Bij Club Brugge werd Laurent Ciman vorig seizoen met de grond gelijkgemaakt, bij KV Kortrijk is hij zichzelf weer aan het ontdekken. ‘Ik zie het niet als een mislukking,’ zegt hij, ‘maar als een donkere periode waar elke profvoetballer vroeg of laat doorheen moet.’

L aurent Ciman: “Ik ben gelukkig bij Kortrijk. Het is geen topclub, maar ik denk dat ik hier goed zit. Ik speel en dat is het belangrijkste, want ik moet weer van het voetbal leren houden. Bovendien draait het bij elke club toch om hetzelfde: elke wedstrijd proberen te winnen.

“Bij Club Brugge kreeg ik te horen dat ik weg moest. Met mijn manager Joeri Selak sprak ik in een restaurant in Brugge met Georges Leekens en Philippe Vande Walle. We kwamen er snel tot een akkoord en ik ben blij dat ik de beslissing nam om een jaar voor Kortrijk te voetballen. Ik werd er prima onthaald. Mijn relatie met de technische staf en het bestuur is uitstekend. Ik voel mij er goed.

“Ik kreeg bij Club Brugge zware kritiek en soms weegt dat op het moreel en de prestaties van een voetballer. Als je als kleine Waal naar Vlaanderen verhuist, is het niet gemakkelijk om te gaan met de druk bij een topclub als Club Brugge die om de hevigheid van zijn supporters bekendstaat. Ik snapte niet waarom andere spelers werden aangemoedigd en ik werd weggehoond. Uitgefloten worden door de eigen supporters is pijnlijk. Ik raakte er een beetje mezelf kwijt. Ik begrijp dat na een slechte wedstrijd de mensen ontevreden zijn en je geen felicitaties moet verwachten, maar waarom moest precies ik kop-van-jut zijn?”

Jacky

“Er speelden verscheidene dingen mee. Ik was wel belofte-international, maar stond op het einde van het seizoen niet meer in de basis bij Sporting Charleroi. Bovendien was ik in de eerste plaats een centrale verdediger en haalde Club Brugge mij als rechtsback. Ik kreeg dus al meteen een etiket dat ik geen rechtsback was. Misschien waren dat geen gunstige omstandigheden voor een transfer, neen. Maar als je de kans krijgt om naar een topclub te vertrekken, als je daar een auto krijgt en een contract dat twee keer zo interessant is, dan kun je je niet permitteren om dat te weigeren.

“Dat Jacky Mathijssen gunstig advies gaf voor mijn overgang, speelde misschien ook niet in mijn voordeel. Tot in november was er nochtans weinig aan de hand. We stonden aan de leiding in de competitie, we deden nog mee in de beker en zaten in de poulefase van de UEFA Cup. Maar in een match of twee, drie is het helemaal gekeerd. Bepaalde ontevreden spelers grepen toen hun kans om Jacky Mathijssen te saboteren, het bestuur kwam onder druk te staan, te veel mensen praatten veel te snel veel te negatief, de media sprongen erop en het ging van kwaad naar erger. Het nam een wending die buiten alle proportie was.

“Zelfs als ik goed speelde, stond er in de krant 3 op 10 achter mijn naam. Van de pakweg twintig keer dat ik meedeed, kreeg ik éénmaal lof en dat was voor mijn wedstrijd in Valencia. Dat is toch een beetje weinig, niet?

“Je geeft een verkeerde pass en wordt uitgefloten. Je gaat in de fout en krijgt het gevoel dat je iemand vermoordde. Dat was nieuw voor mij. Ik was niet meer op mijn gemak. Ik werd wat te snel afgemaakt en dat raakte mij diep. Ik was gefrustreerd, leverde slechte prestaties en kwam naar huis met een hoofd vol zorgen.

“Ik twijfelde zo aan mezelf dat ik al mijn mogelijkheden verloor. Ik kwam thuis en zei: ‘Ik kan niet meer voetballen, ik herken mezelf niet meer.’ Ik kon mezelf niet meer zijn en mijn spel niet meer spelen.”

Diana

“Dankzij mijn vriendin ben ik er bovenop geraakt. Ik ben iemand die in zulke omstandigheden thuisblijft, daar ongelukkig zit te wezen en niets doet. Diana is anders. Zij zorgde ervoor dat ik buitenkwam. Ze nam mij mee naar haar moeder, naar haar zuster en soms ook naar mijn ouders in Charleroi. Toen zijn we trouwens beginnen te beseffen dat onze plek daar is en niet veertig minuten ervandaan op een appartement in Edingen. Daarom zijn we aan het uitkijken om een huis te kopen in Charleroi.

“Diana haalde het negatieve uit mij en gaf mij weer positieve gevoelens. Ik ben iemand die niet veel praat, ik krop veel op. Ik ben een stijfkop. Zelfs als ik voel dat het zou opluchten om eens te wenen, zal ik het niet doen. Diana zorgde ervoor dat ik mijn tranen wel de vrije loop kon laten. Ik brak bij haar. Zij zei woorden waarop ik reageerde. Ik liet mij gaan en zo kwam het slechte eruit.

“Haar aanwezigheid is belangrijk voor mij. We spraken veel, discussieerden veel. Zij schonk mij veel vertrouwen. Dankzij haar was ik ’s anderendaags weer in staat om te gaan trainen. Ik ben haar heel dankbaar voor alles. Het is voor een groot deel door haar dat ik mijn niveau terugvond.

“In de terugronde wist ik dat Club Brugge niet meer op mij rekende. Ik trainde toen louter nog voor mezelf. Dat ik dat kon blijven opbrengen, was mede door de steun van jongens als Blondel, Dahmane, Dirar, Odjidja, Geraerts en Stijnen. Zij praatten veel op mij in. Ze zegden dat ik over kwaliteiten beschik voor de top en dat ik zal slagen. Het is ook hun verdienste dat ik op het einde van het seizoen toch weer mijn kans kreeg en nog goede wedstrijden speelde.

“Als kind voetbal je voor het plezier van het spel en begin je dromen te koesteren die je probeert te realiseren. Wat er vorig seizoen is gebeurd, deed mij veel pijn, maar het ligt achter mij. Ik ben erdoor gegaan, ik hoop dat het voorbij is.

“Ik zie het niet als een mislukking, maar als een donkere periode waar elke profvoetballer vroeg of laat doorheen moet. Door mijn jonge leeftijd was het voor mij des te harder, maar ik ben ervan overtuigd dat ik nu sterker in mijn schoenen sta dan voorheen. Dat laat ik nu zien bij Kortrijk: ik speel bevrijd, ik neem initiatief en ik word geprezen voor mijn prestaties.

“Naast het veld ben ik wat meer gereserveerd geworden. Je moet weten: ik ben van nature niet het type dat achter de rug van anderen praat. Of het nu om de trainer of om ploegmaats gaat, maakt niet uit: ik zeg tegen iedereen wat ik te zeggen heb. Zo is mijn karakter, zo bén ik. Ik begrijp dat sommigen daar niet van houden, maar het is moeilijk om voor iederéén goed te doen. Sinds mijn ervaring bij Club Brugge vorig seizoen probeer ik toch wat meer na te denken en te analyseren voor ik spreek. Ik zeg niet meer alles tegen iedereen. Mijn gevoel is namelijk dat bepaalde spelers mee de negativiteit rond mij creëerden.”

Papa

“Alles zal ik eraan doen om terug te keren aan de top. Mijn contract bij Club Brugge loopt nog tot in 2011. Mochten ze daar volgend seizoen toch weer op mij rekenen, dan zal ik er klaar voor zijn. Ondertussen voel ik mij goed op de positie van rechtsachter. Misschien zette ik een stap achteruit om er dan weer twee vooruit te zetten.

“Ik ben pas 24, ik neem seizoen per seizoen en ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet. Als er zich situaties voordoen zoals bij Club Brugge, zal ik ze sneller herkennen en kunnen anticiperen. Ik ben er ook vertrouwd geraakt met veel commotie rond mij. Als ik ooit nog eens in een stadion kom waar ze met 30.000 fluiten, zal ik niet meer schrikken. Mijn concentratie is verbeterd en ook in mijn relance maak ik vooruitgang. Daar zijn geen andere manieren voor dan hard te werken op training.

“Diana is zwanger, in maart word ik papa. Voor haar en de kleine zal ik dag na dag knokken en laten zien dat ik capabel ben om bij eender welke club op eender welk niveau te spelen. Waarom zou ik niet ooit in het buitenland kunnen voetballen? Waarom zou dat niet in Italië kunnen zijn? Ik breek er mijn hoofd niet over, ik verwacht niets, ik doe alleen maar elke dag mijn best. We zullen zien wat de toekomst brengt.”

door christian vandenabeele – beeld: danny gys (reporters)

“Bepaalde spelers grepen hun kans om Mathijssen te saboteren.”