Op zijn 25e had Alberto Contador de drie grote rondes al gewonnen. Daarna volgde een carrière met ups en downs. Na de Ronde van Spanje van afgelopen zomer hing hij zijn fiets definitief aan de haak. El Pistolero blikt terug.
In het laatste jaar van zijn carrière keerde Alberto Contador (34) terug naar Pinto, het Spaanse dorp waar hij op 6 december 1982 geboren werd. Nu hij gestopt is met wielrennen, zal hij er vermoedelijk blijven wonen. De vorige jaren was hij uitgeweken naar Lugano in Zwitserland. Zijn terugkeer naar Pinto zou symbolisch kunnen zijn – zo is de cirkel rond – maar Contador bekijkt het zo niet. ‘Ik kwam terug naar hier omdat alle mensen die ik in Zwitserland kende uitzwermden’, zegt El Pistolero in de patio van het hotel in het centrum van zijn geboortedorp. ‘Het is niks symbolisch, ik ben gewoon supertrots op mijn dorp en ik ben echt gelukkig dat ik hier woon en ben opgegroeid.’
Als je nu terugblikt, wat was dan het beste moment uit je carrière? Misschien de Tour van 2009, waarin je Lance Armstrong en zijn ploeg klopte?
Alberto Contador: ‘Nee, de Ronde van Frankrijk van 2009 was heel complex en ik kon er niet genieten zoals ik dat in andere Tours wel deed. Het sterkste jaar van heel mijn carrière was ongetwijfeld 2014 (waarin hij met een knieblessure moest opgeven in de Tour en twee maanden later de Vuelta won, nvdr). Uit fysieke tests bleek dat mijn niveau toen veel hoger lag dan in 2009.’
Dus je toppunt als wielrenner viel niet samen met je grootste overwinningen?
Contador: ‘Het lijkt misschien raar, maar sommige overwinningen waren misschien niet zo belangrijk voor de buitenwereld maar wel fantastisch voor mij, zoals Parijs-Nice in 2007…’
Daar gingen de ogen van heel wat volgers open…
Contador: ‘Ik heb daar enorm van genoten. Ook de Tour van 2007 was speciaal, specialer dan die van 2009. De media was bezig met de rivaliteit tussen Armstrong en mij, maar ik was gefocust op het sportieve: ik wilde die Tour winnen.’
Het verleden niet vergeten
En dan te bedenken dat alles al voorbij had kunnen zijn op je 21e… Tijdens de Ronde van Asturië had je na een val bloedklonters in je hersenen en kreeg je een hersenbloeding.
Contador: ‘Dat was een keerpunt in mijn carrière. Dat zoiets met je kan gebeuren, dat is het laatste waar je als jongen van 21 jaar aan denkt. Gelukkig hebben de bloedingen, ook al waren ze heel groot, geen schade aangericht. Ze hebben me geopereerd en konden het probleem zo oplossen. Dat heeft mijn manier om naar het leven te kijken nog meer veranderd. Ik heb altijd de waarden die mijn ouders me hebben aangeleerd gerespecteerd. We waren met vier kinderen thuis en we hadden het niet breed. Maar als je zo lang in een ziekenhuis verbleven hebt en je niet weet of je nog een normaal leven zal kunnen hebben of diezelfde nacht nog het slachtoffer zal worden van een nieuwe bloeding, dan geef je alles een nieuwe waarde. Als je dan buitenkomt en merkt dat je al wekenlang geen wandeling door het park hebt kunnen maken of wat tijd met vrienden doorbrengen, dan ga je alles anders bekijken. Toen ik in het hospitaal lag, wilde ik alleen maar herstellen om een normaal leven te kunnen leiden. De fiets kwam toen op de tweede plaats ondanks het feit dat ik beroepswielrenner wilde worden en de Tour wilde winnen…’
Werd je op die manier sneller volwassen?
Contador: ‘Ik ben altijd redelijk rijp geweest voor mijn leeftijd. Misschien komt dat ook door het wielrennen, een sport waarbij je verplicht wordt ver van huis te zijn en ver van je vrienden. Is dat hard? Je gooit dat mee in de weegschaal en je beslist…’
Was het harder dan je positieve dopingtest op clenbuterol in de Tour van 2010? Je werd twee jaar geschorst en je overwinningen in de Tour 2010 en de Giro 2011 werden je afgepakt.
Contador: ‘Ik zou kunnen zeggen dat het verleden vergeten is, maar nee, dat kan ik niet vergeten. Het richtte heel veel schade aan, en dan heb ik het niet over mijn imago, maar directe schade. Bij mij en bij de mensen van wie ik het meest houd. Dat herinner ik me veel meer dan het feit dat ze me geschrapt hebben uit de Tour en de Giro. Veel meer. Het deed me pijn om het nieuws te lezen. Echt waar. Zien dat er stommiteiten geschreven werden in de pers. Dat deed mij en mijn familie heel veel pijn, een pijn die ik mijn ergste vijand niet toewens.’
Geen sportdirecteur
Hoe ziet de toekomst eruit? Je zette in het kader van je Stichting Alberto Contador én samen met Ivan Basso al je schouders onder een opleidingsteam van Trek-Segafredo. Is het de bedoeling dat die ploeg blijft groeien?
Contador: ‘Ivan Basso en ik hebben veel gekregen van het wielrennen en we willen op deze manier iets teruggeven. We worden daar allebei niet voor betaald. Een deel van mijn energie zal daarnaartoe gaan, maar nog meer ga ik me bezighouden met de ziekte die mij trof (een hersenbloeding, nvdr) en ik zal er via mijn Stichting voor ijveren dat er daarrond meer kennis komt. Verder ga ik optreden als ambassadeur voor wielermerken en staan er een aantal conferenties gepland in bedrijven, waar ik ga spreken over motivatie en leiderschap.’
Zie je jezelf als sportdirecteur?
Contador: ‘Nee, ik zie me niet achter het stuur zitten. Als ik al bij een ploeg terechtkom, dan zal het veeleer zijn om sponsors aan te trekken. Maar ik zou dat niet doen om werk te hebben maar om het wielrennen meer mogelijkheden te geven. Mijn rol zou dan eerder die van ambassadeur zijn dan die van sportdirecteur of manager.’
Geen enkele grote kampioen is succesvol geweest als sportdirecteur.
Contador: ‘Misschien omdat renners die tijdens hun carrière zoveel verantwoordelijkheid gehad hebben, de last niet meer willen dragen om slaaf van het wielrennen te zijn. Om goede resultaten te verkrijgen, moet je een slaaf zijn, superprofessioneel, veel dingen in je leven hypothekeren, en de meesten willen die spanning niet meer, ze willen een rustigere job.’
Marco Pantani
Je nam in augustus afscheid van het wielrennen in de Vuelta. Dat werd een soort eindeloze ereronde door Spanje. Deed het applaus dat je overal kreeg je de slechte momenten uit je carrière vergeten?
Contador: ‘Ik ben iemand die alleen het positieve onthoud. Het negatieve verdring ik, vooral omdat ik anders niet gelukkig zou kunnen zijn. Als je alleen maar aan het negatieve zou denken… Die laatste Vuelta was een droom. Een echt eerbetoon van de eerste tot de laatste dag, een herinnering die me altijd zal bijblijven. Door mijn slechte dag in Andorra (Contador verloor er door maagklachten twee en een halve minuut, nvdr) heb ik niet kunnen meestrijden voor de eindwinst, maar ik heb de koers in mijn eigen stijl gereden. Daar hebben mijn fans veel meer van genoten dan wanneer ik met de rekenmachine op zak had gefietst en had geprobeerd om de leiderstrui van Chris Froome op die manier te pakken.’
Die slechte dag in Andorra heeft de échte Contador naar boven gebracht: de aanvaller die wil winnen zonder te denken aan wat hij kan verliezen…
Contador: ‘De theorie is dat je conservatief moet fietsen om geen tijd te verliezen, maar ik heb de theorie vaak aan mijn laars gelapt. Het hoofd of de benen zeiden me ‘Komaan, Alberto, ga maar’, en dan gehoorzaam ik.’
Gezegd wordt dat je uiteindelijk meer gewaardeerd werd voor je stijl dan voor je palmares. Ben je het daarmee eens?
Contador: ‘Ja. Het maakt me trotser dat de mensen me vanwege mijn huzarenstukken herinneren. Dat wil zeggen dat ik hen heb doen opveren voor de televisie of aan de kant van de weg, ongeacht het eindresultaat. Er waren succesvolle dagen, er waren dagen dat ik tijd verloren heb en er waren dagen dat ik er heel dicht bij was. Dat herinneren de mensen zich, zo denk ik oprecht. Op papier staan alleen maar getallen en statistieken.’
Maar ook je statistieken zijn indrukwekkend. Slechts weinigen hebben dat de laatste jaren gepresteerd…
Contador: ‘Mijn palmares spreekt voor zich. Al die grote rondes, hoeveel je er ook bij rekent (zeven of negen, naargelang je de Tour en de Giro waarvoor hij gediskwalificeerd werd erbij telt of niet, nvdr)… Maar hoe wordt Marco Pantani herinnerd? Als winnaar van de Tour of als de renner die ver voor de finish aanviel en zo de supporters voor zich won? Zijn palmares is niet het beste van allemaal, maar de mensen zagen hem graag bezig en waardeerden hem enorm. Dat soort waardering heb ik ook het liefst… En als je dan daarnaast ook nog een palmares bij elkaar fietst, des te beter.’
Is het dat ‘verlangen’ om Pantani te zijn dat je zo aanvallend deed koersen in je laatste Ronde van Spanje?
Contador: ‘Ik wist dat ik van die manier van koersen het meest genoot, en wist dat de mensen dat ook wilden zien. Na een tijdje leek het alsof de mensen het van me vroegen. Dat doet me terugdenken aan de Tour van 2007, waarin ik om de eindoverwinning streed met Michael Rasmussen. Ik had beloofd dat ik op de Aubisque ging aanvallen, maar die dag had ik geen goede benen. Ik viel toch aan, omdat ik me geëngageerd had om het te doen. Daarna kreeg ik het heel moeilijk en verloor ik tijd op Rasmussen. Maar toen, tien jaar geleden, zag je mijn manier van risico’s nemen al, mijn non-conformisme. Ik had me ook kunnen tevreden stellen met de tweede plaats, maar het enige waaraan ik dacht was eerste worden.’
Die Tour in 2007 won je omdat Rasmussen uit koers werd gehaald op beschuldiging van doping. Was dat een harde kennismaking met de realiteit?
Contador: ‘Dat was zeer zeker een moeilijke avond. Iemand anders zou misschien zeggen dat het een gelukkige dag was, maar voor mij niet. Ik zat in mijn kamer met mijn ploegmaat Benjamin Noval toen de koersdirecteur kwam zeggen dat ik de nieuwe leider was. Meer dan vreugde riep dat bij mij vooral vragen op: echt waar? Waarom dan? Tien seconden nadat ik de uitleg had gekregen, besliste ik dat ik de volgende dag niet met de gele trui zou rijden, maar goed… Uiteindelijk was de situatie niet anders.’
Koersinzicht
Je legde een atypisch traject af. De meeste grote kampioenen worden geassocieerd met een sportdirecteur aan hun zijde, maar bij jou waren het er zoveel (Saiz, Bruyneel, Martinelli, Riis, Tinkov, De Jongh, Guercilena) dat het eerder leek of ze alleen maar voor de logistieke ondersteuning zorgden.
Contador: ‘Ik heb altijd… euhm… zelf over de tactiek mogen beslissen. Ik heb de zaken steeds helder gezien, maar ik luisterde ook altijd. Alles moet een soort van onderhandeling zijn: ik geef toe, jij geeft toe, jij respecteert mij, ik respecteer jou. Al mijn managers hebben altijd mijn manier van koersen en mijn beslissingen gerespecteerd. En ik heb tactisch nooit iets gedaan zonder het eerst met hen te bespreken, op een schaarse uitzondering na.’
Heb je dat koersinzicht geleerd van Manolo Saiz, je eerste sportdirecteur? Hij stond bekend als strategisch sterk.
Contador: ‘Van hem heb ik dat niet geleerd omdat ik destijds heel jong was en ik pas later in mijn carrière dat koersinzicht verwierf. In de tijd dat hij zijn vaak succesvolle tactiek uittekende bij ONCE, behalve in de Tour waar Miguel Indurain (bij Banesto, nvdr) heerste, keek ik veel naar video’s van de Tour die mijn broer kocht (Contador was acht jaar toen Indurain zijn eerste Tour won in 1991 en twaalf toen hij zijn laatste won, nvdr). Ik bekeek de video’s van de Rondes die Indurain won. En de aanvallen van Claudio Chiappucci en Pantani, en ook wanneer ONCE aanviel. Vooral Pantani bleef me bij, omdat de protagonist geen team was maar één persoon.’
Behalve de jaren met Saiz van 2003 tot 2006 heb je altijd bij buitenlandse teams gereden. Was dat een bewuste keuze of het lot? In 2006 lag het Spaanse wielrennen ook op apegapen na Operación Puerto…
Contador: ‘Het is iets heel positiefs om bij een buitenlands team te rijden. Het opent je blik op de wereld. Doordat ik Spanjaard ben, voel ik de liefde van Spanje, maar bij buitenlandse teams kreeg ik ook in veel andere landen genegenheid, zoals Denemarken, waar ik heel goede herinneringen heb aan Saxo Bank. Na mijn periodes bij Specialized en Trek heb ik ook in de Verenigde Staten veel volgers. Natuurlijk had ik graag bij een Spaans team met een Spaanse sponsor gezeten, maar die mogelijkheden waren er niet. Ik heb mijn beslissingen altijd genomen met het sportieve aspect in mijn achterhoofd, en zeker niet met het economische aspect. Geen enkele keer heb ik een team gekozen met de gedachte dat een hoger loon de slechte sportieve prestaties wel zou compenseren. Met zo’n motivatie zou mijn rendement al veel langer geleden om zeep geweest zijn, omdat dat zou betekenen dat ik niet meer de ambitie had om te winnen.’
Dat je nu op 34-jarige leeftijd de fiets aan de haak hangt ondanks dat de mensen willen dat je doorgaat en dat je hebt laten zien dat je nog wat in je mars hebt, is dat een gebrek aan motivatie of omdat er geen goed financieel bod meer kwam?
Contador: ‘Nee, het is zeker geen economische geldkwestie. Het is gewoon zo dat ik altijd heb gezegd dat ik op mijn toppunt wilde stoppen. Toen ik profwielrenner werd, had ik de leeftijd van 32 jaar in gedachten. Dat was destijds de leeftijd waarop een coureur stopte, maar nu blijven ze doorgaan tot hun 40e. Dat heeft mijn afscheid wat uitgesteld. Ik ben er zeker van dat ik in een goeie ploeg nog twee jaar op een heel goed niveau zou kunnen meerijden en overwinningen boeken. Ik zou ook nog mijn mannetje staan in de grote rondes en zelfs nog kandidaat-winnaar zijn.’
Ga je écht nooit meer koersen? Ook al krijg je het aanbod van de eeuw?
Contador: ‘Nee, op dit moment is er geen enkele mogelijkheid dat ik weer op de fiets kruip. De fans willen me natuurlijk opnieuw zien fietsen, maar er zijn er ook die zeggen: ‘Hij is gestopt, mooi zo.’ Welk financieel aanbod er ook nog zou komen, ik doe zeker niet verder als wielrenner.’
DOOR CARLOS ARRIBAS – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Ik heb altijd gezegd dat ik op mijn toppunt wilde stoppen.’ Alberto Contador
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier