Patrick Stevens : pas vader, en na een geslaagde achillespeesoperatie, straks ook weer atleet. “Ik ben echt trots, ja.”

Sindsdien niks dan positief nieuws vanuit Londen, zijn nieuwe thuisbasis. Daar traint de Limburger in de groep van Mike McFarlane en woont hij samen met zijn vriendin Denise Lewis, olympisch kampioene op de zevenkamp. De operatie was een succes en Stevens kan intussen weer voluit trainen. Op 1 april werd hij bovendien vader van een dochtertje, Lauryn. En tenzij junior er anders over beslist, loopt Patrick Stevens rond 5 mei zijn eerste wedstrijd.

Eindelijk weer atleet, en nu ook vader, hoe voelt dat ?

Patrick Stevens : 2002 kan eigenlijk niet meer stuk. De geboorte van Lauryn was heel speciaal, heel emotioneel ook. Het is echt een mooi meisje, al zullen wel alle ouders dat van hun eigen kind zeggen. Ze is ook heel rustig, een beetje zoals haar vader ( lacht). En eigenlijk zijn we vrij snel in een soort routine gevallen. De aanpassing ging erg vlot, van slaapgebrek heb ik voorlopig geen last. De eerste keer dat ik na de bevalling naar de piste ging, had ik trouwens zoiets van : waaw, ik ben vader, nu moet ik zeker het onderste uit de kan halen. Je voelt toch meteen meer verantwoordelijkheid, wil alles nog beter doen. Ik ben echt trots, ja.

Is alle blessureleed nu helemaal achter de rug ook ?

Ik heb geen pijn meer gehad sinds de dag van de operatie, eind juli. Heel raar eigenlijk. En nu zou die achillespees sterker moeten zijn dan ervoor. Er is ook een lengteverschil vastgesteld tussen mijn linker- en mijn rechterbeen, wat blijkbaar ook heeft meegespeeld. Dat is gecorrigeerd nu, met voetbegeleidende steunzolen in mijn spikes, zodat mijn voet niet te zot doet bij het neerkomen en de pees gestabiliseerd is. Ik heb heel hard moeten werken in de revalidatie, ben daarvoor zes dagen per week naar Antwerpen gereden. En mentaal was het natuurlijk ook niet makkelijk om het WK op tv te moeten volgen. Ook het EK indoor in Wenen heb ik gemist, jammer eigenlijk, dat kwam net te vroeg. Maar ik weet, binnenkort kan ik weer wedstrijden lopen en dan is dat hoofdstuk helemaal afgesloten.

Je ging onder het mes na het Belgisch kampioenschap, waar maar liefst vijf atleten sneller waren. Een pijnlijk dieptepunt ?

Dat was heel pijnlijk, ja. Maar daar wilde ik vooral testen of het nog zin had om ermee door te gaan voor het WK of niet. Ik had echt alles geprobeerd om zo competitief, of eigenlijk zo gezond mogelijk aan de start te komen, maar het had totaal geen zin. Ik weet dat er toen veel mensen in de tribunes met mij zaten te lachen, maar daar heb ik me niks van aangetrokken.

Uiteindelijk zijn dat dezelfde mensen die op de Spelen in Atlanta zaten te stoefen dat ik in de finale zat. Daar kan ik niet van wakker liggen, je moet er zelfs een beetje immuun voor zijn, vind ik. Ik wist : ik loop hier vandaag op anderhalf been, ik heb een groot probleem met mijn achillespees, en dit is mijn laatste kans om te testen wat ik kan of niet kan.

Die operatie had je al veel eerder moeten laten doen, zeggen sommigen.

Misschien wel, ja, maar dat zijn vijgen na Pasen. Ik sukkelde eigenlijk al sinds Atlanta met mijn linkerachillespees. Vier jaar dus, maar dat ging op en af en ik heb nog goeie wedstrijden gelopen. Het was gewoon een soort overbelasting. Ik heb elk jaar 40-50 wedstrijden gedaan, altijd getraind, nooit een serieuze blessure gehad en nooit tijd genomen om mijn lichaam echt te laten herstellen. Na zoveel jaar topsport moest zich dat wel ergens in vertalen, hé ?

Uiteindelijk heeft mijn lichaam gezegd, nu is het genoeg. Ik ben misschien een beetje naïef geweest door niet meer adviezen in te winnen van verschillende mensen. Ik had ook een verkeerd beeld van de ingreep. Na een achillespeesoperatie komen veel sprinters nooit meer terug, dacht ik, maar ik wist niet dat er verschillende gradaties waren. Nu ja, uiteindelijk laat je je niet opereren voor je plezier, hé, en wil je dat zo lang mogelijk uitstellen.

Het BOIC rekent blijkbaar niet meer op jou voor Athene, Bloso blijft je wel steunen.

Mijn Bloso-contract is gelukkig verlengd, al was er toch enige aarzeling. Mijn blessure, de leeftijd, mijn familiale situatie, dat heeft hen blijkbaar doen twijfelen. Maar onlangs heb ik toch een nieuw contract gekregen voor twee jaar, en daar ben ik heel blij mee. Het BOIC daarentegen heeft me van alle lijsten geschrapt. Vier Olympische Spelen, en dan zoiets. Nu ja, ik ben natuurlijk niet de makkelijkste jongen, ik heb al veel kritiek gehad op het BOIC. Als er mij iets dwars zit, dan zeg ik dat gewoon. Ik geloof dat ze daar wel wat opgelucht zijn : Stevens is 34, net vader geworden, heeft een zware operatie gehad, zeker voor een sprinter, dat boek kunnen we nu al dicht doen.

Komt het ooit nog goed tussen jou en het BOIC ?

Kijk, als ik vroeger kritiek gaf, was dat omdat ik het goed meende met de atletiek, wilde ik wantoestanden aanklagen. Maar uiteindelijk krijg je alleen maar meer tegenwind. Ik heb zelfs vieze brieven gekregen van mensen die zich persoonlijk aangevallen voelden. Maar daar moet je je toch boven kunnen zetten ? Nu heb ik me voorgenomen om alleen nog energie te steken in mijn eigen prestaties. Ik wil eerst mijn benen laten spreken. Ik kom van ver terug, van onder het nulpunt, en ik wil me niet laten afleiden. Maar als ik op het EK in München de finale haal, dan zal ik toch wel even lachen in mijn vuistje, want er zullen niet veel Belgen zijn die daarin zullen slagen. En dan zal ik niet op mijn knieën smeken, neem mij alstublieft terug op in uw programma, hoor. Dan lach ik gewoon.

Voel je je eigenlijk nog gesteund in België ?

Goh, je weet toch wat ze zeggen, hé ? Als het goed gaat, is iedereen je vriend, als het slecht gaat, zie je pas wie je echte vrienden zijn. Anderzijds, als je geen deel meer uitmaakt van de topatletiek, is het normaal dat ze geen rekening meer met je houden. Alleen moeten ze niet te vroeg hun conclusies trekken en mij al afschrijven. Kijk, ik heb alle finales gelopen die er te lopen zijn, ik heb hier en daar een medaille kunnen pakken. Denk eens logisch na : iemand met zo’n palmares of verleden, die gaat toch niet als een sukkelaar blijven verder kwakkelen om nog iets te tonen ? Die gaat toch niet meer de wereld rondreizen als hij er niet meer in gelooft ? Dat interesseert me niet echt, hoor.

Je hebt je natuurlijk ook zelf wel wat afgezonderd door in Londen te gaan trainen.

Ik wou gewoon iets nieuws, iets anders. Ik had al langer vraagtekens bij mijn begeleiding en na Sydney heb ik eens alles op een rijtje gezet. Ik heb altijd veel energie verspeeld, niet met het trainen zelf, maar met alles eromheen. De verplaatsingen naar de training, alles zelf organiseren. En daardoor kwam ik net altijd een beetje frisheid of explosiviteit tekort op het moment suprème. Dat heb ik proberen te veranderen door naar hier te komen. Vroeger zat ik twee uur in de auto om naar de training in Amsterdam te rijden ( bij Henk Kraaijenhof, nvdr), nu woon ik op 15 minuten van de piste. Alles is ook perfect geregeld hier. Uiteindelijk is de aanpak van Mike McFarlane, zelf ooit een uitstekend spurter, niet eens zo verschillend. Maar hier ben ik in een competitieve omgeving terecht gekomen, met jongens als Dwain Chambers, en da’s een surplus. Chambers heeft al vijf keer onder de tien seconden gelopen, als je met zo iemand je spurts kan doen op training, is dat toch meegenomen, niet ?

Vorig jaar is het er nog niet uitgekomen door die blessure. En van die commentaren trek ik me trouwens niks aan. Zolang ik dat zelf maar niet denk. Kijk, als je op de sprint iets wil bereiken, moet je wel naar het buitenland. De meeste atleten zeggen : ik weet het wel, of, mijn trainer weet het wel. Ik ben the King of Belgium en dat is genoeg. Maar een meeting in Nijvel of Brasschaat is geen topatletiek, hé ? Na het WK is Kim Gevaert met mij komen babbelen en nu komt ze ook regelmatig naar Londen. Dat ze dat initiatief nam, vond ik echt straf voor iemand van 23. Dat toont toch aan dat haar ambities verder reiken dan België. Die Europese indoortitel was een belangrijke stap, vooral mentaal. Na de zomer zullen we een beter beeld krijgen van wat ze in haar mars heeft.

Jonathan Nsenga hield het dan weer niet lang vol in Engeland.

Die kreeg problemen met de Franstalige atletiekliga en traint daardoor weer bij zijn vroegere coach. Hij zit een beetje op een dood spoor, geloof ik, zou eens bij de kraag moeten worden getrokken. Pas op, als atleet moet je zelf je verantwoordelijkheden kennen, natuurlijk. Je wordt tenslotte betaald om je sport professioneel te beoefenen. En dat is 24 uur per dag, zeven dagen per week je dagtaak. Dat is een mentaliteit die je je moet aankweken. Hij is hier komen trainen tot maart. En in mei en juni, toch twee cruciale maanden, is hij hier amper geweest.

Dat stoort de continuïteit en daar was McFarlane ook niet blij mee. Op bepaalde momenten moet je kunnen zeggen : sommige verplichtingen die ik heb in België, interclub of wat dan ook, zijn nu even niet zo belangrijk als waar ik mee bezig ben. Je moet soms ook the bigger picture kunnen zien, en niet van dag tot dag leven.

Welke doelen heb je jezelf nu nog gesteld ?

Het EK, het WK en de Olympische Spelen, en dan zal het wel gedaan zijn, denk ik. Nu wil ik gewoon weer onder de mensen komen. Ik heb het gevoel dat ik een beetje verstoten ben, dat er veel mensen zijn die denken dat Stevens al afgedaan heeft. Dat wil ik eerst en vooral rechtzetten. De mensen die mij op training bezig zien, vragen of ze misschien een bionische achillespees hebben ingeplant, zo goed gaat het soms. Volgend jaar ga ik ook mijn andere laten doen, antwoord ik dan al lachend.

Wat zit er dan nog in dat 34-jarige lijf volgens jou ?

Da’s moeilijk te zeggen. Sinds Sydney en het WK in Edmonton vind ik dat de 200 meter op internationaal niveau zeker geen evolutie heeft doorgemaakt. Integendeel, eigenlijk is er een terugval geweest. Daarom wil ik proberen weer mijn beste niveau te halen om te zien waar ik nu kan uitkomen met mijn 20.19. Want de atleten zijn wel geblokter en gespierder dan vroeger, maar ze zijn ook een stuk trager. Kijk maar naar Michael Johnson of Frankie Fredericks, nog niet eens zo lang geleden. Dat waren toch heel ander types dan nu Maurice Greene of Ato Boldon. En als je de resultaten van Sydney en Edmonton bekijkt, is het eigenlijk jammer dat ik vijf of tien jaar geleden heb moeten opboksen tegen de mannen die toen het mooie weer maakten. Maar ja, dat kan je nu eenmaal niet kiezen. Daarom denk ik, als die evolutie nog een paar jaar voortduurt en ik opnieuw mijn beste niveau haal, dan zal ik waarschijnlijk hoger eindigen dan vroeger. Al is dat natuurlijk afwachten.

Heb je je grens al bereikt, denk je ?

Geen idee. Merlene Ottey liep een persoonlijk record toen ze 36 was en al vijf Olympische Spelen had gedaan. Ze was al 34 toen ze op de 200 meter een wereldrecord in zaal liep. Er is dus nog hoop ( lacht) ! Maar je moet ook realistisch blijven, ik word er natuurlijk niet jonger op. Al hangt toch veel af van hoe je je verzorgt, hoe gemotiveerd je bent, en hoe getalenteerd ook.

Als je jaren roofbouw hebt moeten plegen op je lichaam om een bepaald niveau te halen, dan zal je het niet lang volhouden. Maar als je je niet te fel hebt moeten forceren om toch aan de top mee te draaien, dan is een langere carrière wel mogelijk. En zolang ik fit en gezond blijf, zie ik geen probleem. Het is natuurlijk niet de bedoeling om ooit een karikatuur van mezelf te worden. Als ik geen 21 meer loop, dan wil ik niet krampachtig blijven proberen. Dan mag Bloso het geld aan iemand anders geven. Maar zolang ik voel dat ik competitiever ben dan de meeste andere atleten die gesteund worden, vind ik niet dat ik aan de kant moet worden geschoven. Ondanks mijn leeftijd of mijn familiale situatie.

door Inge Van Meensel, ,

“Veel mensen denken dat Stevens al afgedaan heeft. Dat wil ik rechtzetten.”

“Merlene Ottey was al 34 toen ze een wereldrecord in zaal liep. Er is dus nog hoop !”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content