Laurent Depoitre scoorde vorig seizoen geen enkele keer voor Huddersfield Town. Sinds zijn terugkeer naar Gent eind juli zit hij nu al aan een handvol doelpunten. Dit is het verrukkelijke relaas van een van de Belgische comeback kids.
The beast is back. De tweet van Gent om de terugkeer van Laurent Depoitre te vieren liet niets aan de verbeelding over. Maar misschien is Depoitre, na drie jaar vrijwillige ballingschap bij Porto en Huddersfield volgend op de titel en Supercup met Gent, meer dan een beest op voetbalnoppen. Wie weet kan hij meer dan zijn sterke lijf gebruiken om doelpunten te maken? Het afscheid van Engeland was pijnlijk – vanaf februari stond hij geen minuut op het veld – en na twee seizoenen in de Premier League vond hij het deze zomer tijd om zijn comeback te maken in België.
Mocht ik na mijn eerste seizoen een vrije speler zijn geweest, dan zou mijn situatie er helemaal anders hebben uitgezien.’ – Laurent Depoitre
Wat is er bij Gent veranderd gedurende jouw afwezigheid?
LAURENT DEPOITRE: ‘Als ik maar een ding zou mogen noemen dan is het sowieso het nieuwe trainingscentrum. Ik was er een keer eerder geweest – Thomas Foket had voor mij een privébezoek geregeld – en ik moet zeggen dat het top is. Elke dag hier mogen trainen, is gewoon super. Het complex is zeker niet slechter dan dat van Porto en het ziet er veel beter uit dan bij Huddersfield. Toen ik bij Huddersfield aankwam, viel het mij meteen op dat de club niet voorbereid was op de Premier League. Ze waren vijfde geëindigd in de Championship en ze wonnen vervolgens de play-offs. De verrassing was compleet. Maar dan duiken de negatieve kanten van het verhaal op. Ze waren per toeval gepromoveerd en je zag aan veel zaken dat ze niet klaar waren om op het hoogste niveau te spelen. De infrastructuur was niet goed en elke dag was je je bewust dat er een gebrek aan professionalisme was. Het parkeerterrein was niet groot genoeg om de auto’s van alle spelers te herbergen, de kleedkamer was véél te klein, er was maar een wc voor de hele spelersgroep, de gym was onvoldoende uitgerust… En ik kan gerust nog een aantal mankementen opsommen.’
Voelden de spelers dat aan als een handicap?
DEPOITRE: ‘Onbewust gaat dat spelen. Als je je goed voelt op je werkplek, en alles is er voorhanden om je job te kunnen doen, dan ga je automatisch beter werken. Nog een voorbeeld: het veld in het stadion lag er goed bij, maar de trainingsvelden waren niet altijd vlak. Soms was het echt moeilijk om er te trainen.’
Dat was er toch niet aan te zien in het eerste seizoen in de Premier League. Surften jullie toen nog op de euforie van de promotie?
DEPOITRE: ‘Voor een deel wel. Maar alles viel ook in de juiste plooi: het bestuur had enkele stevige transfers gedaan, iedereen wilde zich tonen, we wonnen meteen een paar wedstrijden en we waren vertrokken. Uiteindelijk was het een mooi seizoen en wisten we ons te redden. Jammer genoeg is het niet gelukt om die lijn door te trekken in ons tweede seizoen in de Premier League.’
Jullie tweede seizoen was zelfs catastrofaal. Huddersfield eindigde afgetekend laatste met 16 punten in 38 duels.
DEPOITRE: ‘We voelden het van in het begin aan: dit gaat verkeerd aflopen. Je kunt niet zomaar je ervaren spelers laten gaan en vervangen door jongeren die nog nooit van dichtbij de Premier League hadden gezien. In feite was een degradatie onvermijdelijk. Als je erin wil blijven, moet je de grote middelen inzetten. Je moet elk seizoen blijven investeren. De vorige campagne was goed afgelopen en de kopstukken van de club gingen er wellicht vanuit dat het wederom los zou lopen. Ze dachten de klus te klaren zonder al te veel geld uit te geven. In een zware competitie als de Engelse is dat een utopie. Vergeet het maar.’
MIDDELVINGER
Is de passie in een kleine club als Huddersfield te vergelijken met wat je bij Porto gekend hebt?
DEPOITRE: ‘Porto was een gekkenhuis. De hele week focussen ze zich maar op een ding: de match in het weekend. Hun hele leven draait rond hun favoriete voetbalploeg. Als de ploeg het goed doet, dan zijn ze ongelooflijk. In het andere geval kunnen de supporters ook onvoorstelbaar uit de hoek komen. Ze wachten de spelersbus op buiten het stadion, schreeuwen hun woede uit, schelden jou uit, steken hun middelvinger op enzovoort. Je bent verplicht om elk weekend te winnen. Punt aan de lijn. In Huddersfield zijn de mensen ook gepassioneerd, maar op een andere schaal. We waren de kleintjes van de Premier League. Niemand verwachtte van ons dat we zouden stunten, we werden op voorhand al veroordeeld tot een terugkeer naar tweede klasse. Geen enkele voetbalanalist geloofde in ons. Wat zij allemaal op televisie over ons vertelden was bijna ongehoord. Maar onze supporters stelden zich in alle omstandigheden inschikkelijk op. In Porto zal je na een nederlaag zeker geen applaus krijgen. Bij Huddersfield bleven de fans zelfs bij een 0-3 tussenstand voort zingen.’
Toen je nog bij Gent zat, droomde je meer van Engeland dan van Portugal. Je hebt je droom een jaar later dan gepland toch waargemaakt?
DEPOITRE: ‘De Premier League was hoe dan ook mijn droombestemming. Maar toen ik Gent wilde verlaten was er vanuit die hoek geen concreet voorstel en daarom ben ik naar Porto vertrokken. Het goede nieuws is dat ik teruggekomen ben na een moeilijk seizoen in Portugal en toch in Engeland ben beland.’
Hoe verklaar je dat Huddersfield aan jou heeft gedacht terwijl je een beetje van het voorplan was verdwenen?
DEPOITRE: ‘De sportief directeur was net overgekomen van Celtic en toen hij nog in Schotland werkte, wilde hij mij al bij Gent wegkopen. Celtic kon niet betalen wat Gent vroeg, maar hij is mij in de gaten blijven houden.’
Wat is er voor jou zo speciaal aan Engeland dat je van zo’n kans droomde?
DEPOITRE: ‘Ik zou zoveel redenen kunnen opnoemen. De hartstocht, de aantrekkelijkheid van de competitie, het spektakel, de mentaliteit… Ik was soms totaal verrast door zaken die ik in Engeland heb meegemaakt. En de Engelse manier van voetballen, sluit gewoon beter aan bij mijn kwaliteiten dan het Portugese voetbal. Met Porto kwamen we vaak ploegen tegen die met tien op de eigen helft speelden en enkel aan verdedigen dachten. Er was zo weinig ruimte dat je enkel met korte combinaties – op zijn Spaans zeg maar – door een verdediging kon breken. En dat was niet echt mijn spel. Het contrast met Engeland was groot. Elke match is een veldslag en je kunt maar beter alles geven wat je in jou hebt. De klemtoon ligt dus op duels, grote krachtsinspanningen leveren en vechten voor elke bal. Vooral als je bij een klein team als Huddersfield zit. We ondergingen dikwijls het spel. De enige manier om onder de druk uit te komen, was om lange ballen naar voor te trappen die ik dan moest veroveren door de luchtduels te winnen. Dat strookte volkomen met wat ik kon.’
Heb je de bevestiging gekregen dat je gemaakt was voor het Engelse voetbal?
DEPOITRE: ‘Ik denk het wel. Zelfs in de Championship had ik mij gemakkelijk kunnen aanpassen.’
Maar met Huddersfield meegaan naar tweede klasse is nooit een serieuze optie geweest?
DEPOITRE: ‘Nee, ik had al langer beslist dat ik moest vertrekken. De club functioneerde niet meer naar behoren en ik voelde niet het vertrouwen van de manager, die intussen vervangen werd. Ik heb die man nooit beschouwd als een coach voor de Premier League. Hij is in de loop van het seizoen gekomen en hij heeft meteen gezegd dat hij enkel de gasten ging opstellen die zouden blijven. Aangezien ik een aflopend contract had, was het vanaf eind februari duidelijk dat ik niet meer zou spelen. Er was alleszins geen ruimte voor ondubbelzinnigheid. Ik zat niet in een situatie waarin ik elk weekend ontgoocheld achterbleef omdat ik na een hele week trainen op speelkansen had gehoopt. Ik wist dat mijn laatste maanden zich zouden beperkten tot trainen.’
Ik wilde opnieuw spelen, plezier hebben op het veld en mijn killerinstinct herontdekken.
Hoe ben je in die lange periode gemotiveerd gebleven aangezien je nooit in aanmerking kwam om te spelen?
DEPOITRE: ‘Mijn persoonlijke stimulans was om klaar te zijn voor de club waar ik deze zomer een contract zou tekenen. Ik vind wel dat Huddersfield de groep helemaal verkeerd heeft gemanaged. Meer wil ik er niet over kwijt.’
IN TRAININGSBROEK NAAR DISCOTHEEK
Je hebt in de beste voetbalcompetitie ter wereld gespeeld. Dat neemt niemand nog van jou af. Is dat een redenering waar jij je in kan vinden?
DEPOITRE: ‘Precies. Ik weet niet hoe mijn carrière er de komende jaren uit zal zien, maar ik ben best tevreden met wat ik tot nu toe heb bereikt. In België heb ik de titel gewonnen in derde, tweede en eerste klasse. Met Gent heb ik de Supercup gewonnen en ik heb gescoord in de Champions League. Ik heb een doelpunt achter mijn naam staan bij de Rode Duivels, ik heb bij een topclub in Portugal gespeeld en ik heb in de Premier League onder andere gescoord tegen Manchester United en Chelsea.’
En je hebt de goal van de redding gemaakt voor Huddersfield!
DEPOITRE: ‘Mijn doelpunt thuis tegen United was bijzonder mooi omdat het beslissend was. We wonnen toen met 2-1. Maar die goal tegen Chelsea was van een heel ander kaliber. We hadden op de voorlaatste speeldag een punt nodig om ons te redden en ik scoorde de 0-1. Chelsea maakte nog gelijk, maar de zaak was voor ons beklonken. Die treffer zal in de annalen blijven van Huddersfield. Vorig seizoen werd ik er door de supporters constant over aangesproken. Het was een typisch Depoitredoelpunt. Ik kreeg een lange bal toegespeeld, ik kwam tegenover Willy Caballero te staan en we kwamen onzacht met elkaar in aanraking. Waar hij op de grond viel en bleef liggen, kon ik mijn evenwicht bewaren en ik maakte het af met een lob over een verdediger. Die goal heb ik puur op duelkracht afgedwongen… Het leverde het behoud op terwijl niemand het echt had zien aankomen.’
Hoe was het feest toen jullie eenmaal terugwaren in Huddersfield?
DEPOITRE: ‘We zouden na de match onmiddellijk het vliegtuig opstappen, maar we zijn in Londen gebleven en hebben daar gefeest. Niemand van ons had stadskledij voorzien en we zijn dus allemaal in trainingsbroek een discotheek binnengegaan. We zijn tot zes uur ’s morgens blijven hangen en we hebben de eerste trein richting noorden van Engeland genomen. Drie dagen later hebben we thuis tegen Arsenal de redding gevierd met onze supporters. We hebben die match verloren, maar het had geen enkel belang meer… De sfeer in het stadion was fantastisch. Onze fans konden maar niet begrijpen hoe we ons gered hadden. Want ze hadden maanden aan een stuk moeten horen dat we zouden zakken.’
Veel spelers beproeven eerst hun geluk bij een kleine club of een middenmoter in Engeland in de hoop dat ze later naar een topclub kunnen gaan. Was dat ook jouw plan?
DEPOITRE: ‘Ik was al blij dat ik bij Huddersfield terechtkon. In mijn eerste seizoen heb ik bewezen dat ik het niveau had voor de Premier League. Maar in zo’n ploeg is het moeilijk om op te vallen. We speelden heel verdedigend, namen weinig risico’s en kregen bitter weinig kansen. We begonnen elke match met hetzelfde uitgangspunt: zo weinig mogelijk doelpunten incasseren. Probeer als aanvaller in die context de aandacht te trekken en de scouts in te palmen. Je geraakt niet binnen bij een topclub als je weinig scoort. Ik stel vast dat veel van mijn ploegmaats bij Huddersfield moeite hebben gehad om elders onderdak te vinden. Vorig seizoen was een slecht seizoen voor Huddersfield én voor elke speler.’
Je hebt over het hele seizoen niet een keer gescoord. Hoe ga je daarmee om als aanvaller?
DEPOITRE: ‘Dat vraagt veel mentaal oplapwerk. En achteraf merk je dat de clubs niet staan te drummen hoewel je einde contract bent. Mocht ik na mijn eerste seizoen een vrije speler zijn geweest, dan zou mijn situatie er helemaal anders hebben uitgezien.’
Bij Porto zat je ook op de bank. Maar was er tenminste aangenaam toeven…
DEPOITRE: ‘Het is inderdaaad minder prettig om bij Huddersfield op te bank te zitten dan bij Porto. Bij Porto probeerde ik op het einde de positieve aspecten te zien. Op het moment dat ik begreep dat ik niet meer zou spelen, ben ik maximaal van het leven naast het voetbal beginnen te genieten. Ik zal niet zeggen dat ik elke dag in vakantiestemming was, maar ik profiteerde van de zon, het strand en de schoonheid van de stad. Het was geen ramp om in Porto te verblijven… Maar ik kon mij beter terugvinden in de Engelse menatliteit dan de Portugese.’
In Noord-Engeland regent het toch meer dan 300 dagen per jaar?
DEPOITRE: ‘Het kon er op elk moment van de dag druppelen, maar ik voelde mij daar erg op mijn gemak.’
Wat heb je meegenomen vanuit Engeland behalve een mooie sportwagen en jouw vriendin?
DEPOITRE: ‘Dat is het zowat hoor…’ ( lacht)
‘De MLS blijft een mogelijkheid’
Lag het voor de hand dat je vroeg of laat zou terugkeren naar Gent?
LAURENT DEPOITRE: ‘Ik wist totaal niet wanneer ik naar België zou terugkomen. Toen dat eenmaal vaststond, was het logisch dat het Gent zou worden. Hier ben ik ontploft en hier heb ik de mooiste momenten uit mijn carrière beleefd. Ik wilde opnieuw spelen, plezier hebben op het veld en mijn killerinstinct herontdekken. En dus dacht ik: waar kan ik beter zitten dan bij Gent?’
Je werd aan Anderlecht en Standard gelinkt. In de zomer werd je zelfs bij Club Brugge genoemd.’
DEPOITRE: ‘Ik heb mijn namen horen vallen bij alle Belgische clubs, maar het waren telkens geruchten.’
Blijkbaar heb je meer dan gewone interesse in het Amerikaanse voetbal.
DEPOITRE: ‘De MLS is een mogelijkheid voor later. Ik vind het leuk om van andere competities, landen en culturen te proeven. Er waren wat contacten met Amerikaanse clubs, maar de transfermarkt gaat later open en ik had geen zin om te wachten.’
Je werd voor 6 miljoen euro verkocht aan Porto en Gent nam je nu gratis over. De club kan nog eens goed aan jou verdienen indien je behoorlijk presteert.
DEPOITRE: ‘Het zou voor Gent al de tweede keer zijn, want ik was ook al gratis overgekomen van Oostende…’
Bij Oostende, in jouw eerste seizoen bij Gent, bij Porto en bij Huddersfield wist niemand wie je was en kon je zonder noemenswaardige druk voetballen. Zal het deze keer niet anders zijn?
DEPOITRE: ‘Klopt! Overal waar ik tot nu toe kwam, werd ik bekeken als een outsider. Het soort speler waarvan geen mirakels verwacht werden. Supporters van mijn vorige clubs rekenden niet bepaald op mij om het verschil te maken – ik was hoogstens een aangename verrassing voor hen. Vandaag besef ik dat ik met een andere status in Gent ben aangekomen. Mijn komst schept verwachtingen. Er zal druk zijn. Maar ik moet daar afstand van nemen en mijn hoofd er niet over breken. Ik moet voetballen zoals in mijn eerste periode bij Gent.’
‘Ik weet niet of ik mij definitief in België wil settelen’
Je bent 30 jaar en je staat dus dichter bij het einde van je loopbaan dan aan het begin ervan. Je hebt intussen een Engelse vriendin. Wil dat zeggen dat je na je voetbalpensioen naar Engeland zal verhuizen?
LAURENT DEPOITRE: ‘Mijn vriendin was liever in Engeland gebleven. We hebben de voor- en nadelen naast elkaar gelegd en ze begreep dat Gent de beste oplossing was voor mij. En daarna? Op de lange termijn zie ik mij niet in Engeland wonen. (neemt een lange pauze) Ik weet eigenlijk niet of ik mij definitief in België wil settelen. Ik stel mij die vraag regelmatig: waar wil ik later oud worden?’
Je bent afgestudeerd als burgerlijk ingenieur. Zal dat diploma je helpen voor je reconversie naar het normale leven.
DEPOITRE: ‘Ik denk niet dat ik mijn diploma ooit zal gebruiken. Ik vind het uiteraard spijtig dat ik vijf jaar op de unief heb gezeten en niets zal aanvangen met dat diploma, maar ik kan mij troosten met de gedachte dat ik veel heb bijgeleerd. En stel dat ik ga solliciteren met een getuigschrift dat tien jaar oud is. Welke werkgever staat te springen om iemand die geen enkele ervaring heeft op de werkvloer aan te werven? Met de tijd ben ik de voeling met mijn vakgebied vergeten en ik merk bovendien dat het mij niet erg boeit. Ik kan ook niet met zekerheid zeggen dat ik in het voetbalwereldje zal blijven. Ik heb het bijvoorbeeld meer voor de vastgoedsector. Ik begin meer en meer na te denken over mijn leven na het voetbal, maar op dit moment is het allemaal nog heel wazig.’
