Vanavond kan Laurent Ciman zich met Montréal plaatsen voor de finale van de Major League Soccer. Bijna twee jaar geleden vertrok Ciman in het belang van zijn zieke dochtertje naar Canada, vandaag laat hij zijn baard groeien zoals de hockeyers. Op bezoek in Montréal.
Laurent Ciman baalt. Hij foetert, zijn gezicht staat op onweer. Hij verlaat als een van de eerste spelers van Montréal Impact het stadion na de heenmatch in de halve finale van de Major League Soccer. Montréal heeft dan wel met 3-2 gewonnen, maar het gaf wel een riante 3-0-voorsprong uit handen. ‘Montréal-Toronto, dat is Standard- Anderlecht’, zucht hij. Toronto zat helemaal niet in de match, en heeft nu plots weer uitzicht op een finaleplaats als het zich vanavond doorzet in de terugmatch, na een historisch duel tussen twee Canadese halvefinalisten.
De voortekenen waren al slecht. Het Olympisch Stadion van Montréal, waar wijlen Ivo Van Damme veertig jaar geleden twee zilveren atletiekmedailles won voor België, zit afgeladen vol. Een kwartier voor de aftrap wordt echter aangekondigd dat de match met een halfuur wordt uitgesteld.
De reden? De lijnen van de twee zestienmetergebieden zijn niet juist getrokken. Ze zijn te klein, hebben de officials van de MLS net vastgesteld. ‘We hoorden dat toen we onze opwarming achter de rug hadden’, zegt Ciman nadien. ‘Ik snap niet dat men dat niet eerder had gezien: tenslotte hebben we in dit stadion toch vijf, zes dagen getraind. Het zag er raar uit, met groene verf de verkeerde lijnen camoufleren om dan nieuwe lijnen te trekken. Een gebrek aan professionalisme is dat, belachelijk gewoon.’
Het maakt nog eens duidelijk dat Canada (nog) geen echt voetballand is. Maar er daagden voor de heenmatch van de halve finale wel 61.004 kijkers op, de veertiende opkomst ooit in dit immense stadion, dat daarmee uitverkocht is. In 1977 zaten er nog 78.322 fans voor een concert van Pink Floyd, een jaar eerder woonden 74.223 kijkers de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen bij. Nadien werd de capaciteit teruggeschroefd. Er werd een tribune afgebroken om er een stadion van te maken waar baseballwedstrijden afgewerkt konden worden. En sinds een paar jaar werkt voetbalclub Montréal Impact er enkele wedstrijden per jaar af, wanneer het sneeuwt (er is een dak) of wanneer men héél veel volk verwacht.
Toen voor deze halve finale in een paar uur tijd tienduizenden tickets werden verkocht, besloot de club om deze historische wedstrijd niet af te werken in zijn eigen stadion met 20.800 plaatsen, even verderop. Ook al werd heel wat voorbehoud gemaakt bij de kwaliteit van de synthetische ondergrond. ‘Het is echt geen goed veld’, geeft Ciman toe. ‘Het is nog een synthetisch veld van de eerste generatie, zoals ze ze tegenwoordig niet meer maken. Er liggen stalen platen onder, dus hoor je, wanneer de bal botst, soms boem-boem-boem. Als je erover loopt, doet het pijn. Als je afremt, verbrand je je voeten. In dit stadion doen ze van alles: autosalons, monstertruckwedstrijden, baseball. Maar de wedstrijd is wel doorgegaan.’
GEEN AFZONDERING
Soccer in Canada is nog wat anders dan voetbal in West-Europa. Voor een van de belangrijkste matchen van het seizoen arriveren de spelers gewoon om halfzeven aan het stadion, voor een wedstrijd die om acht uur begint. Afzondering? Speciale maaltijd met de ploeg? Tactische briefing? Allemaal geen sprake van. ‘We gaan zelden op afzondering, terwijl we dat met Standard de hele tijd deden, zowel thuis als uit’, stelt Ciman vast. ‘Uiteindelijk is het niet zo slecht om gewoon thuis te blijven, de dag van de match. Ik heb ’s ochtends de kinderen naar school gebracht, thuis een beetje PlayStation gespeeld, na het middagmaal een paar uur gerust, een beetje muziek beluisterd en ben dan rustig naar het stadion vertrokken.’
Na een match mogen de media nog ouderwets in de kleedkamer, zoals dat tot in de jaren negentig kon in België. Dus springt iedereen op Didier Drogba, die meteen na affluiten aan de microfoon aankondigt dat hij stopt in de MLS, omdat hij een andere uitdaging zoekt. Hij krijgt een staande ovatie.
Binnen wil een fan een selfie met hem, maar een steward waarschuwt dat er alleen buiten de kleedkamer foto’s genomen mogen worden. Drogba trekt het zich niet aan: ‘Jullie kunnen de pot op, met jullie MLS, die zelfs niet bekwaam is om de lijnen op het veld correct te trekken.’
Ambiance.
De dag na de match is Laurent Ciman weer de rust zelve. Zijn woede om wat er allemaal verkeerd liep, de avond voordien, is weggeëbd. Hij ontvangt ons in zijn huis, dat hij heeft laten bouwen op het platteland, op een halfuur rijden van Montréal. Een signaal dat de kans groot is dat hij hier straks blijft hangen. Het is een van de onderwerpen die hij aankaart, met zijn baard die van dag tot dag langer wordt. ‘Het is een gewoonte onder hockeyers. Wanneer een team zich plaatst voor de play-offs, scheren ze zich niet meer tot ze eruit liggen. Zolang we kans maken op de titel, doe ik hetzelfde. Nadien zie ik wel of ik ermee doorga dan wel of hij eraf gaat.’
Na je eerste seizoen stond je in het MLS-elftal van het jaar en werd je verkozen tot beste verdediger. Dit keer sta je er niet bij. Ben je dan minder goed geweest, dit jaar?
LAURENT CIMAN: ‘Nee, dat ik er nu niet bij ben, komt door het EK. De competitie liep hier de hele zomer door, en ik heb tal van matchen gemist. Dat speelde in mijn nadeel, terwijl ik tevoren dacht dat het een voordeel zou zijn. Een speler uit de MLS die een EK speelt, zou een goeie publiciteit voor deze competitie moeten zijn, maar het is dat niet.’
Met je verhuizing naar Canada zou je jezelf als voetballer begraven, werd voorspeld. Zo ver is het niet gekomen.
CIMAN: ‘Om eerlijk te zijn: ik wist helemaal niets over de MLS. Ik kende wel een paar namen van clubs – New York Red Bulls, Los Angeles Galaxy, … – maar dat was het zowat. Iedereen weet dat ik naar hier ben gekomen voor mijn dochter. Opdat zij hier goed verzorgd zou worden. Dat was het enige wat telde. Natuurlijk hoopte ik ook een goeie club te vinden, een sportieve uitdaging, maar daarover had ik geen enkele garantie. Anderzijds stond ik ook niet onder druk.’
PIRLO
De MLS zou geen competitie meer zijn voor onbekende spelers en voetballers op hun retour. Klopt dat?
CIMAN: ‘Dat is zo. Het was ooit anders, maar de clubs begrijpen nu dat het niet loont om fortuinen te spenderen aan spelers die niets meer waard zijn, die niets bijbrengen op het veld. Ze halen nog sterren, maar enkel als die nog hun niveau kunnen etaleren. Didier Drogba is niet meer de Drogba van in zijn beste dagen bij Chelsea, maar hij maakt ons nog beter. David Villa rent nog als een gek van de eerste tot de laatste minuut. Andrea Pirlo en Kaká tonen ook nog hun klasse bij hun respectieve clubs. Steven Gerrard had het dan weer moeilijk en Frank Lampard was vaak geblesseerd.’
Merk je dat je in een hockeyland leeft en niet langer in een land waar voetbal belangrijk is?
CIMAN: ‘De hockeyers in Montréal, dat is wereldtop. Het is een club die over heel de wereld gekend is. Om er aan een abonnement te geraken, moet je je inschrijven op een wachtlijst en een paar jaar geduld oefenen. Ze zijn hier zo goed in hockey dat Canada wel drie nationale ploegen naar het WK kan sturen die meedoen voor de prijzen. Anderzijds zie ik toch dat er 60.000 man afkomt om ons tegen Toronto bezig te zien. Op een dinsdagavond dan nog wel, het einde van een werkdag en een schooldag. Wat ik vaststel sinds ik hier ben, is dat de interesse toeneemt. Als straks een Canadese club voor het eerst kampioen wordt in de MLS, is dat nog een extra boost.’
In een krant op de wedstrijddag werd aan de lezers voetballes in tactiek gegeven. Men legde uit dat een 4-3-3 betekende dat je met vier verdedigers, drie middenvelders en drie aanvallers speelt. Voetbal voor Dummies, met andere woorden.
CIMAN: ‘Het klopt dat men hier het spelletje niet echt goed kent. Men denkt dat voetbal hockey met een bal en met elf spelers is. Tactiek, buitenspel, dat zijn vreemde begrippen. Men is er niet mee opgegroeid.’
Een gokje: er is een grote kans dat je hier straks ook na je voetballoopbaan blijft hangen.
CIMAN: ‘Ik heb hier nog twee jaar contract en ik heb hier een huis gebouwd. Dat betekent dat ik hier nog niet meteen weg ben. Als ik hier ooit wegga, zal het naar een stad zijn die op sportief vlak de moeite waard is en waar mijn dochter een leefomgeving vindt die ze, gezien haar situatie, nodig heeft. Voor alles telt het belang van Nina. Op lange termijn zie ik me hier wel blijven. Het leven verschilt te veel met dat in België. In Canada staat het gezin, de familie centraal. Welke toekomst hebben mijn zoon en mijn dochter als we terugkeren naar België? Hier hebben ze een toekomst. Ze kunnen opgroeien in een rustige omgeving, niet tussen de straatgevechten. Je moet hier leven om te begrijpen hoe alles rond kinderen op punt staat en op punt wordt gezet. Ze spelen hockey op straat, en de automobilisten die voorbijrijden, vinden dat oké. Als ze dat in België zouden doen, krijgen ze te horen: ‘Hé, uit de weg, zie je niet dat ik eraan kom in mijn auto?’ Hier zie ik kinderen naar school gaan met een boekentas waar alles netjes op zijn plaats zit, met een gevulde boterhammendoos. Als een jongen in België een boterhammendoos mee heeft, lachen ze hem uit.’
VECHTERSMENTALITEIT
Wat dacht je toen je een jaar geleden Standard verliet, met betrekking tot de nationale ploeg?
CIMAN: ‘Het zal je misschien verbazen, maar daar was ik op dat moment helemaal niet mee bezig. Het is de vader Ciman die besliste naar Canada te komen, niet de voetballer Ciman. Al de rest was bijkomstig op dat moment. Ik wilde maar één ding: mijn gezin in een betere situatie brengen. Uiteindelijk bleek het op meerdere vlakken een goeie keuze geweest te zijn, zowel op clubverband als met betrekking tot de nationale ploeg. Ik heb dus nog geen moment spijt gehad van mijn vertrek.’
Had je je ooit kunnen voorstellen dat je na je vertrek zo populair zou worden in België? Er worden zelfs speciale spandoeken gemaakt voor jou voor wedstrijden van de Rode Duivels…
CIMAN: ‘Ik denk dat mijn persoonlijk verhaal de mensen geraakt heeft. Verder speelt waarschijnlijk ook mee dat ik nooit ontgoocheld heb bij de Rode Duivels, wanneer ik eens mee mocht doen. Ik heb een vechtersmentaliteit, en ik heb nooit rond de pot gedraaid wanneer ik iets zei. Die twee zaken samen, dat wordt wel geapprecieerd.’
Vandaag ben je gewoon een vaste waarde en een sterkhouder achterin.
CIMAN: ‘De bondscoach kiest in functie van wat hij ziet op training. Ik ben natuurlijk niet blind. De dag waarop iedereen achterin fit zal zijn, zal ik niet meer de onbetwiste titularis zijn die ik nu ben. Ik ben niet het type dat op zijn lauweren rust of indommelt in zijn comfortzone. Ik weet alleen dat ik punten gescoord heb bij Roberto Martínez. Ook hij zegt de zaken recht in je gezicht, zoals ze zijn. Ik hou daar wel van.’
Heeft hij echt gezegd dat jij de eerste speler bent die hij bij zijn basiself inschrijft, voor een interland?
CIMAN: ‘Geen idee. Ik heb dat ook gelezen en ik vond het wel grappig. Misschien was het zijn manier om me te bedanken voor mijn depannagewerk in een periode waarin er veel geblesseerden waren achterin. Ik denk dat de eerste naam die hij invult die van Eden Hazard is. Als ik de tweede ben, is dat ook niet slecht.’
Iedereen is vol lof over Martínez. Wat heeft hij dan dat hem zo bijzonder maakt?
CIMAN: ‘Hij heeft een manier van praten waardoor hij je meesleept in zijn verhaal. Hij bekomt dat je je helemaal geeft voor je land. Hij motiveert je, geeft je energie en hij brengt ons tactisch veel bij. Onze trainingen worden gefilmd. Hij zegt ons hoe te bewegen, waar we moeten staan en hoe we moeten lopen. Wanneer de match begint, weet ik met de ogen dicht dat Hazard daar zal staan, De Bruyne ginder en waar Mertens zal opduiken. Wat ook belangrijk is, is dat we in staat zijn om tijdens de wedstrijd van systeem te veranderen met dezelfde spelers, zonder iemand te vervangen. Dat kunnen we nu. Het is erg moeilijk om met een nationale ploeg zulke resultaten te halen op zo’n korte tijd. Als ik terugblik op wat we in zo weinig tijd hebben gerealiseerd, kijk ik al uit naar wat dat tijdens een toernooi wordt, als we verschillende weken samen zijn.’
WILMOTS
Dacht je na de EK-uitschakeling dat het definitief gedaan was met je carrière als Rode Duivel?
CIMAN: ‘Absoluut. Ik wist meteen dat het afgelopen was voor Marc Wilmots,die ik ook moet bedanken voor de vele mooie momenten die ik met hem beleefd heb. Ik vind dat ik tegen Italië een goeie match speelde, ik snapte ook dat ik uit de ploeg ging toen Thomas Vermaelen terugkeerde. Wat ik niet snapte, was dat men me niet heeft laten spelen tegen Wales. Ik zeg niet dat dat alles veranderd zou hebben, maar misschien had mijn ervaring iets kunnen toevoegen in die match. Ik vond dat twee onervaren jonge spelers naast elkaar in het centrum van de verdediging misschien niet de beste oplossing was. Kortom, ik keerde na het EK naar Montréal terug zonder nog aan de Rode Duivels te denken. Toen ik niet opgeroepen werd tegen Spanje en Cyprus meende ik dat het effectief afgelopen was, dat het tijd was om een bladzijde om te draaien.’
Wat was op dat moment de balans die je over je internationale carrière met de Duivels maakte?
CIMAN: ‘Dat het jammer was dat alles op een valse noot was geëindigd met die match tegen Wales. Maar uiteindelijk heb ik twee grote toernooien meegemaakt, een WK en een EK. Op een cv staat dat niet zo slecht. Als je in detail kijkt, zie je dat ik in Brazilië geen minuut gespeeld heb en dat het in Frankrijk ook niet zo’n succes was, qua eindresultaat. Op het EK hebben we gefaald, dat is duidelijk. Maar dat men zegt dat ik Wilmots getackeld heb, is nergens op gebaseerd. Ik heb alleen gezegd dat hij me op sommige momenten niet op mijn beste plaats heeft durven uitspelen, centraal achterin. Ik kan ook veel goeie dingen over hem zeggen. Dat hij de ploeg op één lijn heeft gekregen. Voor zijn komst kwamen de spelers niet altijd met hun volle goesting naar de matchen van de Rode Duivels. Hij bracht plezier en discipline terug. Nu voegt Martínez daar zijn eigen accenten aan toe.’
Na het ontslag van Wilmots kreeg je de indruk dat er een niet-aanvalspact gesloten was tussen de internationals en hem. Niemand uitte ook maar iets van kritiek. Intussen ligt dat anders. Hij gaf al aan dat spelers met de ploegsamenstelling naar de pers liepen.
CIMAN: ‘Ik had met niemand lijntjes. Sommige spelers reageren slecht in emotionele omstandigheden, kort na de feiten. In plaats van dan stommiteiten te zeggen, houd ik me de eerste tijd gedeisd, tot mijn gedachten weer op orde zijn. Na het EK heb ik alleen gezegd dat de keuze voor de verdedigers tegen Wales niet de beste bleek te zijn. Wetende dat, als we ons wel hadden geplaatst, iedereen het een fantastisch idee had gevonden om met Jordan Lukaku en Jason Denayer aan te treden.’
DOOR PIERRE DANVOYE IN MONTRÉAL – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Mijn kinderen hebben hier een toekomst. Ze kunnen opgroeien in een rustige omgeving, niet tussen de straatgevechten.’ – LAURENT CIMAN
‘Het is de vader Ciman die besliste naar Canada te komen, niet de voetballer Ciman.’ – LAURENT CIMAN
‘Martínez heeft een manier van praten waardoor hij je meesleept in zijn verhaal.’ – LAURENT CIMAN
