Terwijl Manasseh Ishiaku bij Club Brugge nog op zijn honger bleef zitten, opende hij bij MSV Duisburg gulzig het seizoen in de Bundesliga. ‘Na de eerste wedstrijd belde mijn vrouw : of ik het niet in mijn broek had gedaan ?’

Er is weinig volk op training bij MSV Duisburg die ochtend. Veel spelers zijn vertokken voor wedstrijden met hun nationale ploegen. Manasseh Ishiaku moet daarom ook de Bulgaar Blagoy Georgiev missen, met wie hij nog steeds veel optrekt sinds ze in afwachting van een woning samen op hotel zaten. Maar aan aandacht heeft de Nigeriaanse Belg geen gebrek dezer dagen : met twee doelpunten in de openingswedstrijd midden augustus tegen Borussia Dortmund hees Ishiaku zichzelf meteen in de belangstelling. Meteen een welkome afleiding voor de extrasportieve problemen die Ishiaku de voorbije maanden bezighielden, maar waarover hij niet meer wil praten : Ishiaku en SV Roeselare, zijn eerste club in België, riskeren een schadevergoeding van 1 miljoen euro te moeten betalen omdat omtrent zijn transfer naar België een aantal mensen onterecht van mensenhandel werd beschuldigd.

Trainer Rudi Bommer heeft het vanochtend bij lichte oefeningen gehouden. Goed anderhalf uur na aanvang van de training zit Manasseh Ishiaku daarom al gedoucht voor ons. Lachend en op zijn horloge kijkend : hij heeft zijn Kameroense ploegmaat Mohamadou Idrissou beloofd dat hij hem straks op de luchthaven zal afhalen.

Club Brugge

Manasseh Ishiaku : “Of Club Brugge te vroeg kwam in mijn carrière ? Denk ik niet. Het was het juiste moment om een stap vooruit te zetten. What killed me the mostinBruges, waren blessures. Het is niet eenvoudig om telkens terug te komen. Iedereen verwacht dan ook nog eens het beste van je. Ik heb Club Brugge niet echt kunnen geven wat ik wou. Mijn eerste jaar bij Brugge waarin we kampioen speelden, dat was great, ook de beker vorig jaar. Maar zoals ik al zei : I didn’t give Bruges my best. Ik was vaak geblesseerd of er waren problemen. Ja, het heeft mij een slecht gevoel gegeven. How do you say that ?It’s jammer. (lacht)

“Ik ben een grote fan van Club Brugge. Ik ga niet achterom blijven kijken, maar ik zal altijd voor hen blijven supporteren. Ik ben 24, ik hoop dat ik ooit nog eens voor hen kan voetballen. Ik heb me er altijd thuis gevoeld. Ik mis het echt. Onlangs was ik er nog om iedereen goeiedag te zeggen.

“Maar wat Club Brugge wel echt mist, merk ik nu, is het samen zijn. Hier is dat ongelooflijk. Ik ben hier pas één maand en we gaan voortdurend samen weg, ook met het gezin. Dat heb ik in Brugge op een of twee keer na nooit gedaan. Eens per maand gaan we met onze gezinnen eten en dan nog twee of drie keer met de spelers. Dat is wat voetbal is : een familie. Mijn vrouw is hier al goed bekend met vrouwen van andere spelers ; in Brugge kende ze alleen de vrouw van SalouIbrahim en Philippe Clement. Ik mis Brugge, maar Duisburg geeft mij een warm gevoel.”

Vertrek

“Het was een verrassing dat ik bij Brugge weg ben – ik kon voor drie jaar bijtekenen – maar later hoorde ik dat ze liever hadden dat ik vertrok omdat ze dachten dat ik weer vaak geblesseerd zou zijn. Ik heb dan met mijn makelaar gesproken en Luc Devroe wou mij uiteindelijk een contract van drie jaar geven, maar na zeven jaar in België wilde ik iets anders. It was the right time. Na alle problemen met mijn ex-makelaars wou ik alles eens opzij kunnen zetten en mij gewoon op voetbal kunnen concentreren.

“Ik was wat teleurgesteld in één persoon en dat is Luc Devroe. Nooit heeft hij mij gebeld toen ik vertrok. Ik heb hem sindsdien nooit gesproken. Terwijl ik hem al ken van bij Roeselare. Hij heeft nooit eens gebeld om te zeggen dat er een club belangstelling had voor mij of om mij succes te wensen. De dokter, de kinesist, Jan Van Winckel, heb ik wel aan de lijn gehad. Ik mag Luc Devroe wel, maar ik dacht dat hij meer een vriend was, ja. Ik verwachtte dat hij mij het beste zou wensen. Later heb ik vernomen dat hij wou dat ik de club verliet. Ik heb uiteindelijk zelf besloten om te vertrekken, maar laat ons zeggen dat ik meer steun had verwacht.

“De enige persoon die mij raad heeft gegeven na mijn transfer, is Sven Vermant en daar ben ik heel blij om. Hij zei me dat dit goed zou zijn voor mij en dat ik goed moest staan met de supporters.

“Je rekent als voetballer altijd op een big career, Voor mij begint het hier in de Bundesliga nog maar. Ik ben gelukkig. Ik dacht niet aan Champions League of UEFA Cup, want daarin heb ik al gespeeld. Ik wou gewoon iets nieuws. Ik kon naar Engeland en Turkije, maar deze trainer hier gaf mij het meeste vertrouwen. Voor ik tekende, heb ik de trainer vier keer ontmoet. Hij wilde me echt. Hij gaf me vertrouwen. Ik mag hem wel. Sommigen gaan nu denken : als je het bij Brugge niet kan maken, kan je het nergens maken. Maar daar geloof ik niet in wat mij betreft. Ik geloof in mijzelf. Als ik ergens naartoe ga, zal ik het er ook maken.”

Familie

“Het eten en drinken hier … Vroeger dronk ik little pintje, nu drink ik hier big pintje(lacht). They love beer. Als ik de spelers bezig zie, denk ik : I can’t take this. Hoe kan zo’n volume in mijn maag ? (lacht) Maar ik voel me fantastisch. Voor een club als Duisburg kenden we een goede start en ik voel me hier echt thuis. In het begin ging het moeilijker – je bent alleen – maar nu mijn familie hier ook woont, in Düsseldorf, voel ik me beter. Mijn vrouw en onze dochter voelen zich hier goed. En als zij gelukkig zijn, dan ik ook. Mijn vrouw vindt het hier geweldig nu, terwijl ze het eerst niet zo zag zitten. Ik had dat niet verwacht. We wonen tien kilometer van het centrum van Düsseldorf en elke week gaan we wel eens terug naar België, naar Hasselt.”

MSV Duisburg

“Ik ben blij met wat ik heb, ik loop niet te denken : was ik maar een speler van Hamburg, Bayern München of Werder Bremen. En ik verdien meer dan in Brugge, dus ik ben tevreden. In Brugge had ik een moeilijk seizoen achter de rug. Soms speelde ik goed, soms slecht, dan had ik blessures. Maar sinds ik hier ben, heb ik nog geen last gehad van blessures. De trainer heeft vertrouwen in mij. Ik volg ook elke dag het programma dat Jan Van Winckel mij heeft meegegeven – spieroefeningen die ik binnen doe – en dat helpt mij enorm.

“Vier doelpunten in vier wedstrijden in de Bundesliga … dat had ik nooit verwacht. Mijn vrienden noemen mij al goalgetter (lacht). Of ze noemen mij hier in Duitsland ook al flikflak Mana(lacht). Ik kan het niet tegenhouden dat ik salto’s maak na een doelpunt, ik doe het al van als ik klein ben. Hoe meer ik scoor, hoe blijer ik ben. Niemand hier heeft mij er al op aangesproken dat ik het beter niet doe.”

“In het begin had iedereen het over Ailton ; nu praten ze alleen nog over mij. Ik weet niet waarom. Ik ben niet iemand die zit te wachten op veel belangstelling, maar elke dag moet ik interviews geven en handtekeningen zetten zoals ik nog nooit van mijn leven heb gedaan. Je ziet de foto’s hier liggen. Ik heb misschien al tienduizend foto’s van mijzelf ondertekend. (lacht)Nice, dat ik de mensen iets kan teruggeven. Ik ga nu proberen te zorgen dat Duisburg in de eerste Bundesliga blijft. Naar de wedstrijd tegen Bayern München kijk ik het meest uit : toen we met Club Brugge tegen hen speelden in de Champions League, was ik geblesseerd. Ik kon maar tien, vijftien minuten meedoen. Ik wil best weer Champions League spelen, maar met MSV zal dat moeilijk worden. (lacht) Maar je weet nooit : met La Louvière, het eerste jaar dat ik daar speelde, wonnen we de beker en speelden we in de UEFA Cup. Wie kende La Louvière toen ?

“Op dit moment is de nationale ploeg mijn ambitie. Iedereen spreekt erover in Nigeria : nu moet je in de nationale ploeg. Ik heb er altijd van gedroomd. Dus ik hoop erop. Als ik blijf spelen zoals nu, zal het mijn carrière veranderen. Het is niet gemakkelijk, de competitie is pas begonnen en iedereen praat al over Duisburg en mij. Terwijl in het begin iedereen het had over degraderen. Dit is nog maar het begin, we zullen moeten blijven ons best doen tot het eind van het seizoen.”

Voetbal

“In België gaat het voetbal niet zo snel als hier. Hier krijg je ruimte om te lopen, te bewegen, de bal te controleren. Dat past ook bij mijn manier van spelen. We spelen meestal in een 4-5-1, één keer een helft in een 4-4-2. Dat laatste ligt mij wel : je staat met meer vertrouwen, want als jij de bal niet hebt, zal de ander hem wel hebben. We hebben zo drie doelpunten in tien minuten gemaakt.

“21.000 toeschouwers zaten er onlangs en in Dortmund zat 85.000 man voor mijn eerste wedstrijd in de Bundesliga. Ik voelde zelfvertrouwen, ook al treiterden de andere spelers mij om vooraf toch maar eens naar het stadion te kijken. Maar ik concentreerde mij op de wedstrijd en na acht minuten scoorde ik en daarna nog eens en we wonnen met 3-1. Ik was heel tevreden met mijn eerste wedstrijd. Ik was niet echt onder de indruk, hoor. Ik had vooraf wel aan mijn vrouw gezegd dat ik in mijn broek zou doen. Na de wedstrijd belde ze mij : of ik het in mijn broek had gedaan (lacht) ? Komaan, zeg !

“Maar ik heb die nacht wel geen oog dicht gedaan.” S

Door Raoul De Groote