Op het allerlaatste toernooi liep het mis voor Ilse Heylen, waardoor ze in Rio niet aan haar vierde Olympische Spelen op rij kan deelnemen. Het duurde een maand voordat ze die ontgoocheling te boven kwam.

‘De ontgoocheling was zo groot omdat ik er bijna honderd procent zeker van was dat ik naar Rio zou gaan’, blikt Ilse Heylen (39) terug op die noodlottige 13 mei in het Kazachse Almaty. ‘Er was een minikans dat ik de kwalificatie nog zou mislopen, maar plots wint daar een meisje dat nog nooit een toernooi gewonnen had en lag ik eruit. Een maand lang heb ik als een zombie rondgelopen. Rio zou mijn laatste toernooi worden, maar plots viel dat doel weg en was er eigenlijk niets meer om voor te trainen, dus besloot ik te kappen met topsport. Even heb ik nog overwogen om via gerechtelijke weg in Brazilië te geraken, ik kon bijvoorbeeld scheidsrechterlijke dwalingen aanklagen, maar dat zou niet verstandig zijn met het oog op mijn toekomst in de sport.’

Ze staat nog wel op de mat, zegt ze, maar tegenwoordig vooral als coach, minder als judoka zelf. ‘Ik train de talentvolle jongeren van mijn club in Leuven. Eigenlijk zou ik iets willen betekenen voor de Vlaamse federatie, maar daar hebben ze al laten verstaan dat er niet op mijn diensten gerekend wordt. In de huidige samenstelling zou ik dat ten andere ook niet aannemen. Jarenlang heb ik een gevecht geleverd tegen de Vlaamse judobond, die in tegenstelling tot de Waalse vleugel niet goed functioneert. Ze hebben me recent bevestigd dat de verantwoordelijken daar nog zeker vier jaar op post blijven, dus dat is geen optie. Ik richt nu mijn pijlen op het buitenland, er zijn contacten in Duitsland en Noorwegen, maar ik verwacht dat aanbiedingen pas concreet zullen worden na de Spelen. Ik lig nog tot december dit jaar onder contract bij Bloso, tegen dan moet er een oplossing zijn.’

Het is met pijn in het hart dat de bronzenmedaillewinnares van de Spelen in 2004 nu de judokampen in Rio volgt, al zal ze wel kijken. Heylen: ‘Ja, maar ik zal blij zijn wanneer het achter de rug is, want ik word er nog constant mee geconfronteerd. Ondertussen heb ik het wel een plaats gegeven en ben ik dankbaar dat ik toch drie Spelen heb mogen meemaken en zelfs een medaille behaalde. Dat zijn verwezenlijkingen die pas achteraf tot je doordringen. Uiteraard zal ik duimen voor het Belgische judoteam. Met Charline Van Snick en Toma Nikoforov hebben we twee medaillekandidaten, maar langs Vlaamse kant vrees ik ervoor. Bovendien staat er ook geen opvolging klaar als straks ook Dirk Van Tichelt stopt. Nu ja, volgens de Vlaamse federatie is er niets aan de hand. Jammer.’

DOOR MATTHIAS STOCKMANS

‘Ik ben dankbaar dat ik toch drie Olympische Spelen heb mogen meemaken.’

ILSE HEYLEN