De lat bij RC Genk ligt hoog voor de Ghanese aanvaller Samuel Yeboah. De spits moet het doelpuntenprobleem van de Limburgers oplossen. ‘Ik ben hier misschien wel de ontbrekende schakel.’

Met twee glinsterende ringetjes in zijn oren en zijn ogen half verscholen onder een Stetsonmuts biedt Samuel Yeboah (23) zich aan voor het gesprek. Als het om netelige kwesties gaat, ontwijkt hij liever de vraag. Ontwijken zal hij straks op het veld niet moeten doen, hij is gehaald om recht op doel af te stormen. “Er worden doelpunten van mij verwacht, ik moet de finishing touch brengen. Dat is mijn job, daar is echt geen magie voor nodig. Het zorgt zeker niet voor bijkomende druk. Mijn geldingsdrang is groot.” Een kennismaking met de aanvaller, die geroemd wordt om zijn passeerbewegingen, beweeglijkheid, overzicht en explosiviteit.

Zonder uurwerk

Samuel Yeboah: “Ik heb nog een drie jaar oudere broer, Boakye, en twee zussen. Mijn idool was Michael Owen. Die bijnaam kreeg ik ook van mijn vrienden bij Heart of Lions, omdat ik altijd de rapste was en opviel door mijn indrukwekkende startsnelheid. Ik had het geluk dat ik, door mijn selecties bij de nationale jeugdteams, vaak opviel met mijn acties en goals. Heart of Lions werd pas in 2002 opgericht, maar speelde een jaar later al op het hoogste niveau. Ik was de eerste speler die de overstap maakte naar Europa. Eigenlijk mag ik wel fier zijn op mijn ambassadeursrol. Ik maakte immers deel uit van de eerste generatie. Aan mijn transfer verdiende de club veel geld. Ik was misschien niet de beste, maar had geluk. Spitsen staan het meest in de schijnwerpers, hé. Dat ik in 2004 topschutter werd, speelde zeker mee.

“De aanbieding van Sheriff Tiraspol ( club uit de hoofdstad van Moldavië, nvdr) was een unieke kans. Ik kon veel geld verdienen en kreeg een vierjarig contract. Een echte topclub, met de intentie jonge spelers op te leiden tot toppers. Ik moest investeren in mezelf. Dagelijks kreeg ik de boodschap dat ik nauwgezet het uitgekiende programma moest volgen om de beste te worden. Vooral het meer georganiseerd werken en leven vergde de grootste aanpassing. Alles werd er tot in de puntjes geregeld. Voor een Afrikaan is dat moeilijk, want wij leven eigenlijk zonder uurwerk. Ik vertoefde er met twee jongens uit Burkina Faso. Ze werden een beetje mijn familie en hielpen me de eenzaamheid te vergeten. Alles deden we samen. Maar praktisch was het niet altijd. Vaak moesten we op het oefencomplex, waar we een kamer hadden en woonden, naar de bewakers telefoneren om nog op tijd binnen te raken. Het was net als in het leger, dat opgesloten gevoel. ( lacht) Terwijl wij net graag gebruikmaken van onze vrijheid.

“Puur sportief verliep alles naar wens. Ik deed wat van mij werd verlangd: basisspeler zijn, voor een toegevoegde waarde zorgen, scoren en succes halen. Maar naast het veld bleek het een hel: de communicatie verliep door de taalbarrière heel moeilijk en de samenleving is er niet zo toegankelijk. Heel moeilijk, echt waar. Vaak werd de secretaris, de enige die Engels verstond en sprak, naar mij gestuurd om zaken duidelijk te maken. Bizar. Niks komt vanzelf: ik ben een overlever. Maar je moet af en toe iets forceren om elders de deuren te doen opengaan. Daarom vertrok ik, op gevoel, naar Israël.

“Wanneer je niet blij bent, moet je vooral eerlijk blijven. Het is niet alleen het geld dat telt. Je moet naar je hart en je verstand luisteren. Hapoel Kfar Saba was een stap terug. Ik deed het toch, om me in de belangstelling te spelen van de topclubs. Mijn geheim? Geen stress! Ik was vastberaden en gekomen met een bepaald doel: mezelf in de belangstelling spelen. Weet je, dé waarheid bestaat niet in het voetbal. Als spits is het mijn taak om doelpunten te maken. Maar je mag nooit tevreden zijn met wat je hebt bereikt, je moet altijd een hoger objectief nastreven. Ik verlegde daar mijn eigen grenzen. Net als de club speelde ik daar zonder druk. Ik bulkte van het vertrouwen, werd heel goed aangespeeld en ik scoorde met de ogen dicht. Het ging in stijgende lijn, met acht, elf en vijftien goals. Daarmee werd ik in 2008 topschutter.

Geblokkeerd

“Het gevolg was dat topclub Hapoel Tel Aviv met een aanlokkelijk voorstel kwam. De sensatie van het scoren én winnen ging verder. We eindigden vrij verrassend als tweede, ik was de revelatie. Toen wist ik al dat het moeilijk zou worden om dit seizoen die prestatie te bevestigen. Alleen de absolute sterspelers slagen erin om een constant niveau te halen, zonder ups en downs. Het gebeurde vaak dat ik twee mannetjes op mijn huid kreeg.

“Ik werd geblokkeerd in mijn ontwikkeling. Een voorcontract een jaar geleden met FC Basel werd tenietgedaan. Mijn teleurstelling was immens. Ik ben heel bewust bezig met mijn loopbaan. Mijn ultieme droom is om ooit eens voor Arsenal uit te komen. Maar de afgelopen maanden kwam ik niet verder dan twee goals in elf duels. De chemie was weg. De clubleiding misbruikte haar macht. Ik kwam een keer te laat. Toen mijn moeder in maart overleed, had ik minstens een week tot negen dagen nodig om dat leed te verwerken en de begrafenis bij te wonen. Dat was toch een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn nog jonge leven. Maar de club wilde niet luisteren. Blijkbaar houden ze er in Israël andere gebruiken op na. Het bestuur en de trainer eisten dat ik terugkeerde, want er stond een competitiewedstrijd gepland. Ongelofelijk belachelijk en immoreel. Ze maakten er echt een zootje van en hielden totaal geen rekening met mijn prioriteit. Plots bleek ik als speler onmisbaar. ( schudt het hoofd en zwijgt) Weet je, om het vliegtuig te nemen van Israël naar Ghana had ik tijd nodig. Reken maar mee: van Tel Aviv naar Londen vijf uur, van Londen naar Accra nog eens zes uur. Hoe kan ik dan op 24 uur heen en terug reizen? Ik beschouwde die houding als een gebrek aan respect voor mijn persoon. Ik ben ook maar een mens. Ik keerde dus te laat terug en kreeg een geldboete. Er werd bewust een verkeerde voorstelling van de feiten gemaakt, om mij te destabiliseren. Maar in de Europa League, tegen Hamburger SV en IFK Göteborg, scoorde ik opnieuw. Straks speelt Hapoel daardoor tegen Rubin Kazan. Toch stond mijn besluit vast: ik moest weg. Bij de club leefde blijkbaar ook al langer die gedachte: ze wilden me graag voor veel geld verkopen. Het is heel jammer dat er een einde kwam aan onze samenwerking.”

Ontbrekende schakel

“RC Genk deed me een mooi aanbod. Ik had direct een goed gevoel, ik ben klaar voor een nieuwe start. Mijn honger is groot. Ik ben opnieuw gelukkig nu. Dat was niet langer het geval in Israël. Op drie en een half jaar tijd had ik eigenlijk al mijn doelstellingen bereikt: topschutter geworden, meedraaien in de top én me in de kijker spelen van betere buitenlandse teams.

“Voetbal is een rare wereld. Ik ben hier misschien wel de ontbrekende schakel, zoals Herman Vermeulen me vertelde. Wees gerust, de investering die de club in me deed, zal zichzelf wel terugbetalen. Overal waar ik speelde, zorgde ik voor goals en succes.

“Ik merk alleszins veel vechtlust. Op het veld onderga ik ook een gedaanteverwisseling: dan word ik een vechter, die absoluut wil scoren. Ik ben een echte Afrikaan, een krijger die nooit afgeeft. RC Genk moet mijn springplank worden naar iets hogers en nog mooiers.

“De loopbaan van mijn oom Anthony – die nu businessman is en me ook wat adviseert – is een mooi voorbeeld. Hij was nog beter en sterker dan ik. In Duitsland werd hij door zijn snelheid en kracht ooit beschouwd als een kruising tussen Carl Lewis en Pelé. Waarschijnlijk haal ik zijn niveau van in de Bundesliga nooit, maar ik heb wel een idee wat ik wil bereiken. ( knipoogt) I ama man with a master plan.”

door frédéric vanheule – beelden: belga

Wanneer je niet blij bent, moet je vooral eerlijk blijven.

Ik ben een echte Afrikaan, een krijger die nooit afgeeft.