Sergiy Serebrennikov wil in Moskou tegen Lokomotiv tonen hoe belangrijk hij kan zijn voor Club.

Een afspraak voor een interview ? Dat kan, zegt Sergiy Serebrennikov in het Engels. Op de vraag waar en om welk uur het gesprek kan doorgaan, is het antwoord minder duidelijk : ” Yes.” De Oekraïner van Russische afkomst krijgt bij Club samen met Marek Spilar drie keer per week Engelse les, maar communicatie verloopt nog altijd het best via een tolk. De rechtermiddenvelder van Club Brugge hanteert een verzorgde woordenschat, een bijna poëtische taal. Mét gevoel voor humor. Op het veld valt dat niet op. Op dat veld wil hij weer staan in de laatste wedstrijd voor de Champions League in Moskou, waar hij ooit een paar jaar woonde en voetbalde. Net toen hij bij Club een beetje op dreef kwam, blesseerde hij zich in een interland met de Oekraïense nationale ploeg.

Intussen probeert hij zich in Varsenare aan te passen aan het landelijke leven, samen met zijn vrouw Irina en twee dochters. Voor zijn vrouw verloopt de aanpassing het moeilijkst. Zij zit vaak thuis, Engelse les is voor later, want een babysit die Russisch beheerst is niet zo makkelijk te vinden. Opvallend : er zit tien jaar verschil tussen de oudste ( Anna) en de jongste ( Maria, elf maanden) dochter. Serebrennikov (26) is een jonge papa.

Er is ook bezoek van het gezin van een Russische journalist van de Moskouse krant Tribuna die als correspondent in Brussel woont en uitstekend Frans spreekt. Serebrennikov is ook al populair. Een clubfan die viool speelt in het Nationaal Orkest van België en hoort van het geplande interview, wil per se een gesigneerde foto. In het Russisch. “Toen ik hier kwam, kende ik niemand”, zegt Serebrennikov. “De enige met wie ik kon communiceren was Milan Lesnjak, die Russisch leerde op school. Nu heb ik al een paar vrienden, allemaal mensen die ik hier heb leren kennen. Als ik buiten ga, ga ik vooral naar het centrum van Brugge en Brussel.”

Waarom kwam je naar België ?

Sergiy Serebrennikov : Omdat de voorzitter van Kiev me op een dag opbelde met de vraag of ik een overgang naar Brugge zag zitten. Het was de eerste keer dat een buitenlandse club me een aanbod deed. Hij gaf me een paar dagen om na te denken. Het moment van het voorstel overviel me, we waren in volle competitie. Maar drie dagen na zijn telefoontje zat ik al op het vliegtuig naar Brussel. Ik wilde eens iets anders, een andere wereld binnenstappen.

Van Kiev naar Club, is dat sportief geen stap achteruit ?

Iedereen vraagt me dat nu, of ik een stap vooruit dan wel achteruit zette. Mijn antwoord is : een stap opzij ( grijnst) . Ik heb een andere weg genomen. Waar die heen leidt, zie ik wel. Dynamo Kiev was voor mij geen absoluut succesverhaal. De concurrentie was groot, ik speelde niet altijd. Wat me hier wel opvalt, is dat je hier meer evenwicht hebt in de competitie. Elke match is toch een wedstrijd. In Oekraïne is het verschil tussen Kiev en de meeste clubs veel te groot. Je hebt maar een paar echt moeilijke wedstrijden. Een ander verschil is dat een zwakke tegenstander zich daar voor de eigen goal ingraaft en verdedigt, terwijl de zwakkere ploegen hier ook proberen om zelf initiatief te nemen.

Wist je iets van België en Brugge ?

( met pretoogjes) De lessen aardrijkskunde worden in Rusland met veel interesse gevolgd, hoor. Ik wist dat Brussel de hoofdstad was en dat je hier overal bier vindt. Ondertussen ben ik nog iets te weten gekomen : dat het hier verschrikkelijk veel en vaak regent. Als ik België verlaat, zal ik nog vaak aan de regen denken. Club kende ik van de vriendschappelijke wedstrijden die we ertegen speelden, in Oekraïne en hier. En Brugge is een mooie stad. Niet met zulke enorme gebouwen als Kiev, maar met kleine en mooie sprookjeshuizen. Hoewel je in Kiev mooie oude kloosters en kerken hebt, plus een prachtige hoofdstraat, vooral in de lente wanneer de kastanjebomen bloeien.

Hoe was het om hier als Russische speler te belanden ?

Héél moeilijk. Belgische spelers probeerden wel om zich verstaanbaar te maken, desnoods met gebaren. Maar het is niet simpel, hoor. Het is absoluut nodig om een andere taal te leren. In Rusland had ik op school een beetje Engels, maar ik herinner me er niets van. Als kinderen hier een taal leren, weten ze ’s avonds nog wat ze overdag geleerd hebben. Bij ons was dat niet zo. Ik was ook niet zo’n goeie student voor Engels. Voor de andere vakken natuurlijk wel ( lacht). Na mijn middelbare school volgde ik aan de Russische academie voor sport nog een sportopleiding waarmee ik trainer kan worden. Ik maak nu elke keer vlijtig mijn huiswerk Engels. Ik wil die taal beheersen. Onze oudste dochter gaat naar een Vlaamse school in Brugge, waar nog enkele kinderen zijn die Russisch praten. De eerste maanden moet ze enkel Nederlands leren, voor de andere vakken is ze voorlopig vrijgesteld van huiswerk. Misschien leert zij me wel Nederlands. Maar Engels is belangrijker, omdat hier zo veel buitenlanders zijn.

Wat doe je als je administratieve zaken moet in orde brengen of iets regelen ?

De club doet veel voor me. Anders ga ik naar Lesnjak die me uitlegt wat ik moet doen. Als het nodig is, gaat hij met me mee. Zonder Lesnjak zou het leven hier veel moeilijker zijn.

Kiev en Club zijn twee profclubs. Is het leven in beide clubs vergelijkbaar ?

Club heeft geen trainingscentrum. Kiev wel. Een sporthotel voor voetballers is dat. Je zat voor elke wedstrijd twee dagen in het trainingscomplex van de club. Daar had je alle faciliteiten, maar ik verveelde me vaak. Naast eten, rusten en trainen, keek je tv. Ik wilde bij mijn gezin zijn, maar daar kon dat niet. Hier wel. Bij Brugge gaan we niet op afzondering twee dagen voor de match, ontdekte ik tot mijn aangename verrassing. Beter vier uur voor de aftrap verzamelen dan twee dagen vooraf. Kiev is ook dé absolute topclub van Oekraïne. Qua aanhang en qua mogelijkheden. Alle beste spelers in heel het land zitten daar. Ze scouten niet alleen in Oekraïne, maar ook in Rusland en de andere voormalige Sovjetstaten, zelfs tot in Slovakije en Joegoslavië. Er zijn wel meer Oekraïners die in Rusland voetballen dan omgekeerd. Pas toen Kiev me opmerkte, toonden ook de clubs uit Moskou interesse, hoewel ik amper een paar honderd kilometer buiten Moskou woonde en voetbalde en ik er mijn opleiding kreeg. Ik heb eens gehoord dat Dynamo 150 spelers onder contract heeft. In het kamp trainen en werken Dynamo één, het reserventeam van Dynamo, Dynamo twee, en het jongerenteam onder zestien, Dynamo drie. Voor het eerste elftal kwamen 25 spelers in aanmerking.

Hoe was het om met trainer Lobanovski samen te werken ?

Lobanovski is een strenge man. De meeste spelers waren bang. Niet van hem zelf, maar bang om iets verkeerd te doen. Af en toe vroeg hij wel hoe het ging, maar veel persoonlijk contact hield hij niet met de spelers. Het ging altijd om het vak, nooit privé. Hij was een bijzonder veeleisend man, als een rots. Hij lachte nooit, toonde nooit emoties. Moeilijk om mee samen te werken, maar dat geldt waarschijnlijk voor alle geniale mensen.

Wat kenmerkte zijn aanpak ?

Hij was nooit tevreden. Hij verwachtte altijd dat wij tot het uiterste gingen. Als speler van Kiev kon je je niet permitteren om eens een mindere wedstrijd te spelen. Iets waar hij het heel moeilijk mee had, was als je na een belangrijke topwedstrijd in de Champions League tegen een kleine, zwakke Oekraïense ploeg niet echt dezelfde motivatie kon opbrengen en niet even goed speelde. Je had volgens hem geen recht om minder goed te zijn tegen een kleinere ploeg. Je moest altijd en overal het beste van jezelf geven. Dat heb ik van hem geleerd : streng zijn voor mezelf. Als ik tijdens de week op training niet alles geef, zal ik ook geen goeie wedstrijd spelen.

Is leven in Oekraïne anders dan in Rusland ?

Niet zo heel veel om eerlijk te zijn. Aanvankelijk dacht ik de het paspoort het enige verschil was tussen de twee landen. Maar de mensen in Oekraïne zijn veel vriendelijker, meer open dan in Rusland. Niemand reageerde vijandig op mij. Over de levensomstandigheden in het land weet ik weinig. Kiev is een hoofdstad, en in zulke steden heb je het als voetballer bij een topclub altijd goed. Hoewel je de laatste jaren ook elders rijke clubs ziet opduiken.

Waarom liet je je naturaliseren tot Oekraïner ?

Omwille van het voetbal. De voorzitter van de Oekraïense federatie stelde me dat voor en suggereerde dat het op die manier mogelijk werd om voor de nationale ploeg te spelen. In Rusland bestond die mogelijkheid niet. Bij Jaroslavl werd ik eens uitgenodigd voor een training met de nationale ploeg, maar meer zat er voor mij niet in. Met Oekraïne wel. Door blessures duurde het toch meer dan een jaar voor ik voor het eerst opgeroepen werd. Twee jaar geleden was dat, in Riga tegen Estland. Zes keer speelde ik ondertussen in de nationale ploeg. Op twaalf oktober blesseerde ik me in de laatste interland aan de voet. Ik hoop er straks weer bij te zijn, al dwingt de aanwezigheid van Spanje in de groep ons te denken aan een tweede plaats als we naar het EK in Portugal willen.

Was je transfer van Kiev naar Brugge een goeie zaak met het oog op de nationale ploeg ?

Op voorwaarde dat Brugge sprekende uitslagen blijft halen, zoals de laatste weken. Als we in de Champions League blijven, vergeten ze me ginder niet.

Hoe anders moet je tactisch spelen bij Club in vergelijking met Kiev ?

Mijn startpositie is dezelfde, ik word hier op mijn beste plaats uitgespeeld. Tactisch hanteert deze trainer een andere aanpak. Bij Kiev was je voortdurend in beweging, ging ik van rechts naar links en omgekeerd. Hier ben je verantwoordelijk voor één zone. Als ik naar links loop, ligt mijn zone vrij voor de tegenstander en breng ik de ploeg in gevaar.

Heeft Club al de échte Serebrennikov gezien ?

Toch al een paar keer. In de Champions League tegen Lokomotiv Moskou en in competitie, tegen Antwerp bijvoorbeeld. Aanvankelijk had ik het moeilijk, omdat alles nieuw was. Maar ik moet nog beter kunnen.

Denk je er wel eens aan hoe je integratie bij Club verlopen was indien Lesnjak hier niet was geweest ?

( droog) Dan had ik me waarschijnlijk opgehangen.

Je staat bij hem in de schuld.

Ik geef hem ook iets terug.

Wat ?

Tien procent van mijn loon.

Dat meen je niet.

Grapje.

door Geert Foutré en Veronika Iltchenko

‘Als we in de Champions League blijven, zullen ze me bij de nationale ploeg niet vergeten.’

‘Zonder Milan Lesnjak zou het leven hier veel moeilijker zijn voor mij.’