Definitief uit de schaduw treden van zijn grote voorbeeld Geert De Vlieger, dat is de dwingende opdracht voor Sammy Bossut, de nieuwe titularisdoelman van SV Zulte Waregem, dat vrijdag de trainingen hervat. ‘Ik zette al grote stappen vooruit.’

Eerste klasse ontdekken deed Sammy Bossut (22) tijdens het seizoen 2006/07 al. Toen mocht de jonge West-Vlaming van SV Zulte Waregemcoach Francky Dury zijn kwaliteiten tonen in de UEFA Cup op Newcastle, de supercup tegen Anderlecht, maar ook in de laatste competitiewedstrijden tegen Lokeren OV en Charleroi. Midden maart van afgelopen seizoen besliste de sportieve staf, nadat bekend raakte dat het contract van routinier Geert De Vlieger (36) niet werd verlengd, dat Bossut de laatste acht competitiewedstrijden mocht tonen hoe ver hij stond in zijn leerfase. Volgend seizoen moet hij immers volwaardig titularisdoelman van Zulte Waregem worden.

‘Den dreiling’

De goalie schetst zelf zijn levensverhaal. “Ik ben afkomstig van Oostrozebeke. Mijn vader speelde cafévoetbal en supporterde voor Standard. Maar door de grote afstand kwam hij ook geregeld naar SV Waregem en Harelbeke in de eerste klasse kijken, dan mochten wij mee. Ik heb nog twee broers, Benny en Tommy. Wij maakten op school de speelplaats onveilig, want we waren constant in de weer met de bal. Wij zaten samen in de jeugdbeweging, maar sloten ons ook aan bij de lokale club SCOR. Ons amuseren met de vrienden, dat was altijd het opzet. Maar blijkbaar boezemden wij de tegenstanders schrik in. ‘Den dreiling es doar’, was een veelgehoorde commentaar. Als bij toeval werd ik eigenlijk doelman. We speelden altijd in de tuin of op een pleintje iets verder in de buurt en mijn broers hadden een schietschijf nodig ( lacht). Mijn idolen in het voetbal waren Geert en Gilbert Bodart. Maar bij de preminiemen gebeurde het wel eens dat ik aan de rust, bij een achterstand, in de spits naast Tommy kwam. Benny moest dan in doel. Zo hebben we meerdere malen nog een wedstrijdresultaat gunstig veranderd. Wij kwamen als broers vrij goed overeen, ondanks onze uiteenlopende karakters. Maar als er dan toch eens ruzie was, stond er altijd eentje alleen voor. Dat leidde vaak tot pittige discussies. Onze ouders hebben het geweten ( grijnst).

“Mijn beide broers zitten in de bouw, als metser. Misschien kunnen we in de toekomst nog eens samenwerken en een firma oprichten, want ik beschik over een A2-diploma houtbewerking. Een jaar lang maakte ik meubelbladen, tot het moment dat ik met mijn hand – mijn belangrijkste werkinstrument – in een machine terechtkwam. Een afgescheurde pees in mijn vinger was het gevolg. Het moment om te stoppen met die job. Uiteindelijk werkte ik, vooraleer ik hier prof werd, nog vier maanden in een magazijn als lader en losser van porseleinen materialen.

“Profvoetballer worden was altijd mijn kinderdroom. Toen ik, door mijn sterke prestaties bij Oostrozebeke, bij de miniemen in de West-Vlaamse selectie zat, werd ik naar SV Waregem gehaald door jeugdcoördinator Raf Lagrange. Het speelse element verdween, met vier trainingen en een match werd het plots serieus. Doelmannentrainer Patrick Himpe bracht me op twee jaar tijd naar een hoger niveau, werkte specifiek op mijn uithoudingsvermogen, tweevoetigheid en plukwerk op hoge ballen. Ik werd eerste keeper van de gewestelijke ploeg. Glenn Verbauwhede zat hier toen ook, maar hij verdween snel naar Club Brugge omdat hij bij de A’s weinig speelmogelijkheden kreeg. Simon Naessens, die nu als veldspeler voor de West-Vlaamse eersteprovincialer KVK Avelgem uitkomt, stond toen in de goal. Daaraan zie je hoe snel het allemaal kan gaan. Glenn en ik zitten in de eerste klasse, hij speelt nu op een lager niveau.”

Ontbrekende puzzelstukje

“Je moet ook geluk hebben. Doordat SV Waregem na het faillissement wegviel uit nationale, trok ik naar Ingelmunster. Na een positieve test kreeg ik op mijn zestiende een contract. Daar maakte John Dujardin van mij een doelman voor de eerste ploeg, ook al had ik met Peter Deldaele en Dimitri Verhulst twee toppers als concurrenten. ‘Je speelt zoals je traint’, hij pompte dat zinnetje er echt in. Mijn techniek ging sterk vooruit, ik werd beter in de een-tegen-eensituaties en taxeerde veel beter voorzetten vanop de flank. Ik zette grote stappen vooruit, omdat Yves Vermote nu bij Zulte Waregem dat ontbrekende puzzelstukje toevoegt. Dat wil zeggen: uitgaan van je eigen sterkte, zelf beslissingen durven nemen en altijd de kalmte bewaren. Hij hamert er constant op dat ik mijn lange bal moet verzorgen en de concentratie 90 minuten lang moet bewaren. Die mentale steun is belangrijk. Daarom voel ik ook totaal geen druk. Weet je, ik ben een heel nuchtere gast. Vorig seizoen wilde ik zien of ik het niveau van de trainingen zou aankunnen. Het was niet de bedoeling om Geert of Pieter Merlier meteen uit doel te spelen. Ik wou gewoon investeren in mezelf. Spelen tegen Newcastle en Anderlecht beschouwde ik als een mooie bonus, een fantastische buitenkans. Voor de supercup begon ik de wedstrijd net voor de spionkop van Anderlecht, dat maakte me toch een tikkeltje zenuwachtig. Maar zodra je wat goede ballen pakt, verdwijnt die stress sowieso.

“Spelen en trainen met iemand naar wie je altijd opkeek, maakt je mentaal sterker en rijper. Geert was voor mij een ideale leermeester. Elke dag verraste hij me en bracht hij dingen aan. Hij was altijd heel professioneel. Hij begreep de clubvisie ook. De club kiest voor jong en Belgisch. Ik vond het knap dat hij me zelfs na de beslissing van de club nog altijd tips gaf inzake opstelling, coa-ching en traptechniek.

“Eigenlijk heb ik net een belangrijk ingangsexamen achter de rug. Ik kon me eens volledig uitleven, ook al werd ik tegen STVV koud gepakt door een inschattingsfout, met een doelpunt tot gevolg. Maar het was dan goed dat ik met Geert en Yves direct over een klankbord beschikte. De trainer liet ook weten dat ik me nog niet moet bewijzen. Emotioneel werd ik echter het meest geraakt door de reactie van Mbaye Leye, die me meteen een schouderklopje kwam geven. Ik moest het me allemaal niet aantrekken, want volgens hem had ik de ploeg daarvoor al enkele keren rechtgehouden. Die woorden bezorgden me kippenvel, maar zeggen ook veel over de mentaliteit binnen de spelersgroep. Door onze collectieve sterkte zijn we ook mooi in de subtop geëindigd. En wie hard werkt, wordt altijd beloond.” S

door frédéric vanheule