De robuuste verdediger, sinds januari 2011 bij Standard, paste zich snel aan aan de Jupiler Pro League. Hoewel hij het in Luik sportief naar zijn zin heeft, zou hij toch graag vertrekken. ‘Ik denk dat het bestuur niet goed begrepen heeft wat ik juist wil.’

Dat Kanu, voluit Antonio Pereira Dos Santos Kanu, zelden interviews geeft, heeft alles te maken met het feit dat hij vrijwel uitsluitend Portugees spreekt. “Ik ben niet zoals Felipe, die zich overal meteen op zijn gemak voelt en wiens vader perfect vijftalig is. Ik durf me niet uit te drukken in het Frans uit angst om fouten te maken.” We haalden ons beste Portugees boven en Kanu praatte honderduit. Of het nu over zijn keuze voor Standard, de integratieproblemen van zijn vrouw, zijn familiale problemen of zijn wel erg harde speelstijl ging, Kanu ging geen enkel thema uit de weg.

Is dit Standard sterker dan het Standard van vorig seizoen?

Kanu: “Dat is te kort door de bocht. Je kan die twee ploegen niet vergelijken. Vorig seizoen was de groep homogener omdat de spelers meer ervaring hadden en al langer samen speelden. Dit seizoen hebben we de jongste groep van de hele eerste klasse en hebben we misschien wel meer individueel talent rondlopen.”

Komen jullie dit seizoen voetballend dan beter voor de dag?

“Ons spel zit in ieder geval beter in elkaar. Van Riga mogen we de bal niet zomaar naar voren keilen, hoor. De coach verlangt ook van mij dat ik meer verantwoordelijkheid neem en dat ik vaker mee naar voren trek. Met succes, want ik scoorde al een paar keer.”

Je verraste iedereen met je snelle integratie. Niemand had verwacht dat een Braziliaanse verdediger, ook al speelde je eerder al in Portugal, zich zo snel zou aanpassen aan de Belgische manier van voetballen …

“In Portugal ging het net zo. Na amper drie maanden werd ik verkozen tot beste verdediger van de Portugese tweede klasse. Nochtans moet ik toegeven dat ik na de eerste wedstrijd die ik van Standard zag, tegen mijn vrouw zei dat ik nooit dat soort voetbal zou kunnen spelen. De bal kwam van alle kanten, het leek me helemaal niet gestructureerd. Tijdens de eerste trainingen had ik de indruk dat ik steeds slecht opgesteld stond en ik had ook geen idee waar ik moest lopen. Gelukkig had ik de spellogica na een wedstrijd of twee door en heb ik sindsdien geen problemen meer gehad. De Belgische manier van voetballen ligt me eigenlijk wel: er zijn veel duels, veel kopduels ook, en ik speel graag op het randje.”

Soms ga je ook weleens over dat randje. Jouw drieste ingrepen zorgden er onder meer voor dat de scheidsrechters jou extra in het oog houden …

“Zet me op een voetbalveld en ik word een echte krijger. Ik hou gewoon niet van verliezen, en nog minder van slecht spelen. Maar ik heb nog nooit iemand met opzet geblesseerd en het is ook al meer dan drie seizoenen geleden dat ik nog een rode kaart kreeg. Soms durven mensen me niet aan te spreken omdat ze denken dat ik naast het veld net zo hard ben als op het veld. Niets is minder waar.

“En met scheidsrechters let ik wel op, hoor. Als ik geel krijg, ga ik niet meer tegenpruttelen. Ik heb ooit een scheidsrechter een klap verkocht en dat beklaag ik me nog altijd. Ik heb gezworen dat ik dat nooit meer zou doen.”

Weg bij Standard

Het feit dat je niet bij een grote Braziliaanse club, waar mooi spel voor resultaat komt, werd opgeleid, heeft jou misschien wel geholpen?

“Dat heeft me inderdaad sterker gemaakt. Je moet weten dat het er in de Braziliaanse Serie B vurig aan toegaat. Die zeer gemene duels moet je combineren met onmogelijke verplaatsingen per auto en de zinderende hitte. En ik heb dan ook nog eens in de Serie C gespeeld, waar het er dubbel zo vurig aan toeging.”

Je vrouw kan zich minder goed aanpassen aan België dan jij. Wat is het juist dat Leane zo vervelend vindt aan ons land?

“Ze houdt niet van België – en wil er ook niet van leren houden – omdat ze zich hier verloren voelt. Ze voelt zich hier aan haar lot overgelaten. In Bahia, waar wij beiden onze roots hebben, voelen we graag menselijke warmte en zijn we het niet gewoon dat er van het kleinste dingetje een probleem wordt gemaakt. Leane is samen met onze twee kinderen nu al sinds juli terug in Brazilië. Dat is voor niemand makkelijk, maar binnenkort komt ze nog eens een paar weken naar België. Ik hoop dat het dan beter zal gaan, maar ik maak me geen illusies.”

Is het daarom dat je weg wilt bij Standard?

“Dat is de enige reden, ja. Sportief gezien ben ik zeer tevreden bij Standard. Ik heb dan ook geen spijt van mijn keuze voor de Rouches, ook al was Braga eveneens geïnteresseerd en had ik met hen misschien de finale van de Europa League kunnen spelen.

“Op een bepaald moment werd mijn familiale situatie onhoudbaar. Mijn vader leed aan diabetes en stierf aan de gevolgen daarvan, terwijl mijn moeder niet lang daarna een hersenbloeding kreeg. Als ik heel eerlijk ben, waren er toen dagen dat ik echt geen zin had om op een voetbalveld te staan. Mijn hoofd stond gewoon niet naar voetballen. Dat was ook zo toen ik die jongen van AA Gent ( Yassine El Ghanassy, nvdr) aantrapte. Ik voelde mezelf zo wegzakken en ik werd bang dat ik mijn niveau niet meer zou halen. Voor iemand die een hekel aan middelmatigheid heeft, was dat een ondenkbare situatie. Het is daarom dat ik het bestuur van Standard op de hoogte heb gebracht van mijn wens om andere oorden op te zoeken.”

Je kreeg een duidelijk ‘neen’ als antwoord omdat de interesse van de geïnteresseerde clubs niet concreet genoeg was of hun bod te laag was …

“Dat ze me niet naar Braga lieten gaan kan ik nog begrijpen, maar het bod van Málaga, Lazio en Mallorca was zeer redelijk. Ik denk dat het bestuur niet goed begrepen heeft wat ik juist wil. Eerst argumenteerden ze dat ik moest blijven voor de supporters en daarna stelden ze een contractverbetering voor. Maar daar was het mij helemaal niet om te doen. We zijn in de eerste plaats toch allemaal mensen? Ik denk dat de supporters best begrijpen dat ik wil vertrekken zodat ik weer bij mijn vrouw en dochters kan zijn. Weet je wat ook al had geholpen? Dat de club iemand ter beschikking had gesteld die ons met bepaalde zaken, zoals het inschrijven van onze kinderen en andere administratieve zaken, had kunnen helpen. Standard is een grote club, maar op dat vlak kunnen ze nog heel wat vooruitgang boeken.”

Je wilt dus nog steeds weg?

“Ja, maar nu dat voor iedereen duidelijk is, heeft het geen zin om dat elke dag van de daken te schreeuwen. Ik kan nu niet weg want de transferperiode is afgesloten. Ik heb een contract bij Standard en voetballen is mijn job. Het is dankzij het voetbal dat ik uit de sloppenwijken ben weggeraakt en ik heb ondertussen al negen mensen te onderhouden. Sinds het overlijden van mijn vader ben ik de man in het gezin. Mijn moeder en mijn twee zussen rekenen op mij. Ze rekenen niet alleen op mijn financiële steun, ook als ze goede raad nodig hebben, vragen ze mijn mening.”

Opofferingen

Is het niet vooral zo dat het nieuwe Standardbestuur jou als een aankoop van Luciano D’Onofrio ziet?

“Ik sta onder contract bij Standard, niet bij Luciano, João, Manuel of Paulo. Ik had nog nooit van Luciano D’Onofrio gehoord voor ik naar hier kwam. En ik had ook geen akkoord met hem over een vroegtijdig vertrek.”

Niet lang na je komst verlengde je je contract tot 2014. Was dat dan geen domme beslissing gezien de situatie met je vrouw?

“Neen, want dat voorstel kwam er op een moment dat het hier nog allemaal rozengeur en maneschijn voor ons was. In het begin geloofden we het nog toen ze ons zeiden dat al die kleine probleempjes ‘wel opgelost zouden worden’. Dat driejarig contract was voor mij ook een soort verzekering.”

Er was heel wat te doen om de vermeende toenaderingspoging van Sérgio Conceição. Hij zou jou naar Sporting hebben willen halen …

“Dat was een grove leugen! Ik heb Sérgio niet meer gesproken sinds hij bij Standard vertrokken is. Iedereen heeft zich daarover opgewonden behalve ik. Ik praat niet veel en ik hecht nog minder belang aan geruchten. Toen ik amper drie maanden bij Beira Mar speelde, zag iedereen me al naar FC Porto vertrekken. Ik was zogezegd de nieuwe Bruno Alves. Op dat moment stond ik evenwel dichter bij een transfer naar Sporting dan naar Porto. Beira Mar vroeg een miljoen euro. Dat was trouwens ook de prijs die er op mijn hoofd werd geplakt toen Anderlecht interesse in mij toonde. Ik was teleurgesteld, maar ik ben altijd blijven knokken en ik ben er uiteindelijk ook voor beloond.”

Marc Wilmots liet onlangs optekenen dat hij jou ooit wel bij de Braziliaanse nationale ploeg zou zien spelen. Denk je dat zelf ook?

“Dat is uiteraard een droom en de kans dat ik hem waarmaak bestaat nog steeds. Ik ben blij dat iemand met zo veel kwaliteiten als Marc Wilmots zoiets over mij zegt. Misschien dat ik nog meer kans op een selectie voor Brazilië maak als ik bij een club zou spelen die in Brazilië bekend is, zoals Lazio. Stel dat ik het nooit tot A-international zou schoppen, dan is dat ook geen ramp. Er zijn zo veel goede Braziliaanse verdedigers en slechts vier plaatsen … Ik heb ook geen pass van veertig meter in de voeten.”

Heb je het carnaval in je vaderland niet gemist?

“Het is ondertussen al zeven jaar geleden dat ik nog eens echt carnaval heb kunnen vieren. Ik was er natuurlijk graag bij geweest, maar dat zal voor binnen vijf jaar zijn. Ik doe liever nu een paar opofferingen zodat ik de rest van mijn leven kan genieten van het resultaat dat die opofferingen hebben opgeleverd.”

DOOR AUGUSTO MOREIRA

“De coach wil dat ik meer verantwoordelijkheid neem en vaker mee naar voren trek.”

“Sinds het overlijden van mijn vader ben ik de man in het gezin.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content