Alle vrienden van Cheikhou Kouyaté (20) in Khar Yalla zijn voetballers en allemaal willen ze niets liever dan net als hij op een dag een kans krijgen in Europa. “Intrinsiek zijn ze even goed als ik”, beweert Cheikhou. “Ik ken het Belgische voetbal ondertussen, allemaal zijn het jongens die er een test verdienen. Maar dan moet je ze wel twee à drie maanden tijd geven.

“Zelf ben ik al heel veel veranderd sinds ik drie seizoenen geleden bij FC Brussels arriveerde. Toen was ik nog vrij mager, maar mede dankzij de krachttraining die ik er deed, ben ik veel atletischer geworden.

“Het eerste jaar speelde ik bij de invallers. Patrick Wachel was toen mijn coach en bracht mij veel bij. Het tweede seizoen lanceerde Albert Cartier mij in de eerste ploeg en ook onder zijn opvolger Franky Van der Elst bleef ik als verdedigende middenvelder in de basis. Maar ik wou niet bij Brussels blijven. We werden niet betaald als profvoetballers. Via de rechtbank bekwam ik mijn vrijheid. Met mijn transfer naar Anderlecht werd een droom werkelijkheid.”

Vorig seizoen stelde Anderlecht Kouyaté ter beschikking van KV Kortrijk. In de 3-4-3 van Hein Vanhaezebrouck kwam hij er na een tijd in de ploeg op positie 6, maar in nood werd hij er ook wel centraal achterin en centraal voorin gebruikt.

“Kortrijk is een sympathieke club, ik werd er onthaald als in een familie”, zegt hij. “Ik hou er niet van om alleen in een hoekje te moeten zitten, zo ben ik niet opgevoed. Afrikanen zijn gewoon om in gemeenschap te leven, om samen te lachen, te praten, te discussiëren, te eten en te drinken.

“Bij Anderlecht moet ik mij in de voorbereiding op training en in de vriendschappelijke wedstrijden laten gelden en mijn plaats afdwingen. Ze kennen er mijn kwaliteiten, aan mij om ze te laten zien. Als ik in mezelf geloof en hard werk, volgt de rest met de tijd wel. Bij Kortrijk toonde ik dat ik niet alleen fysiek en tactisch, maar ook mentaal gegroeid ben. In het begin mocht ik er niet meedoen. Als je dan niet sterk bent in het hoofd, komt het niet meer goed.

“Ik hou ervan een ploeg te laten voetballen, het liefst sta ik op een positie waar ik veel aan de bal kom. Maar mochten ze mij vragen om rechtsback te spelen, dan zal ik ook daar mijn uiterste best doen. Zo hoort het in professioneel voetbal, is mij geleerd.

“We zullen zien. In elk geval ben ik niet naar Anderlecht teruggekeerd om er de toerist uit te hangen, maar om te spelen en naam te maken. Dat ben ik verplicht aan mezelf, mijn ouders en de wijk waar ik opgroeide, uit zelfrespect en uit dankbaarheid. Allemaal hopen ze dat ik op een dag bij een Europese topclub zal spelen. Het is mijn ambitie om ook die droom te realiseren.”

Cheikhou Kouyaté brak vorige week op training zijnjukbeen en zal twee tot drie maanden out zijn.