit zo’n periode komt, alles hebt kunnen overwinnen en zonder pijn kunt voetballen. Je leert geen stappen over te slaan. Het was echt nodig dat ik eens zo’n revalidatie had, zo’n versteviging, zo’n optrainen van die enkels. Lieven zei een jaar geleden al dat ik dat moest doen in het tussenseizoen. Maar dat gebruik je toch ook om een beetje te rusten. Daarvoor is die periode te kort. Nu had ik geen keuze meer wilde ik mijn enkels niet kapot spelen. Ik liep nog op krukken en moest al beginnen met oefeningen, ter preventie van blessures.

“Ik zal de oefeningen van Lieven blijven doen, want ik wil niet het risico lopen te hervallen. Eén keer per week blijf ik naar hem gaan, zodat hij alles kan blijven opvolgen, en ik bel hem wekelijks zeker nog één of twee keer. Hij kan enorm goed manipuleren, ziet direct de oorzaak achter het probleem en weet wat er moet gebeuren. Hij werkt met details en drijft je op een speelse manier tot het uiterste.

“Ik heb veel gefietst, ik heb zelfs een koersfiets gekocht. Fietsen is zeer goed, maar wel altijd met de tip naar beneden en druk op de enkel. Ik heb ook veel gezwommen met zwemvliezen, om de enkels losser te maken. Omdat je met Lieven en Declerck op een professionele manier werkt, wil je er op zoveel mogelijk gebieden professioneel mee bezig zijn. Als profsporter probeer je er ten slotte alles uit te halen en dan wil je weten wat het beste is voor je lichaam. Visolie, haaienkraakbeen, veel vitamine B voor de spieren, veel aminozuren. Daar interesseer ik mij nu veel meer voor, voor natuurproducten vooral. Via Luc Van Lierse bestelde ik bijvoorbeeld natuurlijke ontstekingsremmers. Al maken voedingssupplementen maar een verschil van één of twee procent, het kan alles betekenen, want wedstrijden worden soms beslist op details.

“Ik ben 28, ik kan nog zeven jaar voetballen. De operatie verliep goed en ik revalideerde zoals het hoort. Ik weet hoe het moet nu en ik word goed begeleid. Dit was noodzakelijk om pijnvrij en versterkt terug te keren. Halvelings, zoals in het verleden, wou ik het niet meer. Op mijn 21e werd ik voor het eerst geopereerd aan de enkel en zeven jaar later ondervond ik nog altijd problemen. Zeker na vorig seizoen was ik het beu om constant pijn te hebben.

“Nu ben ik vanaf nul begonnen. Echt helemaal vanaf nul hé, want ik ben begonnen in een rolstoel ( lacht). Mijn houding is veranderd en mijn lichaam moet zich aanpassen aan de nieuwe manier van lopen. Ik rol mijn hiel veel meer af, omdat Lieven daar constant op hamerde. Mijn vrouw zei direct : ‘Jij loopt anders op het veld. Rechter, minder naar voor gebogen. Precies zelfverzekerder ook.’ Ik wilde honderd procent zijn en ik ben ervan overtuigd dat iedereen dat zal zien. Als ik het de voorbije jaren ondanks al die pijn aan mijn enkels tot international schopte, dan moet ik de komende jaren normaal nog beter kunnen.”

door Christian Vandenabeele

‘Op het WK snooker heb ik elke bal gepot zien worden.’

‘Als ik het ondanks al die pijn tot international schopte, dan moet ik de komende jaren normaal nog beter kunnen.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content