Royal Mouscron-Péruwelz is de nieuwe thuishaven van Steeven Langil, een opmerkelijke voetballer en een innemende man. Hij is net zo goed in voetballen als in piano spelen. De vraag is: waar voert de muziek die zowel zijn voetbalspel als zijn hart beroert hem heen?

Steeven Langil is ongetwijfeld dé sensatie van het seizoenbegin. De aalvlugge aanvaller zag het levenslicht in Martinique, trok naar Frankrijk om er zijn voetbal- en pianokunde bij te schaven en verblijdt nu het publiek op Le Canonnier. Hij is aangenaam verrast over de warmte van de Belgische fans, maar de kans dat hij lang in de Jupiler Pro League te bewonderen valt, lijkt ons eerder klein.

Je schitterde tegen Anderlecht en Standard, maar kwam niet helemaal uit de verf tegen Zulte Waregem. Hoe kwam dat?

Steeven Langil: “Tegen Standard kreeg ik een flinke trap op mijn enkel van Mmaee en daar heb ik nog steeds last van. Bij elke versnelling heb ik pijn. En laat die versnellingen nu net een cruciaal onderdeel van mijn spel zijn. Tegen Zulte Waregem was ik dan ook een beetje bang om in duel te gaan en mijn been helemaal te breken.

“Ik voel me wel goed hier in de Jupiler Pro League: hier ligt een pak meer ruimte dan in de Franse Ligue 1. In Frankrijk willen ze in eerste instantie zeker geen doelpunt tegenkrijgen, terwijl het Belgische voetbal me veel meer aan het spel in de Premier League doet denken.”

De Jupiler Pro League is nochtans de Premier League niet…

“Natuurlijk niet, maar de combinatie van de intentie om te scoren en het stevige fysieke spel doet me wel aan het Engelse voetbal denken. In Frankrijk staan de teams tactisch beter opgesteld en krijg je als aanvaller steevast minstens twee verdedigers tegenover je.”

Hier gaat het er iets minder gestructureerd aan toe?

“Een beetje, ja. In België wordt er vooral aan aanvallen gedacht en dat levert flink wat doelpunten op. Ik heb het meer voor dat spectaculaire voetbal. Je moet ook stevig op je benen staan in de Jupiler Pro League, want de Belgen zijn groot en sterk en gaan hard in duel. Vooral op stilstaande fases wanneer de hele luchtmacht mee naar voren komt.”

Actief publiek

Had je dat niet verwacht?

“Helemaal niet. De meeste ploegmaats schrokken daarvan. Als ik mijn rechtstreekse tegenstander uitschakel, heb ik een zee van ruimte voor mij. Heerlijk natuurlijk, want dan heb ik tijd om te kijken en een ploegmaat uit te kiezen. Het publiek is hier ook actiever dan in Frankrijk. De fans stuwen hun team naar voren en geven hen kracht. Ik heb echt genoten van de sfeer op Anderlecht, bij ons thuis tegen Standard, op Zulte Waregem en op Lierse.”

Je was naar verluidt niet fit op het moment dat je naar België kwam.

“Ik ben gestart tegen Anderlecht met amper een paar trainingen in de benen. Ik was dan ook moe na elke versnelling. Maar het was wel geweldig om de Jupiler Pro League te ontdekken in Anderlecht, in dat historische stadion, tegen een tegenstander die de titels en de Champions Leaguedeelnames aan elkaar rijgt.”

Guy Luzon heeft duidelijk niet goed naar jullie match tegen Anderlecht gekeken want hij zette de onervaren Mmaee tegen jou. Is dat het bewijs dat Mouscron-Péruwelz nog niet serieus genomen wordt?

“Misschien wist de coach van Standard niet dat ik zo snel ben? Het was in ieder geval duidelijk dat Standard dacht dat het de klus hier wel eventjes zou komen klaren. In hun kleedkamer weerklonk luide muziek en tijdens de rust vierden ze het mooie doelpunt van Igor DeCamargo alsof ze de zege al op zak hadden. We scoorden vijf keer tegen hen en ik denk niet dat ze dat dit seizoen nog vaak gaan meemaken. We hebben die dag flink wat fans voor ons gewonnen. Wij waren nederig, zij niet. Integendeel, ze minachtten ons van begin tot einde.”

Nederigheid is een woord dat ook vaak terugkeert in het discours van jullie coach, Rachid Chihab.

“De coach is een veeleisende man die heel snel een ploeg op eersteklasseniveau heeft weten te smeden. Hij is correct, voor iedereen even streng en hij houdt van zijn job. Tegen Zulte Waregem knokten we meer dan een helft met tien tegen elf en zonder dat doelpunt dat uit de lucht kwam vallen, hadden we de drie punten nog gepakt ook. Dat we dat gelijkspel pakten door te knokken en de juiste mentaliteit te tonen, is precies wat de coach van ons verwacht.”

Binnenkort zijn jullie dat verrassingseffect wel kwijt…

“Mouscron-Péruwelz is veel meer dan een verrassingseffect, hoor.”

Het klopt dus dat de Franse touch iets toevoegt aan onze Belgische competitie?

“Ik kan alleen maar hopen dat de mensen onze organisatie en ons spel appreciëren. Dat verdienen ze hier bij RMP en in deze regio wel.”

Het was best riskant om naar een promovendus met een uiterst jong team te trekken, vind je niet?

“Nee, want zowel ik als mijn makelaar hadden ons goed geïnformeerd vooraleer ik hier tekende. Ik heb bij Sedan nog samen gespeeld met Abdoulay Diaby en ook Teddy Mézague ken ik goed. Toen ik de coach sprak, zat het gevoel ook meteen goed. Mijn contract bij Guingamp liep af en ondanks het feit dat Lille me een contract voor drie jaar en een uitleenbeurt aan RMP voorstelde, ondertekende ik hier een contract voor een seizoen. Ik heb een stapje teruggezet om er nadien twee vooruit te kunnen zetten. Op het einde van het seizoen ben ik een vrije speler en ik voel wel wat voor de Premier League. Ik ben er ook vast van overtuigd dat we met deze spelersgroep mooie dingen kunnen laten zien.”

Maak dat eens wat concreter.

“Ik droom van play-off 1, niet in het minst omdat dat een mooie manier zou zijn om de criticasters die ons de degradatie toedichtten op hun plaats te zetten. Ik ben blij met mijn seizoenbegin, maar het belangrijkste is dat ik goed blijf presteren. Mijn afwerking is al beter, maar ik ben toch vooral de man van de assists.”

Play-off 1, je mikt wel meteen hoog…

“Waarom? Ik zal niet zeggen dat het makkelijk wordt, maar in voetbal is alles mogelijk. We werken heel hard op training en storten ons tijdens de wedstrijd als wilde wolven op de bal. Die winnaarsmentaliteit is zeer belangrijk. Elk team heeft zo z’n troeven en de concurrentie zal nog wel merken dat het tegen RMP moeilijk spelen is. Het zal ons uiteraard geen heel seizoen lang voor de wind gaan, maar het is op de moeilijke momenten dat we zullen zien hoe goed we nu juist zijn.”

Familie en vrienden

Hoe is jouw carrière eigenlijk begonnen?

“In Martinique is atletiek veel populairder dan voetbal, dus ik ben begonnen met atletiek, net zoals mijn broers. Ik was best snel want ik werd op mijn veertiende kampioen van Martinique op de 100 meter. Al kan ik je jammer genoeg niet zeggen in welke tijd. Ik zou eens moeten testen hoe snel ik nu ben. Ik heb evenwel de indruk dat ik iets minder snel ben dan twee jaar geleden. Uiteindelijk plukte Nîmes me weg bij Club Péléen de Morne-Rouge waar ik samen met mijn broers speelde.”

Je hebt twee broers en vier zussen, klopt het dat je mama twijfelde of je het bod van Nîmes wel mocht aannemen?

“Het was ook geen gemakkelijke situatie natuurlijk, ik was amper vijftien. Ik moest mijn familie en vrienden achterlaten terwijl mijn vader amper twee jaar eerder een tragische dood stierf.”

Wat is er dan juist gebeurd?

“Een gasontploffing in ons huis. Hij had geen enkele kans om te overleven in die vlammenzee. Toen ze hem terugvonden, was hij volledig verkoold. We konden hem alleen maar in een kist leggen… Ik denk er nog vaak aan terug, maar ik ben sterk. Voor hetzelfde geld was ik samen met hem gestorven, want ik was tot een minuut voor de ontploffing in het huis.”

Hoe ga je met zo’n drama om als tiener?

“Gemakkelijk is dat niet, maar aan het lot kun je nu eenmaal niets veranderen. Op een gekke manier heeft dat mijn drive om er te geraken ook wel vertienvoudigd. Hij is er niet meer, maar ik weet zeker dat hij me van daarboven volgt en trots is op wat ik presteer als voetballer. Mijn moeder werkte in een fabriek in Martinique, maar woont nu in Frankrijk, net zoals mijn broers en zussen. Ik heb haar een huis gekocht. Dat is mijn kleine revanche op het leven.”

Geweldig.

“Ze werkt niet meer en alles gaat goed. Melissa en ik hebben een vijf maanden oude dochter, Aya. Familie is heilig voor mij. Daarom dat ik ook zo blij ben dat mijn petekind, de zoon van mijn oudere broer, elke wedstrijd op Le Canonnier bijwoont.”

DOOR PIERRE BILIC, BEELDEN: DAVID STOCKMAN/BELGAIMAGE

“Standard minachtte ons van begin tot einde.”