Tijdens het weekend van 10 en 11 maart 2012 was er in ons land geen voetbalactiviteit in de eerste klasse. Waarom? Joost mag het weten. Persoonlijk verkies ik dan nog liever een autoloze zondag. Tot overmaat van ramp stond er dat weekend ook geen wielerklassieker op het programma. Natuurlijk was er Parijs-Nice, maar dat is een rittenkoers en rittenkoersen, met uitzondering van de Ronde van Frankrijk, volg ik niet. Waarom? Joost mag het weten.
Vrij chagrijnig kwam ik die zaterdag dan ook uit mijn bed. Nochtans had ik verplichtingen want het was het doopfeest van mijn kleinkind Milan. De halve trouwboek van mijn zoon is van Servische afkomst en het gebeuren had dan ook plaats in een orthodoxe kerk. De priesters van deze instelling zijn in elk geval in betere fysieke conditie dan hun collega’s uit de katholieke kerk, dat heb ik duidelijk kunnen constateren! Gedurende drie kwartier heeft die brave man daar staan zingen, dat zie ik de pastoor van Machelen, mijn geboortedorp, nog niet doen. Ook van de familieleden vraagt men enige fysieke paraatheid. Gedurende de hele eredienst – gelukkig had mijn zoon die een uurtje laten inkorten – heb ik daar gestaan met een brandende kaars in mijn hand … Mijn humeur werd er niet beter op!
Gelukkig konden we daarna vertrekken naar Zaventem, voor het feestmaal in een Kroatisch restaurant. Ik zat daar in het hol van de leeuw, want Servië en Kroatië zitten in onze kwalificatiegroep voor het WK 2014 in Brazilië. Ik zocht dan ook niet direct toenadering tot de familie van mijn schoondochter of tot het personeel van het restaurant. Ik pas er namelijk voor om later beschuldigd te worden van heulen met de vijand, want daar staan strenge straffen op in België. Enkele Serviërs keken mij trouwens argwanend aan. De Kroaten in mindere mate, maar die waren dan ook druk bezig met het bereiden van het eten.
Ik moet toegeven dat na het drinken van enkele glazen slivovitsj de sfeer meer en meer ontspannen werd. Na een flink met witte en rode wijn overgoten eetmaal kon ik er ook iedereen van overtuigen dat België zich zeker zou plaatsen voor het WK. Wie tweede ging worden in de groep, Kroatië of Servië, daar kon ik geen uitsluitsel over geven. Gezien mijn toestand bleef ik wijselijk bij mijn zoon slapen. Voor hem was het inmiddels ook hoog tijd om naar huis te gaan, want hij bleef maar doorzagen over het feit dat Schotland ook een goede kans maakte om zich te kwalificeren. Dat werd niet meteen op gejuich onthaald door onze vrienden uit ex-Joegoslavië. De volgende dag heb ik vernomen dat de discussies nog hoog zijn opgelopen in het restaurant en dat het niet veel heeft gescheeld of er waren rake klappen uitgedeeld. Nu, dat zou niet de eerste keer geweest zijn tussen Serviërs en Kroaten.
Zondag was het schitterend weer en mijn zoon en ik waren het erover eens dat een beetje frisse lucht ons geen kwaad zou doen. We besloten dus de match Zaventem-Hasselt te gaan bekijken. Mijn verbazing was groot toen ik aan de overkant van het veld Stijn Stijnen zag staan, de nieuwe mecenas van de Limburgers. Ik ben hem niet gaan groeten, want ik heb het hem nog niet vergeven dat hij mij klopte in Blokken. Het was wel voor SOS Kinderdorpen, een goed doel, maar verliezen tegen een doelman komt altijd zwaar aan!
Dat Zaventem met 5-2 won, beschouwde ik als een kleine revanche voor mij op de ex-keeper van de Rode Duivels. Ik heb wel geen bal te maken met Zaventem, maar alle middelen zijn goed om mijn gram te halen. Ik heb altijd al een slecht karakter gehad. Na de wedstrijd besloot ik de kantine te mijden, want ik had maandag opnames voor Sporting Telenet met Luk Alloo. De andere gasten waren Carl Huybrechts en Michel Verschueren. Altijd gemakkelijk, want als mister Michel erbij is, hoef je nooit veel te zeggen. Ik was wel een beetje verrast toen Alloo mij vroeg wat ik zaterdag deed in dat Kroatische restaurant. Toen ik hem vroeg hoe hij dat wist, antwoordde hij: “Ik was die vrouw met wie je hebt gedanst!”
“Verliezen tegen een doelman komt altijd zwaar aan.”
