Bij Genk staat niet Logan Bailly en niet Sinan Bolat onder de lat, wel ene Davino Verhulst. Een volksjongen uit het land van Waas.
Omdat Logan Bailly in China voor een medaille streed en Sinan Bolat een contractverlenging weigerde, begon Davino Verhulst (20) bij KRC Genk als numero uno aan het seizoen. Hij genoot met volle teugen van zijn eerste basisstek bij Genk, op de eerste speeldag tegen Germinal Beerschot: “Als ik zie hoe mijn vader na de wedstrijd stond te glimmen van trots … ja, dat doet mij iets. Ik durf wedden dat hij in de aanloop naar de eerste speeldag geen oog heeft dichtgedaan.”
Normaal gezien, neemt Bailly zijn plaats onder de lat weer in eens hij terug is uit Peking, maar zelfs dan blijven de opties open voor Verhulst. “Want wie weet speelde Bailly zich ginds in de kijker. En Bolat, tja, die is te goed om een seizoen als derde keeper te blijven. Ik denk toch wel dat één van die twee vertrekt.”
Een en al steen
Wie is Davino Verhulst eigenlijk? Buiten zijn twaalf wedstrijden in onze eerste klasse (9 met Beveren, 3 met Genk) moet België hem nog leren kennen. Davino Verhulst is in de eerste plaats een volkse jongen. Ging vroeger jaarlijks naar de zomeruitzendingen van Tien Om Te Zien in Blankenberge, houdt van André Hazes en consoorten en vormt een koppel met Dieuwke, een Nederlandse schone die enige faam verwierf met haar rol in het succesvolle vtm-programma Beauty & The Nerd. Op de parking van de Cristal Arena kwam Davino trouwens al eens aangereden met de roze Renault Twingo van zijn vriendin. Leuk zicht, die Twingo tussen de dure BMW’s en Mercedessen. Het typeert de complexloze, sympathieke Davino Verhulst.
Binnen enkele maanden verwachten hij en Dieuwke (25) een eerste kindje. Dat hij in december nog 21 moet worden, vindt Davino geen bezwaar. Integendeel, door de moeilijke jeugd die hij zelf gekend heeft, voelt hij een enorme drang om met zijn toekomstig gezinnetje het goede voorbeeld te geven. “Dieuwke mag op haar kop gaan staan, maar die kleine ga ik kapot verwennen! Hij of zij zal niets tekort komen, zoals ik wel meemaakte”, neemt hij zich voor.
Op zijn achtste besloten zijn ouders immers dat het niet meer verder kon en ze scheidden, een beslissing die Davino’s leven grondig dooreen schudde. “Mijn vier jaar oudere broer en ik bleven bij onze moeder en om de veertien dagen mochten we een weekend naar onze pa”, vertelt Davino. “Hij deed alles voor ons. Mijn vader woonde vijftig kilometer verderop, maar wanneer ik niet op training geraakte kwam hij me zonder aarzelen ophalen. Hij miste geen enkele training of wedstrijd, zelfs nu komt hij elke wedstrijd kijken.
“Maar thuis waren mijn broer en ik vaak aan ons lot overgelaten. Wij sleurden elkaar door de moeilijke momenten. Mama was er zelden. We zorgden zelf voor ons avondeten en ook mijn voetbalzak maakte ik zelf klaar, in tegenstelling tot de meeste andere kinderen. School ging ook al niet zo goed, er was totaal geen controle. Het zorgde thuis voor veel geruzie. Op een bepaald moment zo erg dat ik samen met mijn broer bij mijn grootmoeder ben ingetrokken. Op mijn zestiende, toen ik mijn eerste contract tekende bij Beveren, heb ik dan samen met mijn broer een appartement gehuurd. Tegenwoordig woon ik alleen in Genk. Geen probleem, ik kan daar tegen. Hier vanbinnen ( klopt op zijn borst, nvdr) is het een en al steen. De problemen in mijn jeugd hebben me sterker gemaakt. Uiteraard moet ik mijn oudere broer daarvoor bedanken. Samen met mijn pa was hij er altijd voor mij. Hij bleef zelfs in de weekends thuis om op mij te passen, terwijl zijn vrienden uitgingen …
“Maar mijn ma blijft mijn ma, ze is nu hertrouwd en aan de beterhand. Ik zal er toch staan wanneer ze me nodig heeft. Ongeacht ons turbulente verleden.”
Een tweede vader
“Zelfs al deed ik min of meer wat ik wilde, toch lag ik op zaterdag vaak al om negen uur in mijn bed. Uitgaan zei me niets. Als ik dan al eens op stap ging, was ik meestal om twee uur thuis. Ik vond dat vreselijk saai. Het enige waar ik me mee bezig hield, was voetbal. Als kleine jongen al ging ik doodgraag trainen. Dat was een uitlaatklep, ik was zelfs teleurgesteld wanneer ik na de training naar huis moest. Al heel vroeg was het mijn ambitie ooit profvoetballer te worden. Daar droomt toch elk kind van? Studeren was echt niets voor mij. Ik volgde technisch onderwijs, houtbewerking. Vooral de laatste jaren veegde ik daar serieus mijn voeten aan, ik regelde mijn programma met Beveren op die manier dat ik zo weinig mogelijk naar de les moest.”
Bij SK Beveren, traditioneel een kweekvijver van keeperstalent (denk aan Jean-Marie Pfaff, Filip De Wilde, Geert De Vlieger, Erwin Lemmens, …), doorliep Verhulst alle jeugdreeksen en hij leerde er ook een man kennen die hij later als ‘zijn tweede vader’ zou bestempelen: Theo Custers, de huidige keeperstrainer van de nationale ploeg en destijds in diezelfde functie actief bij Beveren. “Spijtig genoeg duurde de samenwerking maar een jaar,” vertelt Verhulst, “en toen moest Custers plaats ruimen voor Vincent Dufour en zijn gevolg. In die periode heb ik veel aan Custers gehad, hij praatte veel met me en ik kon bij hem terecht, hij wist dat ik het thuis heel lastig had. Hoewel hij later niet meer aan de club verbonden was, gaf hij me dikwijls privétrainingen, want onder Dufour trainden we meestal amper één keer per dag.”
Rustige nachten voorbij
Aan het einde van het seizoen 2005/06, met een opdoemend degradatiespook aan de poorten van de Freethiel, werden Vincent Dufour en sterke man Jean-Marc Guillou de deur gewezen. Ironisch genoeg ging het daarna voor Verhulst van kwaad naar erger, met de nieuwe trainer Walter Meeuws klikte het niet. “Op een bepaald moment kwam Meeuws mij meedelen dat ik beter naar een andere club uitkeek”, herinnert Verhulst zich.
Aanleiding was een aanvaring met Meeuws in de kleedkamer na een wedstrijd. Verhulst: ” Copa voelde zich niet honderd procent, dus zou ik in doel plaatsnemen. Tot Copa tien minuten voor tijd ineens besliste dat hij toch wilde spelen, ik moest weer naar de bank. Toen heb ik na de wedstrijd hardop mijn gedacht gezegd. Een foute reactie, ik heb me er, op aanraden van mijn pa, achteraf voor geëxcuseerd, maar ergens vond ik wel dat ik gelijk had. Meeuws maakte ook vaak opmerkingen over mijn gewicht, zelden motiverend. Ik wéét dat ik snel verzwaar.”
In diezelfde periode kwam het Italiaanse Udinese op de proppen. Verhulst ging er een week testen. “Custers vergezelde me ook daarheen. Ik heb er veel opgestoken en vooral zwaar getraind. Ze waren best tevreden over mij, maar er zaten daar al vier doelmannen in de selectie. Veel kans op spelen maakte ik niet. Toen ik via mijn makelaar vernam dat Genk geïnteresseerd was, zei ik direct: tekenen!”
Na zijn eerste maanden in de Genkse kern rezen er twijfels rond Verhulst: een gebrek aan techniektraining en een teveel aan kilo’s, luidde het verdict, maar door een uitstekende mentaliteit boekte Verhulst snel progressie. In die mate dat hij nu volop meedingt naar de status van nummer één in doel. Het was keeperstrainer Guy Martens die Verhulst wist wakker te schudden. De grote Davino (1 m 92) zag zijn vetpercentage dalen van vijftien naar negen procent. “Door simpele dingen, ik volg zelfs geen speciaal dieet”, zegt hij fier. “Het gaat erom dat ik bijvoorbeeld ’s avonds na acht uur niets meer eet. Waarom ik dat niet vroeger kon beseffen? Omdat je bij Beveren aan je lot werd overgelaten, ze zeiden: zie maar dat je vermagert. Bij Genk wordt alles geregeld en gecontroleerd. Met een positieve opmerking weet trainer Ronny Van Geneugden je ook te motiveren zodat je extra je best doet.”
Toch misschien één kanttekening: zagen we Verhulst, wiens voorbeelden Gianluigi Buffon en Mark Volders zijn wegens hun soberheid en regelmaat, op de eerste speeldag niet à la Bailly in een oranje keeperstenue op het veld verschijnen?
“Ja, maar maak je geen zorgen”, lacht hij. “Dat komt omdat je vaak van de scheidsrechter niet in zwart mag spelen, en geel ook al niet, omdat ze dat zelf dragen. Dus het feit dat Logan soms in gekleurde pakjes keept, ligt niet altijd aan hemzelf. Straffer, ik weet dat hij eigenlijk liefst van al gewoon in een zwarte outfit speelt. Neen, het enige wat Logan en ik gemeen hebben, is dat we beiden jonge vaders zullen zijn. Hij heeft me al gewaarschuwd: de rustige nachten zijn voorbij! ( lacht)” S
door matthias stockmans
