Hij was net geen vijftien jaar toen hij zijn geboorteland Australië verliet, meer dan tien jaar later moet de odyssee van James Troisi (26) door Engeland, Turkije, Italië en België in een basisplaats bij de Socceroos op de Asian Cup resulteren.

James Troisi, de muts diep over het hoofd getrokken, bekijkt het nummer van Voetbal International aandachtig. “Ah, Tommy Oar… (lacht) Goede winger, mijn ploegmaat bij de Socceroos. Nog altijd maar 22 jaar en toch voetbalt hij al sinds 2010 in Utrecht, dat in die periode ook Adam Sarota en Michael Zullo binnenhaalde.” Boven het verhaal staat een uitspraak van Oar: “Ajax zou een mooie volgende stap zijn.” Troisi: “Tommy mag dromen van een betere club, ja, maar de andere twee jongens zijn teruggekeerd. Het is niet te onderschatten: als Australiër in Europa voetballen.

“Af en toe heb ik heimwee. Andere jongens gaan na de training naar huis, naar hun vriendin of vrouw, ik woon hier helemaal alleen. Zelfs als we een paar dagen vrij hebben, heb ik door de opeenvolging van de matchen amper tijd om Brussel of andere steden te bezoeken. Ik probeer soms eens af te spreken met Maty (Mathew Ryan, nvdr), maar door zijn drukke programma zijn we slechts twee keer samen iets gaan eten.

“Australië ligt écht aan de andere kant van de wereld. (lacht) In november speelden we met de nationale ploeg tegen Japan, meer dan 20 uur onderweg… Het is ook vrij belastend voor de spieren, waardoor ik soms iets minder fris ben. We moeten veel opofferen om dit leven te kunnen leiden, om onze droom te verwezenlijken.”

De eerste sneeuw

“Als kind wilde ik alleen maar voetballen, andere sporten interesseerden me niet. Ik speelde bij een klein clubje, West Torrens Birkalla, en later bij Adelaide City, maar in die tijd was er nog geen jeugdopleidingsmodel, zodat ik als kereltje van dertien jaar plots tegen mannen van drieëntwintig moest spelen. Verre van ideaal, zodat mijn vader besliste om zelf een jeugdacademie op te starten. Hij had zelf wat gevoetbald – een verdediger -, las boeken en verdiepte zich in de werking van de Ajaxschool…

“De jongens van de Burning Ambition Academy – toepasselijke naam (lacht) – trainden elke dag, in het weekend speelden we in de localleague, maar vooral de twee trips naar de grote Europese jeugdtoernooien waren schitterend. Wedstrijden tegen leeftijdsgenoten van Chelsea, Ajax of Newcastle. Onvergetelijke ervaringen… We waren vrij succesvol, op een dag kreeg ik de kans om naar de Academy van Newcastle United te vertrekken. Verhuizen naar Engeland. (blaast)

“Mijn vader heeft me nooit gepusht, ik mocht zelf beslissen. Ik stond elke morgen om halfzes op om te voetballen. ‘Je mag me altijd wakker maken’, zei vader. In de namiddag, na de schooluren, stond ik opnieuw op het oefenveld. Toen hij zag dat ik er alles voor deed, besliste hij om met het gezin – vader, moeder, broer en zuster – naar Engeland te verkassen. Alleen mijn oudste zus, die een vriendje had, is in Australië gebleven.

“Een ingrijpende beslissing, zeker voor mijn vader, die in Adelaide accountant was. ‘Dat kan ik in Newcastle ook.’ Ik had enorm veel geluk dat mijn ouders mij gesteund hebben en ik mijn droom kon najagen. Een enorme aanpassing. Van sunny Adelaide, waar het in december veertig graden was, naar de grijze en grauwe Tyneside. Voor de eerste keer in mijn leven zag ik daar ook sneeuw.”

Doorbreken in Turkije

“In januari 2007, op mijn achttiende, tekende ik mijn eerste profcontract (tot juni 2008, nvdr). Was het realistisch om te denken dat ik er ooit in de eerste ploeg zou spelen? Misschien niet, maar de trainingen en de matchen met de reserves waren ook belangrijke leermomenten. Betere voetballers, meer snelheid, sterkere jongens… Ik was meestal bij de achttien, maar de manager – Sam Allardyce – was heel eerlijk. ‘James, je bent een goede voetballer, maar voor jou zal het hier moeilijk worden.’ Joey Barton, David Rozehnal, Mark Viduka, Michael Owen, Obafemi Martins… Zó veel kwaliteit. En, zo gaf hij toe, hij was bijna verplicht om de spelers met de hoogste salarissen op te stellen.

“Kort na de winterstop was ik zo goed als rond met Roda JC, dat mij een half seizoen zou huren. Ik wilde spelen, ook omdat ik in augustus met onze olympische ploeg naar Peking wilde, maar plots zei Newcastle dat ik moest blijven. Heel vreemd: de manager had me niet nodig, maar ik mocht ook niet vertrekken… Ik was in Newcastle goed bevriend met Emre Belözoglu, de kapitein van het Turkse elftal, die vroeg of ik geen zin had om het seizoen erna bij Gençlerbirligi te voetballen. ‘Daar krijgen jonge spelers wel een kans.’ Een moeilijke beslissing, ook omdat mijn ouders naar Australië zouden terugkeren en ik alleen naar Turkije moest vertrekken…

“Gelukkig tekende ook Bruce Djite er een overeenkomst, in december kwam Mile Jedinak – momenteel bij Crystal Palace en kapitein van onze nationale ploeg – er nog bij. Drie Australiërs in Ankara, terwijl Harry Kewell (Galatasaray), Michael Petkovic (Sivasspor) en Lucas Neill (Galatasaray) ook in Turkije voetbalden. Goede exportproducten… (lacht)

“Een schitterende ervaring. Leuke stad, lekker eten en bijna alle matchen gespeeld. Vrij agressief, ook naast het veld af en toe gevaarlijk, maar in sommige stadions was de ambiance fenomenaal. Als je op Besiktas, Fenerbahçe of Trabzonspor overeind kan blijven, dan kan je overal spelen. I loved it… Ik had een contract voor drie seizoenen, maar op de een of andere manier wist Kayserispor dat ik voor een miljoen euro weg kon.

“Kayseri, een totaal andere omgeving. Kleine en traditionele stad, waar naast het veld weinig te beleven was. Drie mooie seizoenen, waarvan ik vooral die ene wedstrijd tegen Sivasspor nooit zal vergeten: min 23 graden! Vreselijk. En toch gescoord. (lacht) Maar in het derde seizoen begonnen de betalingsproblemen.”

Even in Australië

“Er was interesse uit Qatar, maar op je 22e mag je niet voor het geld kiezen. En toen kon ik plots naar Juventus, dat me onder meer aan het werk had gezien tegen Galatasaray, dat Felipe Melo dat seizoen huurde. Te hoog gegrepen? Als Juventus met een contract voor vier jaar aan de deur staat, dan doe je open (lacht). Ik wist dat ik aan Atalanta Bergamo uitgeleend zou worden. Goed voor mijn carrière, dacht ik, maar het was een enorme tegenvaller. Ik wilde elk jaar beter worden, maar speelde dat seizoen geen tien wedstrijden. Ik was enorm ontgoocheld en vroeg me bijna elke dag af: ‘Waarom hebben jullie me eigenlijk gehuurd?’

“De coach, Stefano Colantuono, was een ex-verdediger en dat zag je in zijn benadering. We moesten heel defensief voetballen, ons spel was vrij matig. Maar, moet ik toegeven: ik heb er tactisch wél veel geleerd. De Serie A is minder aantrekkelijk dan de Spaanse competitie, maar omdat je weinig ruimte krijgt om te voetballen, moet je sneller denken.

“Jammer dat ik er niet geslaagd ben, zeker omdat ik voor de helft Italiaans (en Grieks, nvdr) ben. Schitterend om er te leven. La Città Alta van Bergamo, Milaan, Firenze, het Comomeer… De verkeerde keuze? Misschien wel, maar zoiets kan je op voorhand niet inschatten, ook al omdat ik een heel goed seizoen in Turkije achter de rug had. Chris Hughton, de coach van Norwich en de ex-assistent van Allardyce bij Newcastle, informeerde bij Juventus, maar ik denk niet dat de Engelse tweede klasse iets voor mij geweest zou zijn. Dat is een heel zware competitie. 24 ploegen, enorm veel wedstrijden, fysiek voetbal met lange ballen. Ik had er wellicht nekpijn gekregen. (lacht)

“Ik kon in Bergamo blijven, maar ik had geen zin om nóg een jaar op de bank te zitten en daardoor het WK in Brazilië te moeten missen. Ik maakte plots geen vooruitgang meer. We trainden wel hard, maar omdat er in Italië geen reservecompetitie is, had ik een totaal gebrek aan matchritme. Daardoor had ik het zelfs in mijn eerste weken bij Melbourne Victory moeilijk. Kleine fysieke probleempjes, waardoor het een tijdje duurde vooraleer ik opnieuw fit en op niveau was.

“Ik heb lang getwijfeld om naar Australië terug te keren, maar de coach van Melbourne Victory – Ange Postecoglou – heeft me overtuigd. He likes me, alleen vertrok hij drie weken erna naar de nationale ploeg… (lacht) Achteraf bekeken was het de beste beslissing die ik kon nemen. 34 matchen gespeeld, 15 keer gescoord, veel assists gegeven en eindelijk eens in mijn land kunnen voetballen. Toen ik als jeugdspeler naar Newcastle vertrok, bestond de A-League zelfs nog niet. Ik weet dat jullie, Belgen, met de Australische competitie lachen, maar dat is niet correct. Technisch en tactisch is het niveau goed, alleen het tempo ligt hier toch wat hoger. Voor mij was het op dat moment de juiste stap.”

Basisplaats?

“Melbourne Victory wilde mij nog een jaar langer huren en er was ook interesse van Western Sydney Wanderers, maar Juventus vond het commercieel interessanter dat ik naar Europa terugkeerde, zodat mijn marktwaarde niet zou dalen. Er was belangstelling van clubs uit Frankrijk en Nederland, uiteindelijk werd het België. Ik kende de competitie niet, laat staan dat ik al ooit van Zulte Waregem had gehoord (lacht). Ik deed zelf wat research, zag dat de club het de laatste twee seizoenen schitterend had gedaan en informeerde bij Maty. Toen de coach mij belde en ik hoorde dat ik op mijn favoriete positie, achter de spitsen, zou kunnen spelen, twijfelde ik niet meer.

“Het begin was ook hier moeilijk. Het seizoen was al een tijdje bezig, veel spelers waren vertrokken, de nieuwelingen moesten zich aanpassen. Maar in de weken voor Nieuwjaar, zeker na de winst in Standard, zag je toch dat deze groep potentieel heeft. Veel jonge spelers die de stiel nog moeten leren en die fouten maken. Dat komt soms hard aan, zeker als het wat minder loopt, maar uiteindelijk is dat inherent aan het voetbal. Mijn volgende stap? Basisspeler bij de Socceroos worden (zie kaderstuk) en het seizoen in schoonheid afsluiten. Het heeft geen zin om verder vooruit te kijken.”

DOOR CHRIS TETAERT

“Als je op Besiktas, Fenerbahçe of Trabzonspor overeind kan blijven, dan kan je overal spelen.”