Elk jaar pakt Celtic wel zijn prijs en ergens op de achtergrond loopt Joos Valgaeren verdediger te spelen. Oneerbiedig ? Helemaal niet : ‘Ik kan dat best relativeren.’ Het verhaal van een verfrissend nuchtere voetballer die straks voor de vierde keer in vijf jaar kampioen kan worden.

Groot-Herselt zendt zijn zonen uit : Kevin Vandenbergh naar Genk, Stein Huysegems naar Alkmaar en Joos Valgaeren naar Celtic. Het is vruchtbare voetbalgrond, daar tussen Aarschot en Westerlo. Van de drie twintigers heeft Joos Valgaeren, met zijn 28 de oudste, het meeste eremetaal in zijn kast verzameld. Met Celtic werd hij al drie keer kampioen, pakte hij al diverse bekers én speelde hij de finale van de Uefabeker. Een mens zou dan kunnen zweven, maar Valgaeren blijft er Kempens cool onder. Een beetje verbaasd kijkt hij naar wat hem overkomt. Van Herselt naar Geel, van Geel naar KV Mechelen, van Mechelen naar Roda en vandaar na een goed EK naar Glasgow. Wat wordt de volgende stap ?

Een interview begint Joos Valgaeren steevast met : “Eigenlijk heb ik niet zo veel te zeggen.” Neen, hij volgt liever zijn eigen weg, in de luwte. Zegt daarom, als hij ons begroet aan het hotel en we in zijn auto naar een schitterend restaurant in het hartje van de stad rijden : “Hier schrik je van hé, ik in zo’n wagen ?” Die wagen is een BMW, genre luxe-terreinwagen. Het is dan ook zijn auto niet, wel die van zijn vriendin, een Nederlandse die hij tijdens een revalidatie in Zeist leerde kennen. Gewezen topsportster. De wagen moet haar en hun kinderen – Tom en, hoe mooi als levenslang aandenken, Scott – beschermen bij een eventuele impact. Zelf rijdt Joos Valgaeren er zelden mee, tenzij dit weekend. Zijn vriendin zit samen met wat andere vriendinnen in Dublin en hij heeft de thuiswacht. Zijn mama is er ook, zij is vanavond gelegenheidsbabysit. In hun huis, een prachtige woonst in de West End vlakbij de universiteit van Glasgow, staan de kinderen duidelijk centraal, het is er één gezellige grote speelruimte. Het koppel woont in de betere buurt van de stad, een van hun buren is een bekend Brits acteur die onder meer meespeelde in de Full Monty.

De voetballer toont zich een attente vader én partner. Laat zich ontvallen dat zijn vriendin “nu maar eens aan zichzelf moet denken. Ze heeft zich al zoveel weggecijferd, is mij naar hier gevolgd, straks is het mijn beurt. Als ze weer wil studeren, mij best.” Onder hun beiden trokken ze er voor de geboorte van de zoontjes vaak op uit. “Je kookt niet zo snel voor twee, dus gingen we ’s avonds vaak naar een restaurantje in de buurt. En als we twee, drie dagen vrij hadden, verkenden we Schotland. Heel de westkust hebben we zo gedaan, bed and breakfast. Het eiland Skye verkend, zelfs nog noordelijker getrokken, waar je haast geen wegen meer hebt. Tenzij hele smalle paadjes met om de paar honderd meter een verbreding zodat je een tegenligger kan laten passeren. Geregeld schapen op de weg, heel speciaal in the middle of nowhere.

“Ik wist niet dat Schotland zo mooi was, met bergen en skistations die in de winter open zijn. We zijn ook langs Loch Ness gereden, maar ( grijns) niks gezien. Dat gebeurt alleen in de zomer, als er toeristen kunnen komen. Ze zijn niet dom, die Schotten… Qua weer is het hier vergelijkbaar met België. In vijf winters heb ik maar één keer zware sneeuwval meegemaakt, net toen Bob Peeters op bezoek kwam. Voor de rest zijn de temperaturen hetzelfde. Misschien iets wisselvalliger en iets meer regen, dat kan. En Glasgow heb ik in die vijf jaar ook ten goede zien evolueren. Hier is veel te doen, zeker voor wie van muziek houdt.”

In hun contracten staat gespecifieerd dat ze te allen tijde positief moeten zijn, maar dat kost Joos Valgaeren geen moeite. Hij is hier gelukkig. Hij verdient goed, er worden geregeld prijzen gepakt, het enige minpuntje zijn de fysieke be-sognes. Dit seizoen een hamstringletsel en vlak voor nieuwjaar een ongelukkige botsing met ploegmaat Chris Sutton, waardoor zijn knie werd geraakt. Revalidatie : acht weken en dus zeker geen Egypte-België. Misschien raakt hij wel speelklaar voor het thuisduel tegen Bosnië, in maart. Valgaeren : “Jammer, want het ging veel beter dan vorig jaar. Toen heb ik de fout gemaakt lang te blijven lopen met een liesblessure. Spelen, rusten, spelen, rusten, ik heb zowel mezelf als de rest een tijd lang voor de gek gehouden. Tot onze trainer vond dat het zo niet langer kon. Een specialist, een Vlaming die in Leeds werkt en in Engeland een stevige reputatie opbouwde, zag op een scanner dat een operatie van niks me meteen van het probleem zou afhelpen. Stom, want tot dan speelde ik ongelooflijk houterig. Niet wendbaar. Rampzalig soms, zoals op Anderlecht. Ik viel daar slecht in. Niet plezant. Om je maar te zeggen hoe ellendig het was : we pakten de titel, maar ik raakte slechts met enige moeite aan mijn medaille, bij gebrek aan wedstrijden.”

Zijn derde titel in vier jaar. “Celtic is voor mij een goede club geweest qua prijzen, en die vierde titel hebben we slechts op doelsaldo verloren aan de Rangers, met één goal verschil ! Ook één Europese finale. Bijna altijd aan de linkerkant gespeeld. Alleen in mijn eerste jaar heb ik een paar weken rechts in een verdediging met drie gespeeld. Daarna viel onze linksback uit en verhuisde ik naar de andere kant. Ik ben er nooit meer weggeraakt. Als we met vier achterin spelen, zoals de laatste weken, ben ik zelfs linksachter.”

Of de mensen nu niet denken dat hij linksvoetig is ? Hij lacht : “Dan moeten ze toch eens komen kijken. Eigenlijk maakt het voor de manager niet zoveel uit. Links, rechts centraal, een verdediger moet verdedigen en vervolgens geen risico nemen. Je went eraan, maar ik zal nooit een natuurlijke linkspoot worden. Zeker omdat je nergens op het veld de tijd krijgt om rustig te kijken en een bal in te spelen. Ook niet als verdediger. Het is dus vaak van : trap hem maar weg, we zien wel wat we er nadien mee doen. Je inspeelpass verzorgen, zoals ze in Nederland vroegen, daar heb je gewoon geen tijd voor.”

Een vierde titel is in de maak : halverwege leidt Celtic, maar de Rangers volgen op geringe afstand. “Ook de andere ploegen vinden dat ze dichter bij de top sluipen en in de wedstrijden is dat soms ook zo, we krijgen het moeilijker om een match te winnen. Je merkt echter dat zij zich de wedstrijd nadien niet even goed kunnen opladen en punten laten liggen tegen een kleinere ploeg, zodat het verschil in de stand toch groot blijft. De regelmaat die Celtic en Rangers hebben, missen zij.” Europees lossen beide teams echter de rol. Valgaeren : “Derde keer Champions League en nooit door de eerste ronde, dat is toch een teleurstelling. De tegenstand was zwaar, met Barcelona, AC Milan en Shaktar Donetsk, maar in de slotmatch hadden we alles nog in eigen handen. Winst tegen Milan volstond voor een derde plaats. Het werd een teleurstellende 0-0.”

Celtic heeft nog geen opvolger voor Henrik Larsson, weg naar Barcelona. Valgaeren : ” Miller had dé man kunnen zijn rond wie alles draaide, maar hij koos voor Manchester United. Misschien dat we daarom nu zo moeilijk wedstrijden winnen. Hartson en Sutton hebben een andere stijl. Twee bonkers, efficiënt, maar anders. Camara is er voorin bijgekomen. Enorm snel, maar minder voetballend vermogen en uiteindelijk op de bank beland. Onze sterkte is dat we al een hele tijd samenspelen met deze ploeg en dat de as enorm goed is. Balde, Lennon, Petrov, Sutton, Hartson, daarmee kan je naar de oorlog. De ploeg wordt langzaam wat ouder, maar het weegt nog steeds niet op de resultaten.”

Zijn we bezig aan een afscheidsverhaal ? Valgaeren weet het niet. “Ik praatte één keer over een verlenging, en toen is gezegd dat we verder zouden praten. Vlak daarna raakte ik geblesseerd en viel alles stil. Op dat vlak is Engeland, of Schotland, heel anders dan België. Hier hebben ze er geen problemen mee om mensen einde contract te laten komen.”

Viel dat ene gesprek tegen ? Valgaeren : “Neen, we hebben geen enkele intentie vastgelegd, gewoon wat ideeën uitgewisseld.” Wil hij blijven ? Valgaeren : “Ik vond de titels in de Vlaamse kranten die hier onlangs op bezoek waren een beetje vreemd. Ik wil best blijven, maar denk dat ik eerlijk moet zijn tegenover iedereen. Celtic praat op dit moment met diverse spelers over een verlenging, maar niet met mij, of tenminste, ze deden mij geen echt contractvoorstel. Dus concludeer ik dat ze niet staan te springen om mij te houden. Maar misschien komen ze toch met een schitterend voorstel eens ik weer fit ben. Als dat gebeurt, blijf ik graag. Terug naar huis gaan is een andere optie, ik denk dat sommige mensen daar heel blij mee zouden zijn. Zeker de familie. Anderzijds, ik ben nog maar 28, de kindjes zijn nog niet schoolplichtig, ik ben einde contract, alles ligt breed open. Ik wil best nog een avontuur aangaan, bij een interessante club in een interessant voetballand. De ambitie is onaangetast. Misschien moet ik realistisch blijven en zal de echte stap omhoog moeilijk worden, maar mocht ik hier vertrekken, dan zijn er nog mooie clubs in mooie competities. Ik ga wel niet te gek doen, Turkije of zo, daar moeten ze me niet naartoe sturen.”

Wordt de Schotse competitie goed gevolgd ? Valgaeren : “Europees een beetje, als er weinig Britse ploegen overschieten. Misschien dat de stap van een Schotse ploeg naar een Engelse makkelijker is dan rechtstreeks vanuit België, dat kan. Deze zomer las ik in de krant wat over Norwich, maar zelf heb ik daar niks van gehoord.”

Laat ons er dus voorzichtig een soort retro-verhaal van maken. Wat is de mooiste herinnering aan de voorbije 4,5 jaar ? Valgaeren : “Iedereen verwijst dan naar de finale in Sevilla, maar ik vond dat niet, omdat ik toen niet zo goed speelde. Voor mij was mijn eerste seizoen hier één groot spektakel. De Rangers hadden bijna een decennium lang gedomineerd en in dat eerste jaar pakten wij alles. Eén langgerekte zegetocht. Met Roda had ik net de beker gewonnen en ik had ook het EK gespeeld, maar dit sloeg alles. Ik wist weinig van Celtic, net als de meeste Belgen denk ik, en zat op een niet te stoppen rollercoaster. Dat is blijven duren, wij zijn dé Schotse club van de 21e eeuw. En dan, ik vind het een beetje erg om het te zeggen, went ook het kampioen spelen.”

Heeft hij beelden verzameld om ze later aan zijn zoontjes te tonen ? Valgaeren : “Niet speciaal voor hen, wel als herinnering. ( Lacht.) Ik ben nu ook geen Maradona waar ze dvd’s vol van maken. De club maakt een samenvatting van ieder seizoen en daar krijgen wij een cd van. Dan wint Celtic dit of dat en zie je Valgaeren ergens links of rechts op de achtergrond verdedigertje spelen. Het is belangrijk, zonder die mannen komen ze er niet, maar ik kan het relativeren. Ik ben en blijf bescheiden. Veel mensen zeggen dat het mijn carrière niet ten goede is gekomen, maar dat zie ik anders. Het gaat lang niet slecht met mij. Sommigen zeggen : schreeuw wat meer van de daken, maar ik ben daar niet zo goed in. In mijn verhaal doen, zulke dingen.”

Zou hij hier later nog met vakantie komen ? Valgaeren : “Ik kom zéker terug, mijn kinderen moet ik toch eens tonen waar ze geboren zijn. Maar of het zal aanvoelen als vakantie ? Dat betwijfel ik.”

Hebben Scott en Tom de Britse nationaliteit ? Valgaeren : “We zijn niet getrouwd en daarom krijgen ze naast de Belgische ook de Nederlandse nationaliteit, maar niet de Britse. Ik heb het nagevraagd, maar het bleek niet zo makkelijk. Anderzijds denk ik dat twee paspoorten wel volstaan, neen ?”

door Peter T’Kint

‘Ik wil best nog een avontuur aangaan, bij een interessante club in een interessant voetballand.’

‘Mijn vriendin heeft zich al zoveel weggecijferd, straks is het mijn beurt.’

‘Je krijgt hier niet de tijd om rustig te kijken en een bal in te spelen.’